Прв вселенски собор: Разлика помеѓу преработките

}}</ref>)). Другото решение кое било донесено на овој [[Вселеснки собор]] се однесувало на датумот на славењето на [[Велигден]] ([[Пасха]]), најзначајниот празник во христијанскиот календар. На соборот било решено празнувањето да се одбележува првата недела после првата [[полна месечина]] од пролетната рамноденица, независно од библиското хебрејско сметање на времето ([[квардодециманизам]]) и дал овластување на Александрискиот Архиепископ секоја година да го соопштува датумот на останатите архиепископи.

Првиот вселенски собор има и посебно историско значење затоа што претставува прв обид за донесување на одлуки преку консензус (католичански) на претставници на сите христијански верници, и оттука е првиот пример на техничка [[христологија]].

Првиот вселенски собор бил свикан од страна на император [[Константин I]], а по препорака на Синодот предводен од [[Хосиј]] од [[Кордоба]] во [[325]] година, кој ја предводел истрагата на недоразбирањата предизвикани од страна на Аријанската ерес присутна во гркојазичниот исток. За поголемиот број на епископи, учењата на [[Ариј]] биле еретички и претставувале реална опасност против спасувањето на душите. Со таа цел, во летото [[325]] година, епископите од сите христијански провинции биле повикани во [[Никеја]] во Битнија (позната и како [[Изник]] во денешна [[Турција]]) – место лесно достапно за поголемиот борј од нив, а посебно за оние од [[Мала Азија]], [[Сирија]], [[Палестина]], [[Египет]], [[Грција]] и [[Тракија]].

Приближно триста епископи биле присутни на Никејскиот собор, и тоа од секој регион на [[РимскатаРимското ИмперијаЦарство]], освен од [[Британија]]. Ова инаку претставува прв општ собор во историјата на црквата уште од [[Апостолски собор|Апостолскиот собор]] во [[Ерусалим]] на кој се воспоставиле правилата според кои нееврејските народи можеле да се придружат на црквата. Чекор понапред, на овој Собор црквата го превзела првиот чекор кон попрецизното дефинирање на доктрината на [[христијанство]]то како резултат на предизвиците кои се појавиле од страна на разните еретички учења. Решенијата донесени на овој собор, како екуменски, биле полноважечки за целата црква.

Источните епископи преовладувале на овој Собор, од кои на највисок ранг биле архиепископите [[Свети Александар Александриски]], [[Свети Евстасиј Антиохиски]] и [[Свети Макариј Ерусалимски]]. Некои од богоносните отци како [[Свети Пафнутиј од Теба]], [[Потамон од Хераклеа]] и [[Павле од Новоцесареа]] сѐ уште на нивните лица ги имале трагите од скорешниот прогон како сведови на верата. Понатаму, како значајни учесници биле [[Евсевиј Никомедиски]], [[Евсевиј Кесариски]], [[Свети Николај Мириклиски]], [[Аристакиј од Ерменија]], [[Свети Јаков Нисивиски]] (поранешен пустиник), [[Свети Спиридон]], [[Свети Ахил]], [[Свети Пафнутиј]], [[Свети Митрофан Константинополски]], [[Свети Ипатиј Гангриски]] и други. Од други места, тука биле присутни и персискиот епископ Јован, готскиот епископ Теофил и Стратофил, епископ на Питиунт и Егриси (лоцирани на денешната граница помеѓу Русија и Грузија).

За еден дел од присутните, бил прифатлив било каков Симбол на верата кој би бил донесен со согласност на сите делегати, а кој би служел за обединување во востановување на цврстите темели на учењето на црквата. Сепак, била прифатена иницијативата на [[Свети Атанасиј Велики]] (во тоа време [[ѓакон]]) за што поголема јасност, концизност и децидност на содржината. На крај, бил донесен следниот [[Симбол на вера|Симбол на верата]]та, кој со помали измени е зачуван до денешен ден. Во црковните редови преовладува мислењето дека понатамошните собори претставуваат само продолжување и појаснување на Првиот вселенски собор и Симболот на верата (или Никејскиот Симбол, како што е познат). Овој Симбол во кратки црти го содржи учењето за светата природа на [[Света Троица|Светата Троица]].

По [[19 јуни]] започнало да се расправа за определувањето на датумот на славење на [[Велигден]]. Во западниот дел од РимскатаРимското ИмперијаЦарство бил прифатен обичајот за славење на [[Велигден]] во неделата после еврејската [[Пасха]], додека повеќе помесни цркви на Истокот го задржале славењето на самиот ден Пасха, т.е 14 нисан според [[еврејски календар|еврејскиот календар]]. Во [[Рим]] и [[Александрија]], пак, се внимавало Велигден да не биде на истиот ден како и еверејската Пасха. На крај било одлучено секоја година александрискиот архиепископ да му соопштува на римскиот папа кој ден ќе биде славен Велигден. Тоа требало да биде првата недела после првата [[Полна Месечина]] после пролетната рамноденица.