Јулијан Отпадникот: Разлика помеѓу преработките

Веднаш по својата смрт Јулијан се претворил во мит. Пагани како [[Амијан Марцелин]] и [[Либаниј]] го прикажуваат како херој, толерантен, силен и голем човек за своето време. Христијанските автори пак го опишувале како глупак, чудовиште што врши осрамотувања и човечки жртви, отпадник (дури указот за толерантност се сметал за насочен против христијаните). Тој лик останал и за време на [[Среден век|средниот век]] и [[ренесанса]]та. Во осумнаесетиот век некои филозофи (како [[Волтер]]) гледале на него како на борец против абсолутизмот на империјата и сакале да го рехабилитираат. Други романтичари се восхитувале на неговиот очаен и бистар ум. Во [[1873]] [[Хенрик Ибсен]] напишал трагедија за него наречена „Цар или галилеец“, а рускиот поет [[Дмитриј Мережковскиј]] напишал романот „Смрт на боговите (Јулијан Отпадник)“ ([[1895]]). Во дваесетиотдваесеттиот век трите лика на Јулијан - отпадникот, филозофот и херојот на загубена кауза се прошируваат во литературата и киното. [[1924]] година музичарот [[Феликс Вејнгартнер]] напишал операта „Отпадникот“. Тој е и главен херој на романот „Јулијан“ на [[Гор Видал]], што се карактеризира со уништувачка критика на христијанството. Неговите писма имаат посебно место во книгата „Модификација“ на Мајкол Батор ([[1957]] година). Векови по својата смрт, последниот пагански цар на Римското Царство продолжува да го разбранува човековото мислење.