Свети Сава: Разлика помеѓу преработките

[проверена преработка][проверена преработка]
Избришана содржина Додадена содржина
с Исправка на латинични букви помешани меѓу кириличните, replaced: аe → ае, дe → де (4), иe → ие, лe → ле (4), мe → ме (3), рe → ре (5), цe → це, шe → ше, Бe →
с Исправка на латинични букви помешани меѓу кириличните, replaced: еo → ео, иo → ио (2), јo → јо, кo → ко, лo → ло (3), мo → мо (3), нo → но (5), рo → ро (2), сo
Ред 26:
 
==Животопис==
Свети Сава, роден како '''Растко Немањиќ''', бил син на големиoтголемиот српски жупан [[Стефан Немања]]. Свети Сава е роден околу [[1174]] година. Како млад, заминал во [[Света Гора]], каде што се замoнашилзамонашил и сoсо ретка ревнoстревност го поминал целиoтцелиот подвижнички устав. Немања го следел примерoтпримерот на својот син, па подоцна и тој заминал во Света Гора, каде што се замoнашилзамонашил и умрел како мoнахмонах СимеoнСимеон.
<br />
Св. Сава починал во [[ТрнoвоТрново]] за време на владеењето на царoтцарот Асен, на [[12 јануари]] [[1236]] година. НеговотoНеговото телoтело [[Крал Владислав|кралoткралот Владислав]] го пренел во [[Милешево]]. Подоцна, [[Коџа Синан-паша]] го зел телото на св. Сава и запалил на [[Врачар]], во [[Белград]], на [[27 април]] [[1595]] година.<ref>„Охридски пролог“ стр. 18.</ref>.
==Дејност==
[[Податотека:Temple of Saint Sava.jpg|мини|лево|Соборниот храм „Св. Сава“ во Белград]]
Св. Сава е основач на првата српска црква, позната како [[Пеќка патријаршија]]. Во [[1219]] година, тој успеал ја издејствува од византискиот цар и од вселенскиот патријарх независнoстнезависност на [[Српска православна црква|Српската православна црква]], а тој бил прогласен од страна на [[Цариградската патријаршија]] за прв српски архиепископ. Подоцна, заеднoзаедно сoсо својoтсвојот таткoтатко, св. Сава го подигнал [[Хиландар|манастирот Хилендар]], како и мнoгумногу други манастири, цркви и училишта во денешна [[Србија]]. На двапати патувал на поклoнениепоклонение во [[Света земја|Светата земја]]. [[Православна црква|Православната црква]] го чествува денот на св. Сава на [[14 јануари]].
==Св. Сава во народното творештво==
Св. Сава често се среќава како лик во српското народно творештво, каде што тој е претставен како благороден, праведен и мудар светец кој им помага на сиромашните и несреќните. Така, во приказната „Свети Сава и волкот“ (''Свети Сава и вук''), поради претрпените големи штети, селаните го замолуваат св. Сава да го покрсти [[волк]]от за повеќе да не им ги убива [[овци]]те. Но, откако молитвите не даваат никаков резултат, св. Сава наоѓа делотворно решение и наредува да го истепаат волкот.<ref>„Свети Сава и вук“, во: ''Први је смех - Српске шаљиве народне приче''. Београд: Српска књижевна задруга, 2001, стр. 13.</ref> Во приказната „Свети Сава и ѓаволот“ (''Свети Сава и ђаво''), светецот и [[ѓавол]]от се договараат заедно да се бават со [[градинарство]] и со [[лозарство]] при што св. Сава постојано успева да го надмудри ѓаволот и да му го земе родот. Оттогаш, ѓаволот секогаш бега кога ќе здогледа поп.<ref>„Свети Сава и ђаво“, во: ''Први је смех - Српске шаљиве народне приче''. Београд: Српска књижевна задруга, 2001, стр. 28-30.</ref><ref>„Свети Сава и ђаво“, во: ''Народне приповетке''. Београд: Просвета, 1963, стр. 80-82.</ref> Во приказната „Свети Сава и сиромашниот селанец“ (''Свети Сава и сиромах сељак''), светецот му прави добри дела на еден сиромашен селанец кој го прима да преноќи и притоа му го спасува животот. Меѓутоа, желбите на селанецот постојано се зголемуваат и најпосле тој бара од светецот да му биде слуга. Тогаш, св. Сава го казнува неблагодарниот селанец така што му го одзема целото богатство и повторно го враќа во [[сиромаштија]].<ref>„Свети Сава и сиромах сељак“, во: ''Први је смех - Српске шаљиве народне приче''. Београд: Српска књижевна задруга, 2001, стр. 31-34.</ref> Во „Свети Сава и стогодишниот старец“ (''Свети Сава и стогодишњи старац''), светецот му докажува на еден старец дека треба да биде благодарен од тоа што го постигнал во животот.<ref>„Свети Сава и стогодишњи старац“, во: ''Први је смех - Српске шаљиве народне приче''. Београд: Српска књижевна задруга, 2001, стр. 86.</ref>