Вселенски лифт: Разлика помеѓу преработките
| [проверена преработка] | [проверена преработка] |
Избришана содржина Додадена содржина
с →Дваесетиот Век: Јазична исправка, replaced: уствари → впрочем using AWB |
с Правописна исправка, replaced: се до → сè до (4) |
||
Ред 1:
{{внимание}}
'''Вселенски лифт''' е предложен не-ракетно лансирачки објект(објект којшто е дизајниран да пренесува материјали од површината на летачко тело во вселената). Има предложено повеќе видови на лифтови, но за сите нив, заедничко е што вклучуваат пренос преку фиксиран објект наместо користење на вселенско ракетно лансирање, најчесто, кабел кој се протега од површината на Земјата, на или до Екваторот
Дискусијата за вселенски лифт датира уште од 1895та кога [[Константин Тсиолковски]]<ref>{{cite web|url = http://www.g4tv.com/techtvvault/features/35657/Space_Elevator_Gets_Lift.html|title = Space Elevator Gets Lift|accessdate = 2007-09-13|last = Hirschfeld|first = Bob|date = 2002-01-31|work = TechTV|publisher = G4 Media, Inc.|archiveurl = http://web.archive.org/web/20050608080057/http://www.g4tv.com/techtvvault/features/35657/Space_Elevator_Gets_Lift.html|archivedate = 2005-06-08|quote = The concept was first described in 1895 by Russian author K.E. Tsiolkovsky in his "Speculations about Earth and Sky and on Vesta."}}</ref> предложил лебдечка “Тсиолковски“ кула, протегајќи се од земјината површина до ГСО со должина 35.785км (22.236 милји). Како и сите објекти, Тсиолковската кула би била под компресија, поддржувајќи си ја својата тежина од под неа. Уште од 1959та, повеќето идеи за вселенските лифтови биле фокусирани на чисто тензични објекти, држејќи си ја тежината на системот од горе надолу. Во тензичните концепти, вселенски кабел достига од огромна маса (противтежата) под ГСО до земјата. Оваа конструкција е држена во тензија меѓу Земјата и противтежата слично ко гитарска жица држена истегнато. Вселенските лифтови во наврати биле именувани како стеблата на грав/грашок, вселенски мостови, вселенски лифтови, вселенски скали, вселенски куки, орбитални кули или орбитални лифтови.
Ред 19:
===Првични концепти===
Главниот концепт за вселенскиот лифт се појави во 1895та година кога Рускиот научник Константин Тсиолковски беше инспириран од Ајфеловата Кула во Париз, да го натера да размисли за кула која би се протегала
|publisher=NASA Science News |accessdate=2008-09-27}}</ref> Тој изјавил дека “небесен замок“ на врвот од таков кабел во елиптична форма ќе предизвика “замокот“ да ја орбитира земјата во ГСО (т. е. дека замокот ќе остане на истото место на земјата иако она ротира)
Ред 67:
После развивањето на јаглеродните наноцефки во 1990-тите, инженерот Давид Смитерман од НАСА/Канцеларијата за Маршалови Напреднати Проекти, сватил дека високата јачина на овие материјали може да го направи концептот за орбиталната небесна кука возможен, и составил работилница во Маршаловиот Вселенски Авио Центар, канејќи многу научници и инженери за дискусија околу концептите и да состават планови за лифт кој би го донел концептот до реалност.<ref>Science @ NASA, [http://science.nasa.gov/headlines/y2000/ast07sep_1.htm Audacious & Outrageous: Space Elevators], September 2000</ref> Публикацијата која ја издал, содржувајќи информации од работилницата, “Вселенски Лифтови: Напредната Земјино-Вселенска Инфраструктура за Новиот Милениум“,<ref>{{cite web | title = Space Elevators: An Advanced Earth-Space Infrastructure for the New Millennium | url = http://www.affordablespaceflight.com/spaceelevator.html}}</ref> дава вовед во моменталната состојба на технологијата и ги сумаризира своите изнаоѓања.
Друг Американски научник, Брадли Ц. Едвардс, предложил креирање на 100.000км(62.000милји) долга хартиено-тенка трака, користејќи материјал од јаглеродни наноцефки. Одбрал тракест тип место каблест со мислење дека првиов би можел да има поголеми шанси за опстанок од метеори. Поддржан од НАСА Институтот за Напредни Концепти, Едвардсовата работа била проширена да ги покрива сценаријата за префрлањето, дизајнот за искачување, напојувањето, избегнувањето на орбитални остатоци, укотвувањето, оддржувањето на атомски кислород, избегнување на молњи и урагани со промена на локацијата на закотвувањето во западниот екваторски Пацифик, буџетот, распоредот за градење и природните несреќи.<ref>Bradley Edwards, Eureka Scientific, [http://www.niac.usra.edu/studies/472Edwards.html NIAC Phase I study]</ref><ref>Bradley Edwards, Eureka Scientific, [http://www.niac.usra.edu/studies/521Edwards.html NIAC Phase II study]</ref> Најголемиот застој во Едвардсовиот дизајн е технолошкиот лимит на кабелскиот материјал. Неговите математики повикуваат на влакна составени од епокси-сврзани јаглеродни наноцефки со минимална тензична сила од 130 ГПа (19 милиони пси;вклучувајќи и заштитен фактор од 2) но, тестови во 2000та на индивидуални едноѕидни јаглеродни наноцефки (ЕЅЈНЦ), кои би требало да се доста појаки него епокси-сврзано јаже, покажаа најјака мерка од 52 ГПа (7.5 милиони пси).<ref name="Yu 2000 PRL">{{cite journal | first = Min-Feng | last = Yu |author2=Files, Bradley S.; Arepalli, Sivaram; Ruoff, Rodney S. | title = Tensile Loading of Ropes of Single Wall Carbon Nanotubes and their Mechanical Properties | year = 2000 | journal = Physical Review Letters | volume = 84 | issue = 24 | pages = 5552–5555 | doi = 10.1103/PhysRevLett.84.5552 | pmid = 10990992 | bibcode=2000PhRvL..84.5552Y}}</ref> Многу-ѕидните јаглеродни наноцефки се мерени со тензични силини
{{cite journal
| author = Min-Feng Yu, Oleg Lourie, Mark J. Dyer, Katerina Moloni, Thomas F. Kelly, Rodney S. Ruoff
| |||