Богородичната црква во Париз: Разлика помеѓу преработките

'''''Богородичната црква во Париз''''' ({{lang-fr|Notre-Dame de Paris}}) e роман од француски писател [[Виктор Иго]], издаден во 1831. Романот е познат и како '''''Sвонарот од Богородичната црква''''' или '''''Грбавецот од Богородичната црква'''''. Дејството се одвива во [[Париз]] во 1482. година, во и околу [[Богородичната црква]], од каде потекнува и насловот. Се раскажува за фиктивниот ѕвонар од Богородичната црква, [[Квазимодо]] и сиромашната убавица, [[роми|циганката]] Есмералда која станува жртва на Клод Фроло, моќен архиѓакон. Книгата била напишана со намера да се подигне јавното мислење во заштита на црквата од уривање или модернизирање, на кои се противел Иго.

Иго започнал да го пишува романот во [[1829]] година, а го завршил во фебруарифевруари [[1831]]. Го насловил само како ''Богородичната црква во Париз'' (фр. ''Notre-Dame de Paris''), но преведувачите на разни јазици насловот го адаптирале како ''Грбавецот од Богородичната црква'' (англ. ''The Hunchback of Notre Dame'') или во поновите преводи ''Sвонарот од Богородичната црква''. Иго го преферирал насловот што го одбрал за книгата, бидејќи сметал дека самата црква е главен лик во романот.

Голем дел од романот ја опишува црквата, и го осудува нејзиното напуштање по оштетувањата кои ги претрпела за време на [[Француската револуција]] кога толпите, сметајќи ја за симбол на стариот систем, ја вандализирале и ги уништиле инвентарот, внатрешноста и голем дел од прозорците.

Описот на црквата е живо олицетворение на идеите на [[романтизам|романтизмот]]. Тоа не е само голем архитектонски споменик, туку е и жив гигант под чии нозе се престигнуваат вековите и поколенијата. Џиновската кула на катедралата е некој вид симбол на [[вечност]]а, кој се открива во некои појави. Со истата таа желба кон вечното писателот им приоѓа и на своите личности, кои се борат, страдаат и се радуваат во подножјето на бесмртниот џин.

Во центарот на романот е Есмералда, циганка полна со грација и наивна дивина. Таа е родена во циганските черги, далеку од културата и буката на големите градови. Спротивно на неа, [[Квазимодо]], ѕвонарот на Богородичната црква во Париз е изрод. Единственото нешто што навистина го љуби се ѕвоната, кои за жал му го одземале слухот. Третиот лик, Клод Фроло неизмерно образован човек и архиѓакон на готската катедрала, иако згрозен од разобличеноста на Квазимодо го одгледал како свој син.