Германско Царство: Разлика помеѓу преработките

[[Вилхелм II]] сакал да и направи на [[Германија]] "место под сонцето", па така исто како [[Велика Британија]] почнал да освојува и да создава колонијални територии ширум [[Африка]] и [[Тихиот Океан]]. Поголемата африканска територија веќе од порано била колонизирана, така што Германија немала лесна задача. Ги превземалепреземале сите неколонизирани држави во Африка и створиле таканаречена [[Германска Југозападна Африка]] во која што спаѓале [[Намибија]], [[Германски Камерун]], [[Камерун]] и [[Германска Источна Африка]] ([[Танзанија]]). Германија исто така добила и некои острови во [[Тихиот Океан]]. Кинеското пристаниште [[Чингдао]], било конкурентно пристаниште со британскиот [[Хонгконг]] и португалското [[Макао]]. Африканските колонии остварувале некаков профит на Германија, додека пак тихоокеанските острови не биле од никакво економско значење. Служеле само за ширење на [[Германски јазик|германскиот јазик]] и за влијание во светот. Германија, која била финансирана од Германската Банка, се вклучила во проектот за изградба на Багдадска железница ([[1900]] - 1911) заедно со [[Османлиско Царство|Османлискиото Царство]], што покренало настанување на германски пристаништа-градови на [[Близок Исток|Блискиот Исток]]<ref>Stürmer, Michael. (2000). ''The German Empire: 1870-1918.'' New York: A Modern History Library Chronicles Book. p. 91</ref>. Создавањето на Багдадската железница било поддржано и од [[Велика Британија]], која верувала дека со тоа дека, трговијата помеѓу неа и Германија ќе биде поголема. Меѓутоа како што времето изминувало, Британците увиделе дека германските напори за подобрувањето на своето влијание на [[Блзок Исток|Блискиот Исток]] би довело до смалување на британското влијание, па затоа Британците побарале прекин на изградбата на Багдадската железница. Барањето било прифатено од Германија и од [[Османлиско Царство|Османлиското Царство]]. [[Ото фон Бизмарк|Бизмарк]] пак, имал и друга политика со која се противел на колонизацијата. Сметал дека Германија ќе добие меѓународна моќ и доминација во [[Европа]] со создавањето на Германија во средна Европа така што би превземалпреземал некои делови од територијата на [[Руско царство|Руското Царство]], што би довело до доволни економски ресурси и би остварило профит. Вилхелмовите напори за колонизација на неколкуте слободни територии во [[Африка]] и на [[Тихиот Океан]] наишло на големи критики од страна на германските [[Национализам|националисти]] и идниот нацистички водач [[Адолф Хитлер]], затоа што пропуштил да направи Германско Царство кое би се темелело само на [[Европа|европските]] територии.

Германскиот колонијализам исто така резултирал со многу неславни потези. Како што биле бројните [[геноцид]]и во Германска Југозападна Африка (денешна [[Намибија]]), посебно оној над племето Хереро и Нама. По превземањетопреземањето на југозападна [[Африка]], германските бели доселеници се населиле на земјата на африканските племиња Хереро и Нама, со цел да ги угладнуваат и ги преместат во [[резервати]]. Припадниците на племињата Хереро и Нама станале [[роб]]овска сила, додека пак нивната земја била искористена како вреден извор, особено за вадење на драги камења и [[дијамант]]и. Во [[1903]] и [[1904]] година, припадниците на племињата Хереро и Нама направиле бунт против германската власт во [[источна Африка]]. Како одговор на бунтот, Вилхелм II го пратил германскиот воен заповедник [[Лотар фон Трота]] во југозападна [[Африка]] како би ги прогонувал припадниците на племето Хереро од источна Африка. Фон Трота дал ултиматум на племето Хереро.

Германските расправии со [[Франција]] и поддржувањето на [[Австроунгарската]] окупација врз [[Босна и Херцеговина]] во [[1908]] година, ги уништило добрите врски со [[Русија]], потинцијалниот сојузник во борбата против [[Велика Британија|Британската]] превласт. По усогласувањето помеѓу Британците и [[Руси]]те против германската агресивна надворешна политика и решавањето на расправиите со [[Франција]], Германија останала изолирана и со еден лојален сојузник Австроунгарија. Исто така [[Австроунгарија]] се потпирала на Германија како единствен прав сојузник и зависела од германската поддршка на етничкиот национализам и мултиетничкото Австроунгарско Царство. Германскиот втор сојузник, [[Италија]] видела многу повеќе профит во превземањетопреземањето на поголемиот дел од [[Хрватска|Хрватското]] крајбрежје, која во тоа време била во склоп на [[Австроунгарија]], а не била во сојузништво со Германија.

Германија беше во војна со насочување кон нејзиниот главен соперник, [[Франција]]. Германија во Франција видела голема закана на европскиот континент, која би можела побрзо да се мобилизира од [[Русија]] и да ја превземепреземе во суштина германската индустрија во долината на реката [[Рајна]]. За разлика од Британија и Русија, Французите се вклучиле во војната пред све поради освета на Германија, посебно поради губењето на градовите [[Алзас]] и [[Лорен]] во [[1871]] година. Германското врховно заповедништво знаело дека Французите собирале војска за влез во Алзас и Лорен. Германија не сакала да ризикува со долги битики на германско-француската граница па наместо тоа го прифатила [[Шлифенов план|Шлифеновиот план]], воен план осмислен така што би била избегната напорната битка на германско-француската граница. Германската војска влегла низ земјата [[Бенелукс]] во [[Франција]], спуштајќи се спрема [[Париз]] и опколувајќи го, а со тоа брзо ја победиле француската војска на француско-германската граница. По поразот на француската војска. По поразот над француската војска, Германија се свртила кон Русија. Меѓутоа, Французите по поразот на својата војска пружале жесток отпор бранејќи го нивниот главен град, Германците не морале да се повлечат по [[Прва битка на Марни|првата битка на Марни]].