Британска Империја: Разлика помеѓу преработките

За време на ерата на откритијата во 15-тиот и 16-тиот век, Португалија и Шпанија ги започнале европските истражувања на светот и во текот на тој процес основале големи прекуморски империи. Англија, Франција и Холандија им завидувале на овие овие империи бидејќи биле многу богати и затоа започнале да основаат свои колонии и трговски мрежи во америка и Азија. Во 17-тиот и 18-тиот век, Англија водела низа војни со Холандија и Франција кои (Британија по Актот на Унијата со Шкотска од 1707 година) ја направиле Англија доминантна колониска моќ во Северна Америка и Индија. Губењето на Тринаесетте Колонии во Северна Америка во 1783 година, по војната за независност, ја лишило Британија од една од нејзините најстари и најнаселени колонии. Вниманието на Бритаија наскоро се насочило кон Африка, Азија и Пацификот. По поразот на Наполеонска Франција во 1815 година, за Британија настапила скоро неприкосновена доминација која траела еден век и таа го проширила своето кралско влијание низ целиот свет. Значителен степен на автономија добиле нејзините колонии кои биле населени од белци, а некои од нив биле трансформирани во доминиони.

Немало нови обиди за основање англиски колонии во Америка се до средината на владеењето на Елизабета I, за време на последните децении од 16-тиот век. Католичка Шпанија, поради протестантското преобратување, и станала непријател на Англија. Во 1562 година, англискиот двор ги задолжил Џон Хокинс и Френсис Дрејк, кои извршувале приватни работи, да започнат со напади за трговија со робови против шпанските и португалските бродови на брегот на Западна Африка со цел да се пробијат на атлансткиот систем за трговија. Ова бил неуспешен обид, и подоцна, со засилувањето на Англо-Саксонската војна, Елизабета им го дала својот благослов на други пиратски пљачкосувања на шпанските пристаништа во Америка кои се враќале преку Атлантикот полни со богатство од Новиот Свет. Истоверемено, влијателните писатели како Ричард Хакли и Џон Ди (кој прв го искористил називот Британска Империја) започнале да притискаат за основањето на Англиска империја. До тогаш Шпанија веќе навлегла во Америка, Португалија основала трговски места, како и тврдини на бреговите на Африка и Бразил па се до [[Кина]], а [[Франција]] започнала да се шири на Реката на Св Лоренс за подоцна ова место да го претвори во Нова Франција.

Иако доцна, во споредба со Шпанија и Португалија, Англија за време на 16-тиот век се ангажирала околу колонизирањето на Ирска, со исцртување на планови кои датирале од времето на Нормандиската инвазија во 1172. Неколку луѓе кои помогнале за колонизирањето на Ирска исто така одиграле голема улога во колонизацијата на [[Северна Америка]], особено една група попозната како” Мажте на Западната Земја”, меѓу кои биле Хемфри Гилберт, Валтер Дрејк, Џон Хокинс, Ричард Гренвил и Ралф Лејн.

На крајот од 16-тиот век, Англија и Холандија почнале да стануваат закана за португалскиот трговски монопол со Азија со тоа што почнале да формаираат компании за да ги финансираат патувањата. Англиското, подоцна британскот компанија на Источна Индија и Холандското компанија на Источна Азија се оформиле во 160 година и во 1602година. Главната цел на друштва била да се вклучат во профитабилната трговија со зачини која се фокусирала главо во две области Источниот индиски архипелаг и [[Индија]]. Таму тие се бореле за трговска доминација со [[Португалија]] како и меѓу себе. Иако Англија на крајот ја победила Холандија како колониска моќ, сепак краткотрајниот холандски напреден финансиски систем и трите англо-холандски војни во 17-тиот век придонеле Холандија да има посилна позиција во Азија. Непријателските односи завршиле по Големата револуција во 1688 година кога холандскиот принц [[Вилем Орански]] го наследил англискиот престол со што започнал мир помеѓу Англија и Холандија. Со договорот кого го склучиле двете нации, трговијата со зачини на Источноиндискиот архипелаг и припаднала на Холандија, а текстилната индустрија во Индија и припаднала на Англија, но наскоро текстилот станал попрофитабилен од зачините и до 1720 година, преку продажба, британските компании ги презеле холандските.

За време на своето патување Кук исто така го посетил и Нов Зеланд кој првпат бил откриен од страна на холандскиот истражувач Абел Тасман во 1642 година и го барал Северот и Југот за бртинаскиот кралски двор во 1769 и 1770 година. Прво, комуинкацијата помеѓу домородното население Маори и европејците била ограничена на размена на стоки. Европските населби се зголемиле за време на првите децении од 19-тиот век, благодарение на бројните трговски места кои се основале, особено на северот. Во 1839 година компанијата на Нов Зеланд објавила дека планира да купи големи земјишни површини и да основа колонии во Нов Зеланд. На 6-ти февруари 1840 година, капетанот Вилијам Хобсон и околу 40 главатари на маорите го потпишале договорот од Ваитанги. Овој договор многумина го сметаат како договор со кој се создал Нов Зеланд, но со оглед на различното толкување на англиската и верзијата на маорите овој остров сѐ уште е спорна тема.

Британските империски сили биле зголемени поради парната машина и телеграфот, нови технологии кои биле измислени во средината на 19-тиот век со кои империјата ја зајакнала својата контрола, а воедно се здобила и со подобра одбрана. До 1902 година Британската Империја била целосно внатршно поврзана со телеграфски кабли кои се нарекувале Црвена Линија.

Индија претпела големи загуби на житарки во последните години од 19-тиот век, што предизвикало масовно ширење на глад од што починале над 15 милиони луѓе. Источноиндиската компанија не успеала да спроведе координирана политика со цел да се справи со гладот за време на своето владеење. Ова се сменило за време на Раџот, кога се спроведувале истажувања за причините за гладот со цел да се спроведат нови политики чиј ефект се почувствувал дури во почетокот на 20-тиот век.

За време на 19-тиот век, Британија и [[Русија]] се натпреварувале за богатството кое го оставиле Османлиската, Персиската и Империјата Оинг кои веќе биле пред својот крај. Ривалствотот во Евроазија станало познато под името Големата игра. Поразите кои Русија им ги нанела на Персија и Турција, во Руско- Персиската војна (1826-1828 година) и во Руско-Турската војна (1818-1829 година), ги покажале руските амбиции и споособности и предизвикале страв кај Британија дека Русија може да направи инвазија врз Индија. Во 1839 година Британија се обидела да го спречи тоа преку обидот да изврши инвазија на Авганистан, но првата Англо-Авганистанска војна имала катастрофални последици за Британија.

Последните децении од 19-тиот век донеле и политички кампањи за ирското независно управување. Ирска се обединила со Британија во рамките на Обединетото Кралство, Велика Британија и Ирска, со актот на унијата во 1800 година по ирското востание во 1798 година и во неа завладеал глад помеѓу 1845 и 1852 година. Самоуправувањето го поддржал британскиот премиер Вилијам Гладстон кој се надевал дека Ирска можеби ќе оди по стапките на Канада како домонионион во империјата но неговиот предлог закон за самоуправување во 1886 година не бил прифатен во парламентот бидејќи многу пратеници се плашеле дека, делумно, независната Ирска може да претставува закана за сигурноста на Велика Британија или да го започне распаѓањето на империјата. Вториот предлог закон за самоуправување исто така не бил прифатен од слични причини. Третиот предлог закон бил прифатен од страна на парламентот во 1914 година, но не се се спровел поради избувнувањето на Првата светска војна што довело до Велигденското востание во 1916 година.

До почетокот на 20-тиот век во Британија се појавиле стравови дека веќе нема да може да се сочува единството на империјата, а притоа да се задржи политиката на изолација. [[Германија]] забрзано се развивала како воена и индустриска сила и се сметало дека таа најверојатно ќе биде една од страните во војната која следела. Британија признала дека е премногу раширена на Пацификот и дека е под закана од страна на германската морнарица. Така, Британија формирала алијанса со Јапонија во 1902 година и со нејзините стари непријатели Франција и Русија во 1904 и 1907 година.

Децении, а во некои случаи и векови британско владеење и емиграција, оставиле траги врз независните нации кои настанале од Британската Империја. Империјата исто така придонела и за користењето на англискиот јазик во многу делови од светот. Денес тој им е мајчин јазик на повеќе од 400 милиони луѓе, а една милијарда и половина го зборуваат како нивни прв или втор странски јазик. Ширењето на англискиот јазик од втотара половина на 20-тиот век е поттикнато и од културното влијание од Соеднинетите Држави кои и самите биле создадени од британски колонии. Англискиот парламентарен систем служи како пример за владите на многу поранешни колонии, а англиското обичајно право за многу правни системи. Британскиот правосуден комитет на личниот совет на кралицата сѐ уште претставува највисок апелационен суд за неколку поранешни колонии на Карибите и Пацификот. Британските протестантски мисионери кои ги имало низ целиот свет кои често биле во улога на војници или јавни службеници ја прошириле англиската вероисповед на сите континенти. Британската архитектура во колониите како што биле црквите, железничките станици и владините згради, сѐ уште постои во градовите кои некогаш биле дел од Британската Империја. Индивидуалните и тимските спортови кои се развиле во Британија, особено фудбал, крикет, тенис на трева и голф биле пренесени и надвор од неа. Британскиот избор на мерен систем, емпириски систем, се користи во некои земји на различни начини. Конвенцијата за возење од левата страна на патот е задржана во многу земји од поранешната империја.