Опера: Разлика помеѓу преработките
[непроверена преработка] | [непроверена преработка] |
Избришана содржина Додадена содржина
Нема опис на уредувањето |
Нема опис на уредувањето |
||
Ред 56:
}}
Следејќи ја ерата на бел-канто, подиректниот, посилен стил бил брзо популаризиран од [[Џузепе Верди]], почнувајќи од неговата библиска опера „''[[Набуко]]“.'' Оваа опера, и оние што би следеле во кариерата на Верди, направиле револуција во италијанската опера, менувајќи ја од само приказ на вокален огномет, со делата на [[Џоакино Росини|Росини]] и [[Гаетано Доницети|Доницети]], во драматично раскажување приказни. Оперите на Верди одекнувале со растечкиот дух на италијанскиот национализам во пост- [[Наполеон Бонапарт|Наполеоновата]] ера и тој брзо станал икона на патриотското движење за обединета [[Италија]]. Во раните 1850-ти, Верди ги продуцирал своите три најпопуларни опери: „''[[Риголето (опера)|Риголето]]“ ([[:en:Rigoletto|Rigoletto]])'', „''[[Трубадур (опера)|Трубадур]]“'' (''[[:en:Il_trovatore|Il trovatore]]'') и „''[[Травијата]]“ ([[:en:La_traviata|La traviata]])''. Првата од нив, ''Риголето'', се покажала како најсмела и најреволуционерена опера. Во неа, Верди ја замаглил разликата помеѓу аријата и рецитативот како никогаш порано, водејќи ја операта да биде „непрекината низа дуети“. ''Травијата'' исто така била и роман. Ја раскажува приказната за куртизаната и често се наведува како една од првите „реални“ опери,
По Верди, во Италија се појавила сентименталната „реална“ мелодрама на [[Verismo|веризмот]]. Ова било стил воведен од [[Пјетро Маскањи]] преку „''[[Кавалерија Рустикана|Кавалерија рустикана]]“ ([[:en:Cavalleria_rusticana|Cavalleria rusticana]])'' и [[Руџеро Леонкавало|Руџеро Леонкаваловата]] - „''[[Паagачици|Палјачи]]“'' (''[[:en:Pagliacci|Pagliacci]]'') кои подоцна почнуваат да доминираат во светот оперски сцени со ваквите популарни дела како [[Џакомо Пучини]] со „''[[Боеми (опера)|Боеми]]“'', „''[[Тоска (опера)|Тоска]]“'', и „''[[Мадама Пеперутка|Мадам Батерфлај]]“'' . Подоцнежните италијански композитори, како што се [[Лучано Берио|Берио]] и [[Лујџи Ноно|Ноно]], експериментирале со [[Модернизам|модернизмот]].<ref>''Oxford Illustrated History of Opera'', Chapters 5, 8 and 9. ''Viking Opera Guide'' entry on Verdi.</ref>
Ред 187:
==== Модернизам ====
Можеби најочигледна стилска манифестација на модернизмот во операта е развојот на [[Атоналност|атоналноста]]. Оддалечувањето од традиционалниот тон во операта започнало со [[Рихард Вагнер|Ричард Вагнер]], а особено со [[Акорд Тристан|''Тристановиот акордот'']] . Композитори како [[Рихард Штраус|Ричард Штраус]], [[Клод Дебиси]], [[Џакомо Пучини]],
[[Податотека:Schiele_-_Bildnis_des_Komponisten_Arnold_Schönberg_._1917.jpg|лево|мини|[[Арнолд Шенберг]] во 1917 година; портрет на [[Егон Шиле]]]]
Оперативниот модернизам всушност започнал во оперите на двајцата виенски композитори, [[Арнолд Шенберг]] и неговиот студент, [[Албан Берг]], композитори и поборници за атоналитетот и неговиот подоцнежен развој (како што беше изработено од Шенберг), [[Додекафонија|дуодекафонија]]. Раните музичко-драмски дела на Шенберг, „''[[Очекување (опера)|Очекување]]“'' (''[[:en:Erwartung|Erwartung]]''), 1909, премиера во 1924, и „''Среќната рака''“ (''[[:en:Die_glückliche_Hand|Die glückliche Hand]]'') прикажуваат голема употреба на хроматска хармонија и дисонанца воопшто. Шенберг, исто така, повремено го користел говорниот глас.
|