Оикофобија: Разлика помеѓу преработките

{{Infobox medical condition|name=|synonym=Доматофобија|image=|image_size=|alt=|caption=|pronounce=|specialty=<!--from Wikidata; can be overwritten-->|symptoms=|complications=|onset=|duration=|types=|causes=}}'''Оикофобија''' ( [[Грчки јазик|грчки]]: {{Lang-grc|{{wikt-lang|en|οἶκος|oîkos}}}} + {{Lang-grc|{{wikt-lang|en|phóbos|phóbos}}}}; позната и како '''доматофобија''' и '''екофобија''') е аверзија кон домашната средина или абнормален страв (''[[фобија]]'') од нечиј дом. <ref>{{Наведена книга|title=The Encyclopedia of Phobias, Fears, and Anxieties|last=Kahn|first=Ada|date=2010|edition=3rd|page=552}}</ref>

Во [[Психијатрија|психијатријатапсихијатрија]]та, терминот исто така се користи во потесна смисла на зборот за да се означи фобијата на содржината на една куќа: „страв од апарати за домаќинство, опрема, кади, хемикалии за домаќинства и други вообичаени предмети во домот“. <ref name="ron">Doctor, Ronald Manual, Ada P. Kahn, and Christine A. Adamec. 2008. ''The Encyclopedia of Phobias, Fears, and Anxieties'' (3rd ed.). [[Infobase Publishing]]. pp. 281, 286.</ref> Спротивно на тоа, '''доматофобијата''' специјално се однесува на стравот од самата куќа.

Во 1808 година, поетот и есеист Роберт Саути го употребил зборот за да опише желба (особено од [[Англичани|Англичаните]]те) да го напуштат домот и да патуваат. <ref>{{Наведена книга|url=https://archive.org/details/lettersfromengl06soutgoog|title=Letters from England, Volume 1|last=Southey|first=Robert|publisher=David Longworth|year=1808|page=[https://archive.org/details/lettersfromengl06soutgoog/page/n220 311]|quote=Oikophobia.|author-link=Robert Southey}}</ref> Употребата на Саути како синоним за ''луталка'' била земена од други писатели од 19 век.

Во [[Психијатрија|психијатриската]] употреба, ''оикофобијата'' може тесно да се однесува на страв од [[Простор|физичкиот простор]] во внатрешноста на домот, каде што е особено поврзана со стравот од апарати за домаќинство, бањи, електрична опрема и други аспекти на домот, за кои се смета дека се потенцијално опасни. <ref name="ron">Doctor, Ronald Manual, Ada P. Kahn, and Christine A. Adamec. 2008. ''The Encyclopedia of Phobias, Fears, and Anxieties'' (3rd ed.). [[Infobase Publishing]]. pp. 281, 286.</ref> Во овој психијатриски контекст, поимот правилно се применува на стравот од предметите ''во куќата'', додека стравот од самата ''куќа'' се нарекува '''доматофобија'''.

Во својата книга „ ''Англија и потребата за нациите“ од'' 2004 година, британскиот филозоф Роџер Скратон го прилагодил зборот за да значи „одбивање на наследството и домот“. <ref name=":0">[[Roger Scruton|Scruton, Roger]]. 2004. "[http://www.civitas.org.uk/pdf/cs49-8.pdf Oikophobia]." pp. 33–38 in ''England and the Need for Nations''. London: [[Civitas (think tank)|Civitas]].</ref> Тој тврди дека тоа е „фаза низ која нормално поминува [[Адолесценција|адолесцентскиот]] ум“,<ref>{{Наведена мрежна страница|url=http://www.continuumbooks.com/authors/details.aspx?AuthorId=145104&BookId=126311|title=Continuum - Political Philosophy > Roger Scruton|last=Scruton|first=Roger|publisher=Continuumbooks.com|archive-url=https://web.archive.org/web/20091015184851/http://www.continuumbooks.com/authors/details.aspx?AuthorId=145104&BookId=126311|archive-date=2009-10-15|accessdate=2010-08-30}}</ref> но дека тоа е одлика на некои, типично [[Левица (политика)|левичарски]], политички импулси и идеологии кои ја поддржуваат ксенофилијата, односно претпочитањето на странските култури. <ref>[[Roger Scruton|Scruton, Roger]]. "Oikophobia and Xenophilia." pp. 287–92 in ''Stereotypes and Nations'', edited by T. Walas. Cracow International Cultural Center.</ref>

Скратон го користи терминот како [[антитеза]] на ''[[Ксенофобија|ксенофобијатаксенофобија]]та''. <ref>Lacroix, Justine, and [[Kalypso Nicolaïdis|Kalypso Nicolaīdis]]. 2011. ''European Stories: Intellectual Debates on Europe in National Contexts''. [[Oxford University Press]]. p. 159.</ref> Во својата книга, ''Роџер Скратон: Филозоф на плажата Довер'', Марк Дули ја опишува ''оикофобијата'' како центрирана во западниот академски естаблишмент за „и заедничката култура на Западот и старата образовна програма која сака да ги пренесе неговите хумани вредности“. Оваа диспозиција прераснала во, на пример, пишувањата на [[Жак Дерида]] и на „нападот на [[Мишел Фуко]] врз „ буржоаското“ општество што резултирала во „[[Контракултура|анти-култура]]“која била насочена кон светите работи, осудувајќи и одбивајќи ги како [[Угнетување|угнетувачки]] и моќни“. <ref name=":1">[[Mark Dooley|Dooley, Mark]]. 2009. ''Roger Scruton: Philosopher on Dover Beach''. [[Continuum Books|Continuum]].</ref> {{Rp|78}} Тој продолжува: {{Rp|83}}<blockquote>Дерида е класичен оикофоб, сè додека го отфрла копнежот за дом што го задоволуваат западните теолошки, правни и книжевни традиции. Деконструкцијата на Дерида се обидува да го блокира патот до ова „суштинско искуство“ на членството, претпочитајќи наместо тоа бесмислено постоење засновано „на ништо“.</blockquote>Екстремната аверзија кон светото и спречувањето на врската на светото со културата на Западот е опишано како основниот мотив на оикофобијата; а не замена на јудео-христијанството со друг кохерентен систем на верување. Парадоксот на '''оикофобот се''' чини дека треба да се охрабрува какво било спротивставување насочено кон [[Теологија|теолошката]] и културната [[традиција]] на Западот, дури и ако тоа е „повеќе значително како парохиско, ексклузивистичко, [[Патријархат|патријархално]] и етноцентрично “. <ref name=":1">[[Mark Dooley|Dooley, Mark]]. 2009. ''Roger Scruton: Philosopher on Dover Beach''. [[Continuum Books|Continuum]].</ref> {{Rp|78}} Скратон ја опишува „хроничната форма на оикофобија [што] се шири низ американските универзитети, во маската на политичката коректност “. <ref name=":0">[[Roger Scruton|Scruton, Roger]]. 2004. "[http://www.civitas.org.uk/pdf/cs49-8.pdf Oikophobia]." pp. 33–38 in ''England and the Need for Nations''. London: [[Civitas (think tank)|Civitas]].</ref> {{Rp|37}}

Скратоновата терминологија ја презеле некои политички коментатори на САД за да се повикаат на она што го сметаат за отфрлање на традиционалната [[американска култура]] од страна на либералната елита. Во август 2010 година, Џејмс Таранто напишал колумна во ''Волстрит журнал'' под наслов „Оикофобија: Зошто либералната елита ги наоѓа Американците како се бунтуваат“, во која тој ги критикува приврзаниците на предложениот исламски центар во Њујорк како оикофоби кои бранеле муслимани и имале за цел да искористат [[Терористички напади од 11 септември 2001 година|нападот на Кулите близначки на 11 септември 2001.]]“ како повод. <ref>{{Наведени вести|url=https://www.wsj.com/articles/SB10001424052748704147804575455523068802824|title=Oikophobia: Why the liberal elite finds Americans revolting|last=Taranto|first=James|date=27 August 2010|work=[[The Wall Street Journal]]|access-date=26 June 2016|publisher=[[Dow Jones & Company, Inc.]]|department=Best of the Web}}</ref>

Во неговата книга ''Писма од Англија'' (1808), Роберт Саути ја опишува ''оикофобијата'' како производ на „одредена состојба на [[цивилизација]] или луксуз“. осврнувајќи се на навиката кај богатите луѓе да ги посетуваат спа градовите и морските одморалишта во летните месеци. Тој исто така ја споменува модата за живописно патување во диви предели, како што се [[Шкотски Гори|високите планини во Шкотска]]. <ref>[[Robert Southey|Southey, Robert]]. 1808. ''[[iarchive:lettersfromengl06soutgoog/|Letters from England]]'' 1. New York: David Longworth. pp. [[iarchive:lettersfromengl06soutgoog/page/n165/mode/2up|157]]–59.</ref>