Антонио Салиери: Разлика помеѓу преработките

Израснал во напреднанапредно фамилијасемејство од трговци во Legnato, учел [[виолина]] и [чембало] со неговиот брат Франциско , кој беше студент кај Giuseppe Tartini. По раната смрт на неговите родители, тој се преселил во Padua, потоа во Венеција, каде студирал генералбас со Giovanni Battista Pescetti. Таму, се сретнал со Флорјан Леопалд Гасман во 1766, тој го поканил да присуствува во двораната на Виена, и таму го тренирал него во компонирање засновано на „[[Скали кон Парнас]]“ на Јохан Јозеф Фукс. Салиери останал во Виена до крајот на неговиот живот. Во 1774 , по Гасмановата смрт, Солиери беше поставен за дворски композитор од царот [[Јозеф II]]. Ја сретнал Тереза фон Хелферсторфер во 1774, и во истата година стапиле во брак. Брачниот пар сакаше да има осум деца Салиери постана кралски и царски капелмајстор 1788, должност која ја имаше до 1824. Тој беше претседател на “Tonkunstler-Societat” (друштво на музички артисти) од 1788 до 1795 г. , вице-претседател по 1785, и одговорен за неговите концерти дури до 1818 г. Салиери постигнал целосен успех и издигнување во опшеството и честопати беше поврзан со други прославени композитори, како што се Joseph Haydn и Louis Spohr. Тој играше главна улога во доцниот 18-ти и раниот 19 век на класичната музика. Тој беше учител на многу познати композитори, вклучувакќи ги Лудвиг ван Бетовен, Карл Черни, Јохан Непомук Хумел, Франц Лист, Џакомо Мајербер, Игнац Мошелес, Франц Шуберт, Франц Ксавер Сисмер. Тој исто така го учеше и помладиот син на Моцарт, Франц Хавер, неколку години по смртта на Францовиот славен татко Салиери беше закопан во Мацлајнсдорфските гробишта (неговите посмртни останки покасно беа пренесени во Централните гробишта) во Виена, Австрија. Во неговиот погребена услуга, неговиот сопствен Реквием во Ц-мол – компониран во 1804- беше изведен за првпат. Неговиот споменик е разубавен со поема напишана од Јозеф Вајгл, еден од неговите ученици:

Моцартовиот Davide penitente K469 (1785), неговиот пијано концерт во Е-вокално К482 (1785); кларинет квантет К581 (1789) и големата симфонија во Г-мол К550 беше примиерна по сугестија на Салиери, кој наводно диригирал една претстава од тоа во 1791. Во неговото последно преживеано писмо од октомври 14 , 1791, Моцарт и кажува на неговата жена дека тој ги собрал Солиери и Катарина Кавалиери во неговата кочија и ги довел нив на опера и за Салиериевото присуство во неговата опера Die Zauberflote K620, зборувајќи ентузијастички: “ То слушнал и видел со сето негово внимание, и увертира на последниот хор, немаше ниту еден дел да се изнуди со браво или добро за него.“ Салиеровото здравје се нарушуваше во неговите подоцнежни години, и тој беше на кратко хоспитализиран пред неговата смрт. Накратко откако тој умрел се озборувало, најпрвин се ширело дека тој се има исповедано за Моцартовото убиство на неговата посмртан постела, СалириевитеДвата двеСалиериеви мидициски сестрибрата, GottliebГотлиб ParskoПарско и Георг Georg RosenbergРозенберг, исто така како и фамилијарниотсемејниот доктор JosephЈозеф RohrigРориг, сведочеа дека тој никогаш не реколизрекол вакватаква работа. Во најмала рака еден од овие тројца луѓе бил со него од почеток, докрај на неговата хоспитализација.