Епистемологија: Разлика помеѓу преработките
| [проверена преработка] | [проверена преработка] |
Избришана содржина Додадена содржина
с →Надворешнализам и интернализам: Јазична исправка, replaced: екстерна → надворешна (2), Екстерна → Надворешна (2) |
с →Надворешнализам и интернализам: Јазична исправка, replaced: екстерен → надворешен |
||
Ред 59:
==Надворешнализам и интернализам==
Дел од дебатата за природата на знаењето е дебата меѓу епистемолошките надворешналисти од една страна и епстемолошките интерналисти од друга. Надворешналистите сметаат дека факторите кои се сметаат за „надворешни“, што значи надвор од психолошките држави на тие кои здобиваат знаење, може да бидат услови на знаење. На пример, надворешналистичка реакција за проблемот на Гетиер не е да се каже дека, за едно оправдано вистинито верување да се смета за знаење, мора да биде причинето, на некаков ист начин, од релевантни факти. Таквата каузација, до степен дека е „надвор“ од умот, би се сметала како
Рене Декарт, проминентен филозоф и поддржувач на интернализмот, напишал, дека, бидејќи единствениот метод според кој го перцепираме надворешниот свет е преку нашите сетила, и, дека, од причина што сетилата не се непогрешливи, треба да го сметаме нашиот концепт за знаење како непогрешлив. Единствениот начин да се пронајде нешто кое може да се опише како „непогрешливо вистинито“, тој тврди, би било преправање дека омнипотентно, измамничко битие си игра со перцепциите на луѓето за универзумот, и дека логичното нешто да се направи е да се доведе во прашање се што ги вклучува сетилата. „Cogito ergo sum“ е обично поврзувано со теоријата на Декарт, бидејќи тој постулирал дека единственото нешто што тој самиот не можел логично да го доведе во сомнеж е неговото сопствено постоење: „Не постојам“ е контрадикција; чинот на кажување дека човек не постои претпоставува дека некој друг го вели тоа. Иако Декарт можел да се сомнева во неговите сетила, во неговото тело и светот околу, тој не можел да го негира своето постоење, бидејќи бил способен да се сомнева и мора да постои за да го прави тоа. Дури и да е тоа измама на некој „зол гениј“, треба да постои за да биде измамен. Сепак, Декарт не одел понатаму за да дефинира што е. Ова е посочено од материјалистичкиот филозоф Пјер Гасенди (1592–1655) кој го обвинил Декарт дека велел како тој „не е тоа, и не е ова“, иако никогаш не кажал што точно постои.
| |||