Психоанализа: Разлика помеѓу преработките

[[Податотека:FREUD'S SOFA.jpeg|мини|292x292пискел|Кревет во фјордоватаФројдовата ординација во [[Лондон]]]]

'''Психоанализата''' е [[Метод|метод]] на психичко истражување кое има за цел да го долови значењето на потсвеста како влијателна компонента на човекотово однесување. Основите на психоанализата ги поставил [[Сигмунд Фројд]]. Првиот конгрес на психоанализата е одржан во 1908 година, во [[Салцбург]].

Според Фројд, свеста претставува само дел од психичкиот живот на човекот, додека другиот дел т.е. одлучувачкиот се состои во самата [[потсвест]] (место на сите чувства, но и на творечкиот дел од личноста) на човекот. Психоанализата поаѓа од постулатот дека сето она што се случува во [[сон]]иштата во себе носи димензија која не излегува на површината. Тоа, всушност, е потсвеста, резултатот од низа на случки и настани кои се случиле во раното детство на саматасамиот индивидуапоединец, во непосредна врска со [[секс]]уалноста во поширока смисла. Сето она што човекот го потиснува во себе секогаш се бори да се врати на површината во форма на симптомот (субјективен феномен кој го открива функционалното нарушување и повредата), лапсусот (грешки при говорот и пишувањето) итн.

Некои психички напнатости кои ја влошуваат здравствената состојба на возрасниот човек може да се отстранат преку помош од стручно лице за психоанализа, а тоа е личност која и самата била подложена на психоанализа и која со самиот тој принцип е способна да го ислуша пациентот со психички проблеми. За време на аналитичката сеанса, асоцијациите на пациентот помеѓу кажаните и проживеаните, но заборавени, моменти од својот живот му овозможуваат на пациентот, во текот на процесот на потиснување, да ги врати назад асоцијациите и да ги извлече на површината несвесните настани. Првото и основно правило на психоанализата е слободната [[Асоцијација|асоцијација]]: Пациентот се замолува да се опушти и да го каже сето она што му поминува низ [[глава]]та, па дури и она за кое смета дека е неважно или глупаво. Единствено, тој не треба да дозволи да му се создаде ниту една мисла, без разлика на нејзината содржина. Реконструкцијата на она што го кажува пациентот со помош на потиснатото чувство создава услови за исчезнување на [[Симптом|симптомотсимптом]]от.

Во својата критика на психоанализата, [[Карл Густав Јунг]] најпрвин ѝ оддава признание на Фројдовата теорија како прв обид во западната [[цивилизација]] за истражување на [[Психологија на личноста|психата]] оздола, од анималната сфера на [[Инстинкт|инстинктитеинстинкт]]ите при што оправданиот страв од [[метафизика]]та го спречил Фројд да навлезе во сферата на „[[Окултизам|окултното]]“. Меѓутоа, според него, психоаналитичарите никогаш не успеале да стигнат подалеку од претпоставените траги на интраутерни искуства и во таа смисла, дури и славниот концепт на „траума на раѓањето“ тој го нарекува „очигледен [[туризам]] којшто повеќе не може ништо да објасне“. Според него, Фројдовата психоанализа била немоќна да се отплетка од [[секс]]уалните [[Фантазија|фантазии]] и сличните „непомирливи“ тенденции што ги предизвикуваат [[Афект|афектнитеафект]]ните состојби. Затоа, Фројдовата психоанализа не може да допре до ништо друго, освен до суштински негативното вреднување на несвесното.<ref>Karl Gustav Jung, „Psihološki komentar Tibetanske knjige mrtvih“, во: ''Tibetanska knjiga mrtvih – Posmrtna iskustva u Bardo Ravni (Sakupio i izdao V. J. Evans Venc)''. Beograd: Prosveta, 1988, стр. 141-158.</ref>