Распад на Советскиот Сојуз: Разлика помеѓу преработките

[проверена преработка][проверена преработка]
Избришана содржина Додадена содржина
с Замена со македонски назив на предлошка, replaced: cite web → Наведена мрежна страница (2)
с Македонски назив на предлошка, replaced: cite news → наведени вести (3)
Ред 20:
Во јануари 1987 Михаил Горбачов ја најавил новата политика на "демократизација" под која идните советски избори ќе им понудат на гласачите за избор помеѓу повеќе кандидати по работно место, иако сите кандидати ќе продолжат да бидат членови на КПСС. Концептот бил воведен од страна на Горбачов за да се овозможи заобиколување на оние кои во партијата шружеле отпор кон перестројката.
 
На 6 мај 1987 година, Памјат спровела нерегистрирани и на тој начин незаконски демонстрации во центарот на Москва барајќи крај на изградбата на спомен проектот во Поклонаја. Тоа резултирало во дво-часовна средба со [[Борис Елцин]], во тоа време прв секретар на Москва од Комунистичката партија на Советскиот Сојуз и најблизок соработник на Горбачов<ref>{{citeнаведени newsвести|url=http://www.nytimes.com/1987/05/24/world/russian-nationalists-test-gorbachev.html?scp=51&sq=soviet+demonstration&st=nyt |title=Russian Nationalists Test Gorbachev – New York Times|work=The New York Times|date=May 24, 1987| accessdate=June 23, 2011|first=Felicity|last=Barringer}}</ref>. На 25 јули 1987 група од 300 [[Кримски Татари]], се повикувале на правото да се вратат на Кримската татковина, од кои тие биле депортирани во 1944 година<ref>{{citeнаведени newsвести|url=http://www.nytimes.com/1987/07/26/world/tartars-stage-noisy-protest-in-moscow.html?scp=71&sq=soviet+demonstration&st=nyt |title=Tartars Stage Noisy Protest in Moscow – New York Times |work=The New York Times |date=July 26, 1987 |accessdate=June 23, 2011 |first=Felicity |last=Barringer}}</ref>.
 
Најразлични демонстрации се случиле и во балтичките земји, каде демонстрантите се погласно барале независност на нивните држави од Советскиот Сојуз.
Ред 34:
На 7 март била објавена конечната список на кандидати. Околу 85% од нив биле членови на Комунистичката партија. Од независните најголема популарност стекнал Борис Елцин.
 
Првата седница на новиот Конгрес на пратениците траел од 25 мај до 9 јуни 1989 година. Иако тврдокорните струи ја повратиле контролата на комората, реформистите го користиле законодавниот дом како платформа да се дебатира и критикува советскиот систем. На 29 мај, Елцин успеал да обезбеди место во Врховниот Совет,<ref>{{citeнаведени newsвести| url=http://www.nytimes.com/1989/05/30/world/moscow-maverick-in-shift-is-seated-in-supreme-soviet.html?scp=14&sq=SOVIET+CONGRESS+session&st=nyt | work=The New York Times | first=Bill | last=Keller | title=MOSCOW MAVERICK, IN SHIFT, IS SEATED IN SUPREME SOVIET | date=May 30, 1989}}</ref>, и во текот на летото ја формирал првата опозиција која била составена од руските националисти и либерали.
 
Успехот на Елцин и неговото движење на изборите дополнително ги заостриле критиките на реакционерот и ги зајакниле неговите позиции во КПСС. Така поделбата во партијата и општеството се продлабочувало. На [[12 јуни]] [[1990]] година Парламентот на Руската Федерација прифатил Декларацијата за суверенитетот на Русија. Со овој потег [[Борис Елцин]], кој во меѓувреме бил избран за претседател на Русија, се обидел да се ослободи од контролата на Горбачов и на советските органи.