Опера: Разлика помеѓу преработките

=== Англиска опера ===

[[Податотека:Henry_Purcell.jpg|лево|мини|[[Хенри Персел]]]]

Во [[Англија]], претходникот на операта била ''жига'' од XVII век. Ова било додаток што доаѓал на крајот од претставата. Тоа често било клеветливо и скандалозно и се состоело во главниот дел на дијалогот поставен на музика наредена од популарни мелодии. Во овој поглед, жигите ги предвидуваат баладните опери во XVIII век. Во исто време, [[Француската маска|''француската маска'']] (''masque)'' добивала цврста позиција во Англискиот двор, со уште по раскошен сјај и високо реална глетка, каква што не била видена порано. [[Иниго Џонс]] станал квинтесенцијален дизајнер на овие продукции и овој стил продолжил да доминира на англиската сцена три века. Овие ''маски'' содржеле песни и танци. Во „''Љубовници направени во мажи''“ на [[Бен Џонсон]] (1617), „целата маска беше испеана по италијански начин, рецитативен стил“.<ref name="IvanhoeSite">[http://www.webrarian.co.uk/ivanhoe/ivan01.html From Webrarian.com's] ''[[Ivanhoe (opera)|Ivanhoe]]'' site.</ref> Aнглискиот Комонвелт ги затворил театрите со цел да ги запре сите настани што може да доведат до воспоставување англиска опера. Сепак, во 1656 година, [[Драматург на претстава|драматургот]] Сер [[Вилијам Давенант]] ја продуцирал ''[[Опсадата на Родос|„Опсадата на Родос“]] ([[:en:The_Siege_of_Rhodes|The Siege of Rhodes]])''. Бидејќи неговиот театар не бил лиценциран за производство на драми, тој побарал од неколку од водечките композитори ([[Хенри Лоус|Лоус]], [[Хенри Кук|Кук]], [[Метју Лок (композитор)|Лок]], [[Чарлс Колман|Колман]] и [[Џорџ Хадсон|Хадсон]]) да му музицираат дела од него. Овој успех бил проследен со „''[[Суровоста на Шпанците во Перу]]“'' ,1658 година (''[[:en:The_Cruelty_of_the_Spaniards_in_Peru|The Cruelty of the Spaniards in Peru]]'') и ''[[Историјатот на сер Франсис Дрејк|„Историјата на Сер Франсис Дрејк“]]'' (''[[:en:The_History_of_Sir_Francis_Drake|The History of Sir Francis Drake]]'') од 1659 година. Овие дела беа охрабрени од [[Оливер Кромвел]] затоа што беа критички настроени кон [[Шпанија]]. Со англиската реставрација, странските (особено француските) музичари биле добредојдени назад. Во 1673 година, „''[[Психа (Лок)|Психа]]“'' (''[[:en:Psyche_(Locke)|Psyche]]'') од [[Томас Шедвел|Томас Шадвел]], била базирана на истоимениот „комеди-балет“ од 1671 година, продуциран од [[Жан Батист Поклен Молиер|Молиер]] и [[Жан Батист Лили|Жан-Батист Лули]]. Вилијам Девенент ја продуцирал ''„[[Бура (опера)|Бура]]“'' (''The Tempest'') во истата година, што било првото музичко прилагодување на една [[Вилијам Шекспир|претстава]] од [[Вилијам Шекспир|Шекспир]] (компонирана од Лок и Џонсон). Околу 1683 година, [[Johnон Блоу|Џон Блоу]] ја создал „''[[Венера и Адонис (опера)|Венера и Адонис]]“ ([[:en:Venus_and_Adonis_(opera)|Venus and Adonis]])'', честопати замислена како првата вистинска опера на англиски јазик.

 

[[Податотека:Thomas_Augustine_Arne.png|лево|мини|[[Томас Арне]]]]

После Персел, популарноста на операта во Англија се намалила за неколку децении. Оживеан интерес за опера се случил во 1730-тите, што во голема мера се припишува на [[Томас Арне|Томас Арн]], како за неговите сопствени композиции, така и за предупредувањето кон Хендел за комерцијалните можности на големи дела на англиски јазик. Арн бил првиот англиски композитор кој експериментирал со ''опера комика'' во италијански стил, а најголем успех му била „''[[Томас и Сали (опера)|Томас и Сали]]“ ([[:en:Thomas_and_Sally|Thomas and Sally]])'' во 1760 година. Неговата опера „''[[Артаксеркс (опера)|Артаксеркс“]]'' (''[[:en:Artaxerxes_(opera)|Artaxerxes]]''), 1762 година, била првиот обид да се постави целосна [[опера серија]] на англиски јазик и била огромен успех, држејќи се на сцената до 1830-тите. Иако Арне имитирал многу елементи на италијанската опера, тој бил можеби единствениот англиски композитор во тоа време кој можел да ги надмине италијанските влијанија и да создаде свој единствен и изразито англиски глас. Неговата модернизирана баладна опера, „''Љубов во село“'' (1762), започнала мода за ''пастиш'' опера која траела до XIX век. [[Чарлс Бурни]] напишал дека Арн вовел „лесна, воздушна, оригинална и пријатна мелодија, потполно различна од онаа на Персел или Хендел, кого сите англиски композитори или го краделе или имитирале“.