Зенон (цар): Разлика помеѓу преработките

Во јануари 475 година [[Василиск]], брат на [[Елија Верина]] - тешта на Зенон, го узурпирал престолот со нејзина помош и Зенон бил принуден да побегне од [[Цариград]] во [[Анадолија]]<ref name="Croke_188">Croke, pp. 188–190.</ref>. Но Василиск брзо ја изгубил популарноста во главниот град, додека Зенон ги организирал малоазиските војници против него. 20 месеци подоцна Зенон се вратил на власт, поддржан од исавријците, го соборил од власт на узурпаторот Василиск и сурово ги казнил своите противници.

 

 

Во септември [[476]] година, само неколку недели по второто искачување на престолот на Зенон, германскиот водач [[Одоакар]] го детонизирал на Ромул Августул во [[Равена]]. Тој имал избор или да владее преку некој император, кого би го контролирал, или да владее како клиент на византискиот цар. Одлучил формално да му ја врати царската власт на византискиот цар Зенон во Цариград. Зенон го прогласил за воен командант (''dux'') на [[Италија]] и го ставил меѓу патрициите. Одоакар ковал златници во име на Зенон, со што покажувал дека ја почитува формалната власт на [[Византија]]. Неспособен да се меша во политиката на [[Одоакар]], Зенон конечно го испратил Теодорик против него.