Епистемологија: Разлика помеѓу преработките

Во дијалогот на Платон, Театетус, Сократ зема предвид голем број теории за тоа што е знаењето, од кои последната е дека знаењето е вистинско верување на кое „е раскажано“ – што значи е објаснето или дефинирано на некој начин. Според теоријата, тоа знаење е оправдано вистинско верување, за да се знае дека одреден пропозиција е вистинита, не само што човек мора да верува во релевантната вистинита пропозиција, туку мора да има и добра причина за тоа. Една импликација за ова би било тоа дека никој не би имал знаење само преку верување дека нешто што се случило е вистинито. На пример, болен човек без медицинска обука, но со генерално оптимистички став, може да верува дека брзо ќе се опорави од болеста. И покрај тоа, дури и ако ова верување произлезе како вистинито, пациентот не би знаел дека ќе му оди добро бидејќи неговото знаење нема оправдување. Дефиницијата за знаење како оправдано вистинско била широко прифатена сесè до 1960-тите. Во тоа време, труд напишан од американскиот филозоф Едмунд Гетиер испровоцирал големо ширење на дискусијата.

Тимоти Вилијамсон има теорија за знаењето според која знаењето не е оправдано вистинито верување плус некои екстра услови. Во неговата книга Знаењети има свои граници, Вилијамсон спори дека концептот на знаење не може да биде анализирано во збир од други концепти – наместо тоа, тоа е sui generis. Така, иако знаењето бара оправдување, вистина и верување, зборот „знаење“ не може да биде, според теоријата на Вилијамсон, прецизно сметана како едностано кратенка за „оправдано вистинито верување“.

Некои препозиции се такви што ни се чинат како оправдани за да им се верува сесè додека им го разбираме значењето. На пример, „Братот на татко ми ми е чичко“. Се чини дека е оправдано да веруваме дека е вистина само затоа што знаеме што значи терминот. Таквите препозиции филозофите ги нарекуваат „аналитички“. Синтетичките пропозиции, од друга страна, имаат различни субјекти и предикати. Пример за синтетичка пропозиција би било, „Братот на татко ми има црна коса“. Кант кажал дека сите математички и научни изјави се синтетики a priori препозиции бидејќи се неопходно вистинити, но нашето знаење за атрибутите на математичките или физичките субјекти можеме да го добиеме само со логично вадење заклучок.