Deep Purple: Разлика помеѓу преработките
[проверена преработка] | [проверена преработка] |
Избришана содржина Додадена содржина
с Јазична исправка, replaced: Листата на → Списокот на, ана список → ан список |
с Правописна исправка, replaced: рок музи → рок-музи (2), Рок музи → Рок-музи |
||
Ред 49:
Продолжувајќи таму каде што претходните албуми застанаа, „Машинска глава“ стана еден од најпознатите албуми на бендот. Достигна до 1 место во Велика Британија, 7 место во САД, и содржеше песни кои станаа живи класики, како што се „Highway Star“, „Space Truckin’“, „Lazy“ и „Smoke on the Water“, по која Дип парпл се најпознати. Дип парпл продолжи со турнејата и да снима засилено; кога „Машинска глава“ беше снимен, група беше заедно само три и пол години, а сепак албумот им беше нивно седмо цеде. Во меѓувреме, бендот отиде на четири турнеи во Северна Америка во 1972 година, и јапонска турнеја каде што се сними живиот албум „Направено во Јапонија“ и се продаде во дупли-винилски тираж.
Првобитно тој беше наменет само за во Јапонија, а кога се издаде секаде набргу стана хит. Останува еден од најпопуларните и најпродаваните живи-концертни албуми во рок
Класичната Марк 2 постава на Дип парпл продолжи со работа, и го издаде албумот „Кои се замислуваме дека сме“ (1973 година), со синглот „Woman from Tokyo“, но тензиите и напнатоста во бендот беа позабележителни од кога и да е. На повеќе начини бендот стана жртва на неговиот личен успех. После успесите од „Машинска глава“ и „Направено во Јапонија“, додавањато на „Кои се замислуваме дека сме“, ги направи најпродаваните изведувачи во 1973 година во САД. Јан Гилан, во едно интервју во 1984 година, призна дека бендот беше присилуван од менаџментот да го заврши албумот на време и да оди на турнеја, иако нив многу им требаше одмор. Чувствата на бендот кулминираа кога Гилан, а подоцна и Гловер, го напуштија бендот после нивната втора турнеја во Јапонија во летото 1973 година поради тензиите со Блекмур. Бендот прво го најми басистот и вокалист Глен Хјуз, од Трапез. Според Јан Пајс, Гловер им имаше кажано нему и на Лорд дека сака да го напушти бендот неколку месеци пред неговата официјална отставка, па затоа тие почнаа да одат на настапите на Трапез. Откако го зедоа Хјуз, тие дебатираа за тоа да продолжат како бенд од четворица, со Хјуз како басист и вокалист. Според Хјуз, тој требаше да им се придружи и дека бендот ќе го земи Пол Роџерс од Фри, и заедно да бидат главни вокалисти, но тогаш Роџерс само што започна со Бед компани. Наместо тоа, беа одржани аудиции за главен вокал. Тие го одбраа Дејвид Ковердејл, непознат пејач од Солтбрн, Северна Англија, првично бидејќи на Блекмур му се допадна неговиот машки, блуз глас.
Ред 55:
Новата постава продолжи во 1974 година, и нивната пролетна турнеја вклучи настапи во Медисон Сквер Гарден, Њујорк на 13 март и Насо Колосеумот, четири дена подоцна. Бендот тогаш свиреше на познатиот фестивал „Калифорнија Џем“ на Онтарио Мотор Спидвеј, на 6 април 1974 година, во Калифорнија. Привлекоа над 250 000 обожаватели. На фестивалот исто така свиреја рок-џиновите од седумдесеттите Блек сабат, Иглс, Емерсон, Лејк и Палмер, Рт, Винд енд Фајр, Сиалс енд Крофтс, Рер Рт и Блек Оук Арканзас. Делови од шоуто беа емитувани на ЕјБиСи телевизијата во САД, претставувајќи го бендот на поширока публика. Првиот албум со оваа постаца, под наслов „Гори“, доживеа голем успех (втор албум, после „Машинска глава“, што влезе во топ 10 во САД), и беше проследен со уште една светска турнеја. Насловната песна „Burn“, со која започнуваше албумот, беше голем труд на бендот за да го опфатат прогресив-рок движењето што беше популаризирано од бендовите како што се Јес, ЕЛП, Џенезис, Џентл Џајнт итн. „Гори“ беше комплициран албум кој ги покажуваше музичките виртуозности на сите членови на бендот и особено класичните влијанија во солажите на Блекмур. Во албумот исто ги има вокалните хармонии на Хјуз и Ковердејл, како и елементи од фанк и блуз, звук на бендот што е уште позабележителен во албумот „Stormbringer“, издаден кон крајот на 1974 година. Покрај насловната песна, албумот „Stormbringer“ имаше голем број песни што се пуштаа на радио, како што се „Lady Double Dealer“, „The Gypsy“, и „Soldier Of Fortune“. Меѓутоа, Блекмур јавно кажа дека не му се допаѓа албумот и фанки-сол елементите, дури и го нарече „весела музика“. Како резултат на тоа, тој го напушти бендот на 21 јуни 1975 година и формира свој сопствен бенд со Рони Џејмс Дио од Елф, под името Ritchie Blackmore’s Rainbow, подоцна скратен во Rainbow, после еден албум.
Со заминувањето на Блекмур, Дип парпл беа оставени да пополнат едно од најголемите места во рок
Албумот што резултираше, „Дојди вкуси го бендот“, беше издаден во октомври 1975 година. Покрај мешаните критики, колекцијата го оживеа бендот уште еднаш, додавајќи нов, екстремен фанк раб на нивниот хард рок звук. Влијанието на Болин беше суштинско, и со охрабрување од Хјуз и Ковердејл, гитаристот го разработи повеќето од материјалот. Подоцна, личните проблеми со дрога почнаа да се манифестираат, и после откажаните настапи и недовршените изведби на концертите, бендот беше во опасност.
Ред 153:
{{ОСНОВНОПОДРЕДУВАЊЕ:Deep Purple}}
[[Категорија:Рок
|