Готски роман: Разлика помеѓу преработките

Влијанието на готската фикција храни со задоволувачка форма на терор, ширење на задоволствата од Романтичната литература, што е релативно ново во времето на новелата на ВoлполВолпол. Други карактеристични црти на готската новела, иницирани од Волпол, се мелодрамата и пародијата, (вклучувајќи ја и само-пародијата).

Овој литературен род ги пронаоѓа своите најприродни теми во многу високите градби со готски стил – најчесто нарекуван Готик, за да ја нагласат својата ˝средновековност˝ - замоци, мензи и манастири, најчесто далечни, распаднати и урнати. Ова е фасцинантно заедно со архитектурата и нејзините поврзани уметности, поезијата (како што се поетите од гробиштата), и дури и градинарските пејзажи од што е инспириран цел прв бран на готски новелисти. На пример, [[Хорас ВoлполВолпол]], чиј Замок од Отранто (1764) често се смета за прва вистинска готска романса, бил опседнат со средновековната готска архитектура, и си изградил своја сопствена куќа, Строубери хил, во таа форма, давајќи и изглед на готска ренесанса.

Негова јасна цел беше да комбинира елементи од средновековната романса, која ја сметал за премногу каприциозна, и модерната новела како премногу поверена стриктно на реализмот (Пунтер, 2004;178). Основниот заплет отвара многу други теми, како што се опасната мистерија и античка клетва, како и безбројни стапици како скриени патеки и хероини кои често исчезнуваат. Првото издание беше издадено маскирано како актуелна средновековна романса од Италија откриена и реиздадена од страна на непознат преведувач. Кога ВoлполВолпол го потврди авторството во второто издание, прифатливоста кај литературните критичари се смени во одбивност. Романсата, вообичаено сфаќана од страна на образованите луѓе како вулгарен и деградирачки начин на пишување, почна неодамна да се почитува од неодамна со делата на Ричардсон и Филдинг (Фукс, 2004;106). Романсата со суеверни елементи и без дидактички намери, била сметана за неприфатлива во модерното производство. Лажниот потпис на ВoлполВолпол, заедно со мешавината од историја и фикција која е спротивна на Свештенството, ја поврзува готската новела со лажна документација.

Клара Рив (Clara Reeve), најпозната по нејзиното дело Стариот англиски барон (1778) почна со тоа што ја зема приказната на ВoлполВолпол и ја адаптираше за периодот балансирајќи ги фантастичните елементи со реализмот на 18 век. Сега се покренува прашањето дали натприродните елементи, кои не беа толку очигледно апсурдни како кај ВoлполВолпол, нема да доведат попростите умови да помислат дека тоа е возможно. Во техниката на Ан Редклиф (Ann Radcliffe) на објаснување на натприродното, се што изгледа натприродно веројатно потекнува од природни причини, и нејзиното беспрекорно воведување на хероините конечно наидува на одобрување кај критичарите. Редклиф ја направи готската новела прифатлива за општеството, иронично следена од брза деградација на нејзината слава. Нејзиниот успех намами многу имитатори, повеќето без квалитет, што набрзо доведе до општа слика за жанрот како инфериорен, стереотипен и конвенционален. Меѓу другите елементи, Ан Редклиф го воведе замислениот лик на готски вилан, кој подоцна се разви во бајронски херој. Новелите на Редклиф, а над сите Мистериите на Удолфо (1794), беа бест-селери, иако заедно со сите новели, беа определени од страна на високо образованите луѓе како забава за сензуалните жени (и некои мажи кои исто, уживаа во нив).

Плод од жетвата на континенталниот хорор беше мрачната приказна за манастирската распуштеност, црна магија и диаболизам на Метју Грегори Луис, Свештеникот (1796). Иако новелата на Луис може да се шита како жанр со подмолна, измамничка тема, само-пародијата беше составен дел од готикот од времето на ВoлполВолпол. Приказната на Луис стаписа некои читатели во тоа време; како и да е, неговото портретирање на неморалните свештеници, садистичките инквизитори и неговиот непристоен пристап кон Католичката црква беше важен развој за жанрот и тоа влијаеше на последната новела на Редклиф, Италијанецот (1797). Во оваа книга, несреќните протагонисти се фатени во мрежа од измами од страна на злобниот калуѓер Скедони и повлечени пред трибуналот на инквизицијата во Рим, забележувајќи и на Редклиф, негов современик, дека ако сака да ги надмине границите на хоророт ќе треба да самата да го посети пеколот (Биркхед, 1921).