Ела Фицџералд: Разлика помеѓу преработките

 

==Години во “Verve”==

Објавена во 1956 година, Ella Fitzgerald Sings the Cole Porter Songbook, била прва од осумте збирки со песни што Фицџералд ги снимила за Verve во периот од 1956 до 1964. Композиторите и авторите на текстовите означени на секоја збирка, во целина го претставуваат најголемиот дел од културниот каноник познат како ''[[The Great American Songbook]]''.

''[[Ella Fitzgerald Sings the Duke Ellington Song Book]]'' била единствената збирка со песни каде учествувал и композиторот чии песни Ела изведувала. ''[[Duke Ellington]]'' и неговиот долгогодишен соработник Billy Strayhorn пееле на половина од 38те песни од збирката и напишале две нови песни за албумот “ The E and D Blues “ и музички портрет на Фицџералд во четири дела (тоа е единствената песна од збирката каде Фицџералд не пее). Збирките на песни биле со воодушевување прифатени од критиката и биле комерцијално успешни и се најзначајниот подарок за американската култура. Во 1996, New York Times напишал, “Овие албуми се меѓу првите кои посветуваат многу внимание на поединечните композитори и имале важна улога во утврдувањето на поп албумите како средство за сериозно музичко истражување”.

 

На 15ти март 1955 година, Ела го започнала нејзиниот ангажман со ноќниот клуб Мокамбо, во Холибуд, откако Мерлин Монро вршела притисок врз менаџерот за да ја резервира. Ова резервирање било клучно за кариерата на Фицџералд. Бони Грир тој настан го претставила како претстава во 2005 година. Било општо изјавено дека Ела била првиот африканско-американски настапувач во Мокамбо, што не било вистина. Други африканско-американски пејачи какоHerb Jefferies, Eartha Kitt и Joyce Bryan настапувале во Мокамбо во 1952 и 1953 година, заклучено од статиите објавени во тоа време во Jett Magazine и ''[[Billboard]]''.

Verve Records била продадена на MGM во 1963 година за 3 милиони долари, но MGM не го обновил повторно договорот со Ела во 1967. Во наредните пет години таа се селела помеѓу многу музички куќи како Atlantic, Capitol и Reprise. Во тоа време, нејзиниот материјал за песни претставувал отстапување од нејзиниот типичен џез репертоар. За Capitol таа го снимила албумот со химни ''[[Brighten the Corner]]'', албумот со традиционални божиќни песни ''[[Ella Fitzgerald’s Christmas]]'', албумот со влијание од кантри и вестерн музиката, ''[[Misty Blue]]'' и ''[[30 by Ella]]'', низа од шест песни состаени од разлицни делови кои ги исполнуваат нејзините должности кон музичката куќа. Во тој период, таа го имала нејзиниот последенсингл на американските топ листи, тоа била преработка на “Get Ready” од Smokey Robinson, поранешен хит на ''[[The Temptations]]'' и неколку месеци подоцна бил хит меѓу првите пет за ''[[Rare Earth]]''.

Неочекуваниот успех на албумот од 1972, ''[[Jazz at Santa Monica Civic ’72]]'', го поттикнало Granz да ја формира неговата прва музичка куќа по породажбата на ''[[Verve, ''[[Pablo Records]]''. За оваа музичка куќа Фицџералд снимила околу 20 песни. Албумот ''[[Ella in London]]'', сниман во живо во 1974 со пијанистот Tommy Flanagan, гитаристот Joe Pass,басистот Keter Betts и тапанарот Bobby Purham е сметан од многумина за нејзино најдобро дело. Наредната година таа повторно настапувала со Joe Pass на германската телевизиска станица NDR во Хамбург. Годините работа со ''[[Pablo Records]]'' исто така го документирале и влошувањето на нејзиниот глас. “Често користеше кратки, остри фрази и нејзиниот гласстана груб, со пошироко вибрато”, пишува еден биограф. Измачена од здравствените проблеми, Фицџералд ја направила својата последна снимка во 1991, а нејзиниот последен јавен настап бил во 1993 година.