Симо Матавуљ: Разлика помеѓу преработките

Матавуљ во литературата првпат се појавил во Цетиње, Црна Гора во службен весник со историска приказна, напишана по повод на веридбата на кнезот Петар Караѓорѓевиќ со кнезицата Зорка, и со охрабрување и во зборовите на кнезот Никола. Потоа се преселил во оригиналната креација и доживеал многу живот за приказната и романот до неговата смрт. Тој напишал околу седумдесет раскази и романи, главно објавувал во одделни збирки, како што се : "Од Црна Гора и Приморје", "Од приморскиот живот", "Од Белградскиот живот", "Од различни места", "Од морето и од планината", "Од Јадранското Море", "Приморски форми", "Белградски приказни", "Животот и немирни души", покрај неколку други приказни објавени во посебни изданија.Напишал две романи: "Ускок" и "Бакоња од Брна". Покрај тоа, Матавуљ остави неколку тома на патување пишување, сеќавања и литературни содржината на разни содржини( "Бока и Бокељи", "Десет години во Мавританија", итн). Најзначајно дело од таа област е "Белешки на еден писател", еден вид на автобиографија напишана во жив, пластичен стил и остроумен подарок за набљудување. Маталуљ исто така напиша две драми: "3авет" и "На слава", - првиот со субјект од Дубровник, а другиот од Белград.Преведува и од странски јазици, од кои повеќето се француски: "На Вода" на Мопазан, "Сан" од Зола, "Пупин како монах" и "Мизантроп" од Молиер, "Зимски приказни" од Фоги.

 

 

За Матавуљ, нашите писатели се развиваат главно под влијание на руската, германската и унгарската литература; Романските влијанија, особено Французите, се целосно доминирани од него. Матавуљ најчесто ги читал и преведувал француски реалисти и натуралисти; на нивните дела го развиле вкусот и ги научиле вештините за пишување. Тој особено се допаднал и ја читал Зола и Гио де Мопасана, и според нивните модели, почнал да се пишува. Тој од француските биолози научил на остро, објективно и совесно да го почитува животот, а потоа бил на работа во "Белешки" изречно вели, објаснувајќи како ја разбирал француската литературна реализам, која не се состоела во еден груб примерок од животот, но писателот дозволил да ги менува деталите и хармонично да се поврзе со повисока уметничка цел во границите на реалноста.За него, нашите писатели никогаш целосно не ги искинале романтичните преференци; Само Матавуљ е целосен и чист реалист. Тој во приказната постојано спроведува идејата за европска книжевниот реализам, се обидува да студено и објективно го опишува животот без возбуда и тенденција, секогаш врз основа на моделите на реалниот живот. Така Матавуљ создал од најбогатите и најразновидните Националната галерија на видови, остро и прецизно обликувани за живот. Додека другите српски раскажувачи го покажале живот само во тесен аспект на нивниот регион, Матавуљ опишувал различни региони на Србија и луѓе од различни сфери на животот. Тој го опишувал Далмација и Црна Гора и Белград, селани и морнари, како и граѓани и интелектуалци. Најдоброто од неговото дело "УСКОК" и "Бакоња фра Брне".На првата слика патријархалниот морал и витештвото горштака од црногорскиот карстот, втор крајбрежните селаните и католички францискански манастир од брегот, врз основа на лични впечатоци и спомени од ѓакување во манастирот. "Бакоња Фра Брне," е напишана во отворени и доброќуден хумор, со дискретно потсмевање кон светот на луѓето, но без тенденција на сарказам, слично на постапката Анатол Франс, која е дел од цената и од каде што лично. Ова е неговата најдобра работа, полна со хумор, разнобојност и препознатлива психологија. Тоа е исто така еден од најдобрите романи на српската литература. Неговата најпозната приказна е "Пилипенда", која го опишува обединувањето на Србите од Петровиќското поле во Далмација.