Злосторство: Разлика помеѓу преработките

Но, [[Џон Остин]], ран позитивист, го применил [утилитарианизмот|url=http://en.wikipedia.org/wiki/Utilitarianism] при прифаќањето на преметливата природа на човековите суштества и постоењето на објективен морал, но го негира тоа дека правната важност на една норма зависи од тоа дали нејзината содржина е во согласност со [[морал]]от. Така, според Остин, моралниот код може објективно да утврди што треба луѓето да прават, законот може да претстави кои норми законодавството смета дека се потребни за да се постигне општествена корист, но на секојасекој индивидуапоединец иму се дава слобода да избере што тој или таа ќе направи. Слично, Харт (1961) увидел дека правото како еден аспект на [[суверенитет]]от, со законодавците способни да донесат каков било закон, е начин да се стигне до морален крај.

Така, условите неопходни и доволни за еден предлог - закон да биде вистинит биле едноставни, тргнувајќи од тоа дека самото право е логично и постојано, и државните службеници ја применуваат државната моќ со одговорност. [[Дворкин]] (2005) ја отфрла Хартовата теорија и тврди дека фундаментално меѓу политичките права е правото на секојасекој индивидуапоединец да биде подеднакво почитуванапочитуван и згриженазгрижен од оние кои јаго водат. Тој нуди теорија на согласување неодминувајќи ја теоријата на учитво почитување (должност на граѓанинот е да го почитува правото) и теорија на спроведување, којашто ги определува законодавните цели на спроведувањето правда и казна. Законодавството мора да се согласува со теоријата за легитимитет, која што ги опишува околностите под кои одредено лице или група се овластени да создаваат право, и со теоријата за законската правда, којашто го опишува правото за кое се овластени или обврзани да го создаваат.