Балкански војни: Разлика помеѓу преработките
[проверена преработка] | [проверена преработка] |
Избришана содржина Додадена содржина
Замена на Image:State_Flag_of_Serbia_(1882-1918).svg со Image:Flag_of_Serbia_(1882–1918).svg (од страна на CommonsDelinker поради: File renamed: Criterion 4). |
с Правописна исправка, replaced: Австро-Унгарија → Австроунгарија (5) |
||
Ред 44:
Со овој договор, поточно [[воена конвенција]] од [[2 јуни]] [[1912]] година, било предвидено во случај на офанзивна војна против Турција, [[Србија]] и [[Бугарија]], да удрат на противникот со 150, односно 200.000 војници, од кои најмалку 100.000 ќе упатат на Вардарското боиште.
Со воената конвенција, било предвидено Србија и Бугарија во случај на офанзивна војна против Турција, да дејствуваат со доволно сили: Бугарија со војска што не може да биде помала од 200.000, а Србија со најмалку од 150.000 војници. Со четвртиот член на воената конвенција двете страни се обврзале, доколку по претходна спогодба ја нападнат Турција, од својата војска да одвојат најмалку 100.000 луѓе и да ги упатат на Вардарското боиште, ако поинаку не биде утврдено со специјален договор. Во случај [[
Врз основа на воената конвенција, истиот ден, т.е. на 2 јуни 1912 година била потпишана [[Спогодба за воените планови|Спогодбата за воените планови]], правците на дејствувањето и операциите против Турција. Поради некои несогласувања во оценката на значењето на Вардарското и на [[Маричко боиште|Маричкото боиште]] во септември 1912 година била потпишана спогодба со која биле ''намалени обврските на бугарската војска кон Вардарското боиште''.
Ред 53:
Бугарско-грчките преговори започнале, исто така, во [[1911]] година и биле набрзо прекинати поради спорот околу поделбата на [[Македонија]]. На иницијатива на грчката влада преговорите биле обновени во март, а [[Бугарско-грчки сојузнички договор|договорот]] бил склучен во мај 1912 година. Тој бил ''одбранбен сојуз за меѓусебни помагања и заеднички настапувања'' спрема Турција и големите сили. Покрај договорот Грција и Бугарија потпишале и [[Декларација кон Бугарско-грчкиот сојузнички договор|декларација]] со која се предвидувала ''[[неутралност]] на Бугарија спрема Грција ако таа, поради [[Крит]], се најде во воена состојба со Турција''. [[Воена конвенција меѓу Бугарија и Грција|Воената конвенција]] што ја потпишале истата година предвидувала заедничко ангажирање на воени сили на [[Вардарско боиште|Вардарското]] и на [[Маричко боиште|Маричкото боиште]]: ''Бугарија да ангажира најмалку 300.000, а Грција најмалку 120.000 војници. Грчката флота имала задача да го спречи сообраќајот во [[Егејско Море|Егејското Море]] меѓу [[Мала Азија]] и европскиот дел на Турција''.
Бугарската војска била претежно насочена кон Маричкото војувалиште, односно во [[Тракија]]. Царот Фердинанд жестоко се спротивставувал да го потпише членот 2 од Договорот, односно членот 3 од Воената конвенција што биле насочени против [[
== Предвоена пропаганда ==
Ред 75:
=== Големите сили во Букурешт ===
Во меѓувреме и турската војска ја поминала бугарската граница. Царот Фердинанд не сакал директни преговори со Србија и со Грција, чекал помош од големите сили, а во Софија состојбата станувала сè потешка, дури хаотична. Во таква состојба, царот [[Фрањо Јосиф]] го известил царот Фердинанд дека [[
Во исто време,
Меѓутоа, Србија и Грција не сакале да ги прекинуваат непријателствата додека Бугарија не потпише мир, а не прелиминарно примирје. Потоа, Бугарија морала да даде гаранции дека нема да ги повторува воените дејства, а на Романија ѝ ја отстапила бараната територија, со што романските воени цели биле исполнети, па дури тогаш претседателот на романската влада Титу Мајореску, ги замолил Пашиќ и Венизелос да ги прекинат воените дејства и да дојдат на преговори во Букурешт.
Ред 83:
=== Исклучување на Турција од мировниот процес ===
[[Податотека:Bolnica kaj Tabanovce 1912.jpg|мини|Болница кај село Табановце, за време на борбите во Куманово, 1912 година.]]
Српските и грчките претставници охрабрени со дотогашните победи барале преговорите да се водат во Ниш и на Бугарија да ѝ ги диктираат условите за мир. [[Романија]], која ја имала улогата на посредник меѓу големите сили и балканските земји, на Србија и го пренела решителниот став на [[
На [[25 јули]] [[1913]] година, српската врховна команда наредила да се прекинат сите офанзивни дејства против Бугарите и на достигнатите линии да се утврдат за одбрана. Турција упатила молба да учествува на преговорите во Букурешт. Нејзината молба била одбиена со изговор дека на конференцијата ќе се разгледуваат прашања поврзани исклучиво со поделба на територија меѓу балканските христијански држави, односно за поделбата и асимилацијата на христијанска Македонија, која со векови опстојувала како цела и засебна од соседите, во рамките на [[Османлиско Царство|Османлиското Царство]].
|