Фридрих Вилхелм Јозеф фон Шелинг: Разлика помеѓу преработките

Од септември 1803 сесè до април 1806 Шелинг бил професор на новиот универзитет во Вурцбург. Овој период бил одбележан со значително менување на нивните погледи,и со конечниот прекин на Фихте и Хегел. Во Вурцбург, конзервативниот католички град, Шелинг имал многу непријатели помеѓу неговите колеги и во владата. Тој се преселил во Минхен во 1806, каде што тој добил место како државен службеник, прво како заменик-уредник на Баварската академија за науки и секретар на Кралската академија на ликовни уметности,потоа како секретар на Philosophische Klasse (филозофскиот оддел) на академијата за науки. 1806 била година во која Шелинг објавил книга во која што го критикува Фихте слободно со име. Во 1807 Шелинг ја добил копијата од Хегеловата Phaenomenologie des Geistes (“Феноменологијата на духот”), која што Хегел му ја пратил, барајќи од Шелинг да го напише предговорот. Изненаден од потценувачките забелешки/коментари кои се однесува на неговата филозофска теорија, Шелинг на крај му пишал на Хегел, барајќи од него да разјасни дали тој се обидел да се потсмее со следбениците на Шелинг, на кои им недостасува вистинското познавање на неговата мила, или на самиот Шелинг. На тоа Хегел никогаш не одговори. Во истата година Шелинг одржа говор за односите помеѓу визуелните уметности и природа на академијата за ликовни уметности во Минхен, и Хегел напишал критика за еден од неговите пријатели. По таа година, тие се критикуваа еден со друг во предавалните и во книги сесè до крајот на нивниот живот.

Вниманието на јавноста беше силно привлечено од овие нејасни знаци на новиот систем, кои ветуваа нешто повеќе позитивно, особено во неговата разработка за религијата, кое што очигледно резултираше со Хегеловото учење.Појавата на критичките текстови на Давид Фридфрих Штраус, Фојербах и Бруно Бауер, и евидентното раздвојување на Хегеловите училишта, ја изразуваа растечката отуѓеност од тогашната доминантна филозофија. Во Берлин, седиштето на Хегелианите, кои се обидоа да добијат од Шелинг разработка за новиот систем којшто го чувал како резерва.. Желбата не се оствари сесè до 1841, кога Шелинг беше назначен како таен пруски советник и член на академијата во Берлин, давајќи му го правото, да држи предавања на универзитетот. Меѓу оние кои присуствувале на неговите предавања биле: Серен Кјеркегор (кој кажа: Шелинг зборуваше "сосема неподнослива глупост" и се пожали дека неговите предавања не завршуваат за време), Михаил Бакунин (кои ги нарече предавањата "интересни но прилично безначајни"), Јакоб Брукхарт, и Фридрих Енгелс (кој, како следбеник на Хегел, посветувајќи се на "штитење на гробот на значајниот човек од злоупотреба").

Во 1970-тите природата, повторно била интерес на филозофите во однос на прашањата за животната средина. Филозофијата на Шелинг за природата, особено неговата намера за создавање на програмата која ги опфаќа и карактер и интелектот во еден систем, како централна тема на филозофијата, се ревидирана во современиот контекст. Неговото влијание и однос со германската уметничка сцена, особено во романтичната литература и визуелната уметност, биле од научен интерес сесè до крајот на 1960 година, од Филип Ото Рунге на Герхард Рихтер и Џозеф Бојс.