Роман II: Разлика помеѓу преработките

|caption =Златен [[Солид|солид]] со царот Роман II и неговиот татко Константин VII

'''Роман II''' ({{lang-el|Ρωμανός Β΄}}, о. 938г. - {{починал на|15|март|963}}г.), бил [[Источно римско царство|византиски]] [[Византиски цареви|император]] од 959г. до 963г. Тој го наследил неговиот татко [[Константин VII Порфирогенит]] во 959г. на дваесет и една година и починал ненајдено во 963г. Тој бил внук на царот-узурпатор [[Роман I Лакапин]], и претставувал врска помеѓу [[Македонска династија|Македонската династија]] од машка и Лакапините од женска страна.

По смртта на на [[Константин VII Порфирогенит|Константин VII]] ([[9 ноември]] [[959]]г.) на престолот дошол неговиот син Роман II, слаб и лесноумен младич, кој ја наследил татковата политичка неспособност, но не и неговата љубов кон науката.<ref>Г.Острогорски. Историја на Византија. Скопје, 1992, стр.: 341.</ref> За државните работни Роман II воопшто не се грижел, туку му ги препуштал на способниот но безобѕирен и мошне непопуларен евнух Јосиф Вринга. Првата улога во [[Источно римско царство|Царството]], меѓутоа, ја играл големиот војсководец [[Никифор II Фока|Никифор Фока]].<ref name="ReferenceA">Г.Острогорски. Историја на Византија. Скопје, 1992, стр.: 342.</ref>

Во [[лето]]то [[960]]г. Никифор Фока тргнал со голема флота на [[Крит]]. По долгата и мошне тешка опсада, која траела цела зима, неговите трупи во [[март]] [[961]]г. ја освоиле Кандија, престолнината на островот. Крит одново и припаднал на Византија откако речиси 140 години се наоѓал под власта на Арабјаните, служејќи им како главна база во источниот дел на [[Средоземно мореМоре|Средоземното море]]. Поголема и позначајна победа Византија веќе неколку векови не доживеала.<ref>Г.Острогорски. Историја на Византија. Скопје, 1992, стр.: 342.<name="ReferenceA"/ref>

По триумфалниот дочек во [[Цариград]], Никифор Фока, ја обновил борбата со [[Саиф-ад-Даулах]] во [[Азија]]. Неговото војување и овде било крунисано со извонредни успеси. Еден по друг паднале: Аназарб во [[Киликија]], Германикеја околу кој биле водени многу борби, Рабан и Дулук (Телух), а во [[декември]] [[962]]г.по тешка опсада се предал и [[Алепо]], престолнината на Саиф-ад-Даулах. Иако заземањето на овие градови не значело и нивно дефинитвно припојување на Византија, сепак победоносното продирање на византискиот војсководец јасно ја докажало неговата голема надмоќ. Борбата со [[Династија на Хамданидите|Хамданидите]], која во текот на последните три децении била во средиштето на византиската надворешна политика, уште тогаш била решена во полза на [[Ромеи|Византијците]].<ref>Г.Острогорски. Историја на Византија. Скопје, 1992, стр.: 342.<name="ReferenceA"/ref>

По прераната смрт на Роман II, на [[15 март]] [[963]]г., власта кратко преминала во рацете на царицата [[Теофано]], која презела регентвото на своите малолетни синови [[Василиј II]] и [[Константин VIII]].<ref>Г.Острогорски. Историја на Византија. Скопје, 1992, стр.: 342.<name="ReferenceA"/ref>

{{Шаблон:Византиски владетели}}