Воислав Коштуница: Разлика помеѓу преработките
| [проверена преработка] | [проверена преработка] |
Избришана содржина Додадена содржина
Нема опис на уредувањето |
с Јазична исправка, replaced: == Биографија == → == Животопис == |
||
Ред 3:
'''Воислав Коштуница''' (р. {{роден|24|март|1944}} во {{роден во|Белград}}) е поранешен српски политичар и државник, доктор на право, теоретичар на правото, последен претседател на Сојузна Република Југославија (2000-2003) и поранешен премиер на [[Србија|Република Србија]] (2004-2008). Тој беше претседател на Демократската партија на Србија од своето основање, 1992, до 2014 година.
==
Воислав Коштуница е роден на 24 март 1944 година во [[Белград]], во семејната куќа на неговиот татко, судијата Јован Дамјановиќ на Скадарска улица. Освен Дорќол, во детството и младоста, честопати престојувал во Милошевац, семејниот дом на мајка му, каде што е крстен во 1944 година откако семејството избегало од Белград, поради честите Англо-Американски бомбардирања во главниот град. Семејната куќа на Коштуница била разрушена двапати за време на војната, прво во априлското германско бомбардирање, а потоа и на сојузничките.
Прадедото на Коштуница, Јован Дамјановиќ, беше учесник во Светоандрејската општина од 1858 година, како народен пратеник од Коштуница. Од семејството на Дамјановиќ е исто така Анѓелија, мајка на војводата Живојин Мишиќ.
Коштуница се школуваше во Белград, каде што заврши основно училиште. Тој присуствуваше на Втората белградска гимназија и дипломира во времето кога веќе беше преселена, привремено, во зградата на Петтата белградска гимназија во близина на паркот Ташмајдан. По дипломирањето (1962) се запиша на Правниот факултет во Белград, каде што дипломираше на 27 јуни 1966 година. Дипломираше во 1970 година на тема "Теорија и практика на југословенскиот уставен суд", а истата година беше избран за асистент на Правниот факултет. Докторираше на 11 декември 1974 година на тема "Институционализирана опозиција во политичкиот систем на капитализмот". Меѓутоа, истата година во времето на политичкиот прогон на Универзитетот, тој мораше да го напушти факултетот затоа што заедно со д-р Косто Чавоски го поддржа својот професор д-р Михаило Ѓуриќ во критикување на уставот од 1974 година, и затоа сите тројца станаа дисиденти од комунистичкиот режим. Петнаесет години подоцна, тој ја одби понудата да се врати на факултет како професор. Од 1974 година работеше на Институтот за општествени науки, а од 1981 година беше висок научен соработник во Институтот за филозофија и социјална теорија и директор некое време. Објавува дела во областа на уставното право, политичката теорија и филозофијата.
Ред 26:
Популарноста на Коштуница беше обележана со брз раст по доаѓањето на власт. Тој постигна рејтинг меѓу 70 и 86 проценти од граѓаните кои тврдеа дека имаат најголема доверба во него.
Во текот на 2001 година беше отворена дискусија со српскиот премиер Зоран Ѓинѓиќ. По екстрадицијата на Слободан Милошевиќ во Хашкиот трибунал, Коштуница тврди дека не бил информиран за таа одлука. Една уште поголема криза избувна во август 2001 година, кога Коштуница го обвини Ѓинѓиќ за организиран криминал и се закани дека ќе ги повлече своите министри од владата на Ѓинѓиќ. Оваа криза еруптираше по убиството на поранешниот офицер на Службата за државна безбедност Момир Гавриловиќ на 3 август 2001 година, неколку часа откако, наводно, беше со Коштуница во канцеларијата. Коштуница тврди дека Гавриловиќ бил убиен, бидејќи имал докази за вмешаноста на Ѓинѓиќ и Демократската партија во корупцијата и прикривањето на организираниот криминал. Двајца министри на ДСС (Александар Правдиќ и Обрмен Јоксимовиќ) поднесоа оставка и ја напуштија владата на Ѓинѓиќ.
Во ноември 2001 година, ЕСО се побуни против владата на Ѓинѓиќ, при што членовите на единицата за специјални операции, предводена од Милорад Улемек Легија, го блокираа автопатот во близина на Врбас и центарот Сава. Наводната прилика беше апсењето на обвинетите од Хаг на браќата Предраг и Ненад Бановиќ, а неофицијално се тврди дека Улемек сакал да избегне евентуално апсење за време на сведочењето на судењето на Високиот суд во Ибар, закажано за 12 ноември. Коштуница го поддржа бунтот на ЕСО.
На 24 јуни 2002 година, Коштуница неочекувано го замени началникот на Генералштабот, Небојша Павковиќ, иако претходно одби да го замени. НАТО и Зоран Ѓинѓиќ одамна бараат промена на Павковиќ, додека Павковиќ ја обвини Коштуница за тужба за "недемократски притисоци" и беше отпуштен затоа што одби да ја вклучи Југословенската армија во "валканата кампања" на југословенското претседателство против Ѓинѓиќ, меѓу кои беше наводното прислушување на владата на Ѓинѓиќ.
Кога Коштуница, додека се уште е претседател на [[Југославија]], се кандидираше за претседателските избори во Србија на 29-ти септември 2002 година, спроти Мирољуб Лабус, кандидат што ја предложи српската влада. Коштуница и Лабус влегоа во вториот круг од изборите, каде што Коштуница освои 1.991.947 гласови (66,86% од гласовите), но изборите не беа валидни, бидејќи помалку од 50% од регистрираните гласачи не гласаа во вториот круг.
Ред 45:
[[Податотека:Vladimir Putin with Vojislav Kostunica-1.jpg|мини|десно|Коштуница со Владимир Путин]]
По вонредните избори на 21 јануари 2007 година, коалицијата Демократска партија на Србија и Нова Србија стана трета на власт во Националното Собрание. По долгите преговори со Демократската партија, втората најсилна партија во парламентот, Коштуница беше номинирана за кандидат за премиер. Владата на Коштуница беше изгласана на 15 мај 2007 година, неколку часа пред законскиот рок за свикување на нови избори.
Вториот премиерски мандат на Коштуница беше одбележан со чести кризи со коалициските партнери, Демократската партија и Г17 +, за пристапот на Србија во [[Европска Унија|Европската Унија,]] решавањето на проблемите на [[Косово и Метохија]], приватизацијата на НИС и планирањето на претседателските избори. Односите во коалицијата достигнаа најниско ниво во февруари 2008 година, по блиската победа на кандидатот на ДС Борис Тадиќ во вториот круг од претседателските избори и противењето на Коштуница на потпишувањето на Договорот за стабилизација и асоцијација со Европската унија, поради плановите на Европската унија да испрати мисија на ЕУЛЕКС во Косово без одобрување од Советот безбедност. Кризата беше привремено решена со одложување на потпишувањето на договорот за еден месец. Неколку дена подоцна, на 17 февруари 2008 година, косовските Албанци еднострано прогласија независност.
| |||