Експериментална физика: Разлика помеѓу преработките

Од доцниот 17 век па наваму, [[термодинамика]]та беше развиена од страна физичарот и хемичарот [[Роберт Бојл]], Томас Јанг и многу други. Во 1733, [[Даниел Бернули|Бернули]] користи статистички аргументи со класични механики за да изведе термодинамички резултати, со што го иницира полето на статистичката механика. Во 1798 година, Бенџамин Томпсон ја покажал конверзијата на механичка работа во топлина, и во 1847 [[Џејмс Џул]] го издава законот за зачувување на [[енергија]] во вид на топлина, како и механичка енергија. [[Лудвиг Болцман]], во деветнаесеттиот век, е одговорен за модерна форма на статистичката механика.

 

 

[[Ханс Кристијан Ерстед]] беше првиот кој предложи врска помеѓу електрична енергија и магнетизам по набљудување на девијации на компас игла од страна на електрична струја. До раните 1830-тите [[Мајкл Фарадеј]] имаше покажано дека магнетни полиња и електрична енергија може да се генерираат едни со други. Во 1864 [[Џејмс Кларк Максвел]] презентираше на [[Кралско друштво|Кралското Општество]] равенки кои го опишуваат односот помеѓу електрична енергија и магнетизам. [[Максвелови равенки|Максвеловите равенки]] , исто така, предвидоа правилно дека [[светлина]]та е [[Електромагнетно зрачење|електромагнетен бран]]. Почнувајќи со астрономијата, принципите на природната филозофија се кристализираа во основните [[закони на физиката]] кои беа подобрувани во следните векови. До 19 век, науките се имаа сегментирано во повеќе полиња со специјализирани истражувачи и тие од полето на физиката, веќе не можеа да тврдат единствена сопственост врз областа на научно истражување.