Миодраг Павловиќ: Разлика помеѓу преработките

[[Податотека: Миодраг Павловић.jpg|мини|десно|Миодраг Павловиќ]]

'''Миодраг Павловиќ''' ([[Српски јазик|српски]]: ''Миодраг Павловић'') ({{роден на|28|ноември|1928}}, [[Нови Сад]] - [[17 август]] [[2014]], [[Тутлинген]], [[Германија]]) — [[Срби|српски]] [[писател]], [[поет]] и [[есеј|есеист]], член на [[Српска академија на науките и уметностите|Српската академија на науките и уметностите]].

== БиографијаЖивотопис ==

Основното и средното училиште ги завршил во [[Белград]], каде потоа студирал на [[медицина|Медицинскиот]] факултет (од [[1947]] до [[1954]] година). Во [[1960]] година станал директор на ''Народниот Театар во Белград'', а дваесет години работел како главен уредник на водечката издавачка куќа во [[СФРЈ]] - ''[[Просвета]]''. Во [[1985]] година станал член на ''[[САНУ|Српската Академија на Науките и Уметностите]]'' во отсекот за [[Јазик|јазик]] и [[литература]]. Живеел во [[Белград]] и во [[Тутлинген]] ([[Германија]]), каде што починал.

Во [[1952]] година ја објавил првата збирка [[поезија]] - „[[87 песни]]“ (''87 pesama''), која се појавила во годината кога југословенските власти, како одговор на едно јавно барање од големиот [[хрватска|хрватски]] [[писател]] [[Мирослав Крлежа]], дозволиле поголема слобода на изразување во [[политика]]та и [[уметност]]а. Следната година излегла втората збирка „[[Столб на сеќавањата]]“ (''Stub sećanja''). Во овие две рани збирки тој бил преокупиран со деструктивните биолошки и општествени сили, а неговата поетска постапка се одликува со скептичен и трагачки став којшто ги исклучува сите видови лековерност и илузии. Третата збирка на Павловиќ, „Октави“ (''Oktave'') се појавила во [[1957]] година и може да се смета како починка во неговиот поетски развој. Глвна тема на оваа збирка е природата како можен дом на човекот. „[[Млеко на исконот]]“ (''Mleko iskoni'') од [[1962]] година е првата од серијата неколку збирки во кои тој се осврнува на некои клучни човечки ситуации во контекстот на одредени историски и [[Мит|митскимит]]ски ориентири. Со исклучок на неколку поведри моменти, во оваа збирка речиси целосно преовладуваат апокалиптичните помрачувања на моралните и духовните вредности на [[Стара Грција]]. Врз таа основа, но со поамбиентални белези, се појавиле збирките „[[Голема Скитија]]“ (''Velika Skitija'') од [[1969]] и „[[Нова Скитија]]“ (''Nova Skitija'') од [[1970]] година, во кои тој се насочил кон „истражување на историјата“ и испитување на потеклото, смислата и законот на песната.<ref>Slavko Gordić, „Pesnik povesti i kulture“, во: Miodrag Pavlović, ''Izabrane pesme''. Beograd: Rad, 1979, стр. 151-156.</ref>

Потоа, во [[1971]] година излегла збирката ''Hododarje'', која го истакнала [[простор]]от како поетска тема, сфатен како видик на културната историја. Во неа се содржани и низа песни посветени на познати поети, како: [[Петар Петровиќ - Његош|Његош]], [[Хелдерлин]], [[Владислав Петковиќ - Дис|Дис]], [[Продановиќ]] итн., иако во збирката се испреплетуваат повеќе теми (туѓината, [[љубов]]та, [[војна]]та, [[Словени|словенското]] дамнешно минато итн.). Притоа, иако ја напуштил техниката на повеќегласно исповедување и разговор, карактеристична за претходните три збирки, и во оваа [[книга]] Павловиќ го задржува извештајниот, наративен манир. Во 1971 година излегла и неговата осма поетска збирка „[[Светли и темни празници]]“ (''Svetli i tamni praznici'') која претежно произлегува од двете „Скитии“, т.е. Павловиќ повторно се насочил кон клучните егзистенцијални и духовни ситуации. Во неа, тој дава слободна поетска интерпретација на библиските и другите христијански мотиви, а во книгата преовладува црно-бела радикална поетика и етика. Деветтата збирка „Завети“ (''Zavetine'') од [[1976]] година потсетува на [[Сатира|сатирично]]-[[Гротеска|гротескниот]] и [[Иронија (стилистика)|ироничен]] говор од првите две збирки, но во неа се забележуваат нови слики - секојдневни, депоетизирани и депатетизирани (улици, самопослуги, [[леб]], [[пари]], [[радио]]-вести итн.). На истата линија е и збирката „[[Карики (книга на Миодраг Павловиќ)|Карики]]“ (''Karike'') од [[1977]] година, во која се одликува со лежерен тон, едноставен јазик и облик, како и склоност за минијатура и скица.<ref>Slavko Gordić, „Pesnik povesti i kulture“, во: Miodrag Pavlović, ''Izabrane pesme''. Beograd: Rad, 1979, стр. 157-160.</ref>

Поезијата на Павловиќ често наидувала на недоразбирање кај критичарите, кои му забележувале дека е строга, студена, класична и „функционална“. Сепак, неговите песни се одликуваат со богатство на поетски сценарија и емотивни тоналитети,<ref>Slavko Gordić, „Pesnik povesti i kulture“, во: Miodrag Pavlović, ''Izabrane pesme''. Beograd: Rad, 1979, стр. 151.</ref> со кои тој го зазема едно од најистакнатите места во српската и југословеската поезија.<ref>Slavko Gordić, „Pesnik povesti i kulture“, во: Miodrag Pavlović, ''Izabrane pesme''. Beograd: Rad, 1979, стр. 161.</ref>