Привремена руска влада: Разлика помеѓу преработките

[проверена преработка][проверена преработка]
Избришана содржина Додадена содржина
с Bot: Migrating 30 interwiki links, now provided by Wikidata on d:q239543 (translate me)
с Јазична исправка, replaced: Руската империја → Руската Империја using AWB
Ред 14:
| former_members_number =
| total_number =
| political_party = [[Прогресивен блок (Русија)|Прогресивен блок ]]
| legislature_status = [[Коалиција]]
| opposition_cabinet = [[Петроградски совет]]
Ред 28:
| successor = [[Александар Керенски]]
}}
'''Руската привремена влада''' ([[руски]]: ''Временное правительство России'') била привремена влада на руската република веднаш по абдикација на царот [[Николај II]] (15 март, 1917)<ref>[http://www.hrono.ru/dokum/otrechen.html Manifest of abdication] {{ru icon}}</ref><ref>{{cite web | url = http://www.firstworldwar.com/source/firstprovgovt.htm | title = Announcement of the First Provisional Government, 13 March 1917 | publisher = FirstWorldWar.com | date = 2002-12-29 | accessdate = 2007-12-12}}</ref>. Владата ја заменила институцијата на Советот на министрите на [[Руската империјаИмперија]]. Главна цел на оваа влада било организацијата на изборите. Владата се состоела од два состави. Во првиот состав, таа била раковоедна од страна на принцот [[Григориј Лавов]], а подоцна од страна на социјалистичката коалиција на [[Александар Керенски]].
 
== Преглед==
 
Главно ривалство по [[Февруарската револуција]] го воделе Петроградскиот совет и Думата.
 
Привремената влада била формирана во [[Петроград]] од страна на Привремената комисија на Државната дума и била предводена од принцот [[Григориј Лавов]] а потоа и од социјалистот [[Александар Керенски]]. Во исто време рускиот цар Николај Втори абдицирал во корист на неговиот брат [[Михаил Александрович]] кој изјавил дека ќе прифати доколку добие согласност од собранието. Привремената влада не можела да се донесе пресудни политички одлуки главно поради политичкото фракционерство<ref name="Annotated chronology notes">{{cite web | url = http://www.uoregon.edu/~kimball/sac.1917.1920.htm| title = Annotated chronology (notes) | publisher = University of Oregon/Alan Kimball| date = 2004-11-29 | accessdate = 2007-12-13}}</ref>. Главен противник на Привремената влада бил [[Петроградски совет|Петроградскиот совет]], кој во почетокот соработувал со владата, но потоа постепено ја презел контролата над армијата, фабриките и железниците.<ref>{{cite book
Ред 45:
На [[18 април]] министерот за надворешни работи [[Павел Милуков]] испратил соопштение според кое земјата ќе го продолжи своето учество во војната. На [[20 април]] започнале масовни демонстрации на работниците и војниците поради продолжувањето на војната. Демонстрантите барале оставка од министерот. [[Лавр Корнилов]], командант на Петроградската воена област предложил да се употреби сила над демонстрантите, но тоа било одбиено од страна на Григориј Лавов.
 
Привремената влада ја прифатила оставката на министерот за надворешни работи Павел Миљуков и министерот за војна [[Александар Гучков]], упатувајќи апел до Петроградскиот совет за формирање на нова коалициска влада. Како резултат на преговорите, на 5 мај бил постигнат договор и 6 социјалистички министри се приклучиле кон кабинетот на владата. Привремената влада не можела да зема пресудни политички одлуки главно поради разните фракции во членството.
 
== Законодавната политика и проблеми ==
Ред 51:
По [[Февруарската револуција]], абдикацијата на царот [[Николај II]], и формирањето на комплетно нова руска држава, политичкиот спектар бил драматично променет. Уставната демократска партија која била составена претежно од либерални интелектуалци се трансформирала од опозициска партија во владејачка, како дел од новата влада, која требала да го замени царскиот режим. Многу бргу по овој настан следувала брза политизација на народната маса.
 
Голем дел од урбаните работници на почетокот ги подржувале социјалистичките меншевици, додека пак еден мал дел ги подржувале и радикалните [[болшевици]]. [[Меншевици]]те често пати ги подржувале акциите на Привремената влада и се верува дека главна причина на оваа подршка била идниот чекор кон воспоставувањето на комунизмот. Од друга страна пак, болшевиците насилно се спротиставувале на Привремената влада и барале брза транзиција кон комунизмот. Во селските реони, голем дел од населението ја подржувале Социјалистичката револуционерна партија која се залагала за форма на аграрен социјализам и земјишна политика што селаните во голема мера го подржиле. Кадетите пак биле главно конзервативна партија.
 
И покрај краткото владеење на привремента влада и нејзините недостатоци, таа донела многу прогресивно законодателство. Законите кои биле донесени во тоа време биле запаметени како едни од најлибералните закони во Европа во тоа време. Во тоа време се создала независноста на црквата од државата, предавајќи акцент на руралното самоуправување, како и афирмација на основните граѓански права како што се слободата на говорот, печатот и слично, потоа укинување на смртната казна и економска прераспределба во селата. Во исто време Полска добила независност, а Литванија и Украина добиле поголема автономија<ref>W. E. Mosse, “Interlude: The Russian Provisional Government 1917,” Soviet Studies 15 (1964): 411-412</ref>.
Ред 63:
Корниловиот пуч претставува наводен обид за [[државен удар]] од страна на командантот на руската армија, генералот [[Лавр Корнилов]] во [[август]] [[1917]] година против Руската привремена влада.
 
[[Александар Керенски]] слушнал за некој извештај дека [[болшевици]]те планирале да направат државен удар. Иако и самиот тој знаел дека ова е лага, тој во ова пронашол прилика да се ослободи од Корнилов, кој започнал да претставува закана и на самиот него. Верувајќи дека ќе добие подршка од началниците, [[Александар Керенски]] ја вратил смртната казна во земјата на [[12 јули]]. По една недела, во обид да се смири растечкиот конзервативен елемент во руското општество, во назначил [[Лавр Корнилов]] за командант на руската армија.
 
На [[25 август]] [[1917]] година, Корнилов го испратил кон [[Петроград]] третиот вооружен корпус на чело со [[Александар Кримов]] и по наредба на премиерот Александар Керенски. Главна цел била неутрализирање на болшевиците и намалување на нивната улога во општеството. Со ова тој самиот добил шанса да ја нападне и Привремената влада и да стане воен диктатор. Сепак, под притисок на [[Петроградски совет|Петроградскиот совет]], Керенски ја променил својата одлука а самиот ден, на [[27 август]] тој бил сменет од позиција главен командант. По ова следувало апсење на Корнилов, а Кримов се самоубил.