Бугарска народна македонско-одринска револуционерна организација: Разлика помеѓу преработките

По зајакнувањето на младотурскиот режим во втората половина на 1909 година и распуштањето на националните организации со новиот Закон за здруженијата, многу од поранешните револуционерни дејци повторно се ориентирале кон нелегална активност. Во крајот на декември 1909 година [[Христо Чернопеев]] заедно со поранешниот деец на [[Врховен македонско-одрински комитет|ВМОК]] [[Михаил Думбалаков]], [[Константин Самарџиев]] и [[Кочо Хаџиманов]] преминуваат во илегала и обиколуваат Струмичко за обновување на револуционерната мрежа. Пратени била порака до револуционерните комитети, коjaкојa гласела:

Струмичките дејци спровели и неколку терористички акции.<ref>Думбалаковъ, Михаилъ. Преку пламъцит {{Уникод | ѣ}} на животот и револуцијата, томъ II, Софија, 1937, стр 94.</ref> Во пролетта на 1910 година дејци од Струмичко, Солунско и Серско заедно со дејци на ВМОК, се сретнале во Софија и во циркулари до раководството на македонските организации прогласиле дека единствено оправдана и резултатна била револуционерната борба, предводена отворено во името на бугарската национална кауза, а Хуриетот бил прогласен за итар тактички потег коjкој успеал да го заблуди раководителите на ВМОРО. Во циркуларното [[Ќустендилски конгрес]], избраните од него водачи и [[Задгранично претставништво|Задграничното претставнишство]] ([[Христо Матов]], [[Апостол Грежов|Апостол Димитров]] и [[Христо Татарчев]]) се прогласени за нелегитимни и се велело дека Внатрешната организација престанала да постои.