Римска митологија: Разлика помеѓу преработките

'''Римската митологија''' односно митските верувања на луѓето од [[стар Рим]], може да се рече дека се состои од две фази: првата, кога Римјаните имале автентични верувања и божества, и подоцнежната втора фаза кога речиси целосно ги пресликале грчките богови во својата митологија.

* богат систем на историски митови за основањето и растот на нивниот град Рим вклучувајќи и улоги на луѓето, со повремени божествени интервенции. Тие дури немале ни збор за вулкан, но подоцна го создале од името на богот на огнот - Вулкан.

Римскиот митолошки модел вклучувал многу различен начин на определување и размислување околу боговите од грчкиот. На пример, кога би можеле да го прашаме античкиот Римјанин за божицата [[Церера (митологија)|Церера]], тој не би ви раскажал некоја приказна за божицата какви што развивале Грците, но би рекол дека таа имала свои свештеници, наречени фламени, кои биле подредени на фламените на [[Јупитер]] и [[Марс]], но надредени на фламените на [[Флора]] и [[Помона]]. Тој би можел да раскаже и дека Церера е во група со две други земјоделски божества, Либер и Либера, и дека и служат други помали божества: на [[жетва]]та (Месор), на сеењето (Инситор), плевењето (Саритор), итн.

Значи, изворната римска религија била составена не од приказни, туку од сложена хиерархија на поврзани односи помеѓу боговите.

Оваа изворна религија со време се менувала поради воведувањето на конфликтни верувања во подоцнежниот период на Рим, особено под влијание на грчката митологија.

Спротивно на непостоењето на приказни за боговите, старите Римјани имале богато милје на легенди за основањето и раниот развој на градот. На овие домашни традиции, подоцна им надградиле и делови од грчките легенди.

Римската ритуална пракса разликувала две класи на божества - главни, кои биле 30 на број, за секој од нив имале фиксна дата од календарот кога го славеле неговиот ден, и нови, за кои подоцна решиле дека треба да ги прославуваат, поради некој настан или потреба. Покрај овие две класи, постоеле и многу помошни божества кои „служеле“ за определени работи, нпр. жетва, орање и сл. Речиси за секоја работа постоело „помошно“ божество кое се повикувало на помош кога таа работа се изведувала.

Карактерот на божествата и начинот на прославување го отсликувале секојдневниот живот на Римјаните. Во раниот период на Рим, кога жителите сѐ уште главно се занимавале со земјоделство, и божествата повеќе биле заштитници на земјоделството. Така, Ларес го штител полето и куќата, Палес - пасиштата, Сатурн - сеењето, Церера - растот на житата, Промона - овошките, а Консус и Опс - жетвата. Дури и семоќниот Јупитер, врховниот бог на римјаните, бил замолуван да помонгне со дождовите и сонцето за да ги помогне фармите и лозјата.

Покрај тоа, Римјаните сакале и да војуваат, па имале две божества за кои верувале дека им помагаат во војните: Марс, богот на војната и Квиринус - заштитник на војската.

Како што се ширело Римското царствоЦарство, така и Римјаните усвојувале божества кои им припаѓале на други народи. Но, никој не извршил посилно влијание од античките грци. Особено се засилило влијанието во римската митологија по освојувањето на античка Грција во 150.г.п.н.е. Најважните римски божества биле изедначени со грчките, а биле преземени и други, нови. Покрај тоа, божествата попримиле човечка форма, а ги усвоиле и приказните за нивните односи и врски на античките грци.