Разлика помеѓу преработките на „Јан Лехоњ“

Лехоњ е првиот поет на поетската група „[[Скамандар]]“ кој станал славен уште на почетокот од своето творештво, во 1918 година, кога ја објавил збирката „[[Црвена поема]]“. Објавена во годината на обновувањето на полската држава, оваа книга ги оживеала звуците на старата [[Полска поезија|полска поезија]], [[Романтизам|романтичарската]] и постромантичарската, која била обожавана од полската публика. Во таа збирка биле застапени сите големи имиња од [[Историја на Полска|полската историја]] и сите полски [[Легенда|легенди]], заедно со името на водачот на полската независност, [[Јузеф Пилсудски]]. Но, веќе во 1920-тите, Лехоњ речиси престанал да објавува поезија. Исклучително елегичен поет, по повеќегодишниот молк, Лехоњ повторно почнал да пишува кога [[Полска]] била окупирана за време на [[Втората светска војна]]. Неговиот елегичен тон останал и за време на неговиот [[Миграција на луѓе|емигрантски]] живот, кога продолжил да [[сон]]ува за мазовјецките полиња, за [[Татри]]те, за [[Варшава]] од неговата младост, претставувајќи ја својата земја како [[мит]]ска, недостижна земја. Обоена во старински бои, целата негова поезија е посветена само на Полска која не постои во стварноста, на Полска од легендите. До крајот на својот живот, Лехоњ останал поет на полската традиција поради што до ден-денес тој е еден од милениците на полската читателска публика.<ref>''Savremena poljska poezija''. Beograd: Nolit, 1964, стр. 25-26.</ref>