Монах: Разлика помеѓу преработките

Монасите се појавиле за време на гонењето на [[Христијани|христијаните]] при што некои толку свикнале на одвоен живот од другите луѓе, што и понатаму останале во [[Пустина|пустините]]. Постојат два вида монаштво: анхоретски или пустински; и општожитие. Како основачи на монаштвото се сметаат [[св. Антониј Велики]] и [[св. Пахомиј Велики]]. Пред замонашувањето се поминува извесно време во послушание (искушеништво), задолжително под надзор на некој духовен отец. Потоа, искушеникот се постригува во мала схима и така станува монах. Поради огромниот углед на монасите, [[Епископ|епископите]] ги земаат за свои советници (наречени сингели или протосингели) и од нив се бираат кандидатите за епископ од монасите. Монасите полагаат три завети при замонашувањето: сиромаштво, безбрачност и беспрекорно послушание. Главниот монах во [[манастир]]от се вика [[игумен]], а во поголемите манастири тој се вика [[рхимандрит]]. исто така, и кај монасите постојат степени на напредувања, како: свештеноѓакон ([[јероѓакон]]), свештеномонах ([[јеромонах]]) итн. Целта на монахот е да се моли за сите луѓе. Кога христијанството било прогонувано од [[Византиски владетели|византиските]] цареви или од другите владетели, монасите се јавувале како бескомпромисни борци за верата и голем од нив пострадале во маченичка смрт.