Покајание: Разлика помеѓу преработките

Почнувајќи од [[6 век]], во [[Западна Европа]] се појавиле т.н. „[[покајнички книги]]“ (пенитенцијалии) кои претставувале список на гревовите заедно со соодветните црковни казни. На пример, човекот кој [[Убиство|убил]] некој роднина или го убил својот господар морал да пости долго време, а не смеел да јаде [[месо]] и да пие [[вино]], да се капи, да користи [[оружје]] (освен во војните против [[пагани]]те), како и да комуницира со другите [[христијани]]; ако таквиот покајник требало да патува некаде, морал да оди пеш, т.е. никако не смеел да јава [[коњ]] или да се вози со кочија. Инаку, казните за гревовите не биле ограничени само на [[пост]], [[молитва]] и неспиење, туку биле предвидени и различни други казни, како: спиење во вода, на [[коприви]] или на лушпи од ореви, спиење во студена [[Црква (објектградба)|црква]], па дури и во ковег заедно со мртовецот; потоа, стоење простум со раширени раце во форма на [[крст]], пеејќи стихови од [[Библија]]та (''palmatae''); удирање со [[Дланка|дланките]] по подот; камшикување или самокамшикување, итн. Уште повеќе, пенитенцијалите содржеле и некои необични казни: за рана нанесена на [[епископ]] или на [[кнез]], ако таа е видлива три години, требало да се плати колку што изнесувала цената на една [[роб]]инка; ако на епископот му била искорната косата, на виновникот требало да му се откорнат 12 влакна од [[коса]]та за секое влакно на епископот.<ref>Aron Gurevič, ''Problemi narodne kulture u srednjem veku''. Beograd: Grafos, 1987, стр. 57-58.</ref>