Хари Мартинсон: Разлика помеѓу преработките

Татко му починал кога Мартинсон наполнил шест години. Мајка му ги напуштила децата и емигрирала во [[Америка]]. Мартинсон го поминува детството во сиропиталишта. На крајот од [[Првата светска војна]], Мартинсон доаѓа во [[Гетеборг]], каде што работи на бродови. Од 1920 до 1927 година (со прекини) е— морнар и огнар, често останува во пристаништата во [[Индија]], [[Кина]], [[Јужна Америка]]. Заболува од туберколоза и е принуден да го напушти морнарскиот живот. Во исто време почнува да пишува поезија.<ref>НИД„''Микена''“, Битола, 2009</ref>

Првата стихозбирка „''Сенишниот брод''“ (1929) е— под силно влијание на [[Киплинг]] и на шведскиот поет [[Артур Лундквист]]. Мартинсон се затврднува како поет со стихозбирката „''Скитник''“ (1931), напишана во слободен стих, што остава впечаток со јазикот и стилот, кршејќи ги уметничките канони. Автор е на огиринални патописи - „''Патешествија без цел''“ (1932) и „''Збогум Кејл!''“ (1933), на автобиографски романи „''Копривите цутат''“ (1935) и „''Излезниот пат''“ (1936). За време на советската инвазија во [[Финска]] (1939-1940) влегува во составот на Шведскиот доброволечки корпус за ослободување на Финска, но од здраствени причини е принуден да го напушти. Започнува да ја пишува книгата „''Стварност за смртта''“ (1940) во која се зборува за борбата против тоталитаризмот. Меѓу најзначајните творби се стихозбирките „''Пасат''“ (1945), а романот „''Патот кон царството на камбаните''“ (1948) и поемата „''Анијара''“ - филозофско дело за кризата на цивилизацијата, послужил за основа на либрето за опера, напишано од [[Карл Биргер Блумдал]].