Кримска војна: Разлика помеѓу преработките

'''Кримска војна''' — меѓународен вооружен конфлит кој започнал во [[1853]], а завршил во [[1856]] г.<ref name="Kinglake 1863:354">Kinglake (1863:354)</ref><ref name="Sweetman 2001:7">Sweetman (2001:7)</ref>. Оваа војна се водела помеѓу [[Руска империја|Русија]] од една страна и [[Велика Британија]], [[Франција]], [[Кралство Пиемонт]] и [[Османлиска империја|ОсманлискатаОсманлиското империјаЦарство]] од друга страна. Војната била започната од страна на Русија и е позната како една од [[Руско-турски војни|руско-турските војни]] за господство на [[Блиски исток|Блискиот исток]].

Кон крајот на [[XIX век]], [[Велика Британија]] и [[Франција]] се повеќе навлегле во сферата на влијание на [[Блиски исток|Блискиот исток]], а со тоа и во [[Османлиска империја|ОсманлискатаОсманлиското империјаЦарство]]. Рускиот император [[Николај I (Русија)|Николај I]] не можел да постигне договор за разделба на сферите и поради тоа, се стремил да ја сочува својата позиција околу [[Црно море]] и да ја подобри својата позиција на [[Балкан|Балканот]]от. Како еден од поводите за започнувањето на овој конфликт бил и религиозниот спор околу [[Палестина|Светите земји]], заедно со [[Ерусалим]]. Во ОсманлискатаОсманлиското империјаЦарство [[Французи|Французите]]те биле главни покровители на [[католицизам|католицизмот]], а [[руси|РуситеРуси]]те на [[Православие|православиетоправославие]]то, и долго време траел т.н. конфликт околу тоа кој треба да располага со [[Базилика на Исусовото раѓање|Базиликата на Исусовото раѓање]] и [[Светиот Гроб]].

Во [[1853]] година, Портата го одбила барањето за признавање на грчката црква во Светите земји, а во меѓувреме, [[султан|султанот]]от пресудил во корист на Французите. Потоа, [[Николај I (Русија)|Николај I]] го испратил кнезот Меншиков во дипломатска средба со османлиските власти, со цел тогашниот султан [[Абдул Меџид]] да се обврзе христијанското население заедно со црквата и нивната религија во царството да бидат заштитени. Во исто време, [[Велика Британија]] исто така го испратила лордот Страфорд, кој сепак успеал да го наговори султанот околу неговите намери. Тоа било еден од мотивите, императорот Николај I да ја распореди својата војска во [[Влашка]] и [[Молдавија]], а на [[21 јуни]] [[1853]] година, руските војски веќе биле навлезени во во дунавските кнежества.

Во исто време, [[Велика Британија]] и [[Франција]] ги испратиле своите флоти на [[Дарданели|Дарданелите]]те. Четирите велесили од [[Европа]], [[Велика Британија]], [[Франција]], [[Прусија]] и [[Австро-Унгарија]] се состанале во [[Виена]] каде усвоиле пропишана нота со која би се сложиле и двете страни. Но таа нота била одбиена од страна на [[Абдул Меџид I]]. Во новите преговори пак, [[Николај I (Русија)|Николај I]] ги одбил предложените амандмани. Затоа, во близината на [[Дунав]], турската војска ги нападнала руските позиции. Руската флота пак целосно ја уништила турската во [[Мала Азија]], каде по ова, [[Велика Британија]] и [[Франција]] стапиле во одбрана на [[Османлиска империја|ОсманлискатаОсманлиското империјаЦарство]]. По одбивањето на [[Руска империја|Русија]] да ги повлече своите војски од [[Дунав]], Велика Британија и Франција и објавиле војна на Русија.

На [[2 јули]] [[1853]] руската војска ја поминала реката Прут и навлегла во денешна [[Молдавија]]. На [[4 ноември]], руската флота во [[Црно Море]] ја поразила турската флота во [[Синоп]]. [[Франција]] и Британија, која во тоа време е главен сојузник и практично заштитник на слабата [[Отоманска Империја]] се вклучиле во конфликтот. Во март [[1854]] објавиле војна на Русија очекувајќи брза победа поради поморската надмоќ.

Своите сили ги концентрирале во [[Варна]] каде започнале подготовките за инвазија [[на]] Крим и заземање на седиштето на седиштето на руската флота – [[Севастопол]]. Така во септември околу околу 60.000 британски, француски и турски војници започнале напад на Kрим, северно од Севастопол. Сојузниците ја поразиле руската војска во битката на реката Алма и започнале опсада на [[Севастопол]]. Од овој период денеска се познати две британски легенди. Првата е „''Јуришот на лесната бригада''“, кога британската коњица добила нејасна наредба и започнала напад низ долина, од тристрани опкружена со руска артилерија. Иако во воена смисла нападот успеал, поради недоразбирањата меѓу високите офицери и желбата за докажување, Британците изгубиле 287 од 620 коњаници. Втората британска легенда од војната е општоприфатениот термин „''тенка црвена линија''“.

По првиот пораз во војната, Русите со околу 2.500 војници ги нападнале британските сили во [[Балаклава]]. Единствена британска единица меѓу Русите и британскиот камп бил 93 шкотски полк. Наместо да ја дочека руската коњица во правоаголна формација, која може да се брани од напади од четири страни, баронот [[Kолин Kемпбел]], ветеран со 41 година воено искуство, ги наредил своите Хајлендери во стрелци, во „тенка црвена линија“ британски црвени униформи. Така, драстично ја зголемил нивната огнена моќ.

Во Kримската војна Британците биле првата армија која ги употребила новите мускети со жлебена цевка, далеку попрецизни и со многу поголем дострел од дотогашното огнено оружје. Британците со огнената надмоќ го одбиле првиот напад, а рускиот командант помислил дека невообичаената формација е диверзија и дека зад Хајлендерите стои многу посилна единица која ќе мине во противнапад, и ги повлекол своите сили. Во текот на војната, Русите уште еднаш се обиделе да ги поразат британските сили во битката кај Инкман, но биле поразени. Војната продолжила со опсада на Севастопол до септември [[1855]] година, кога по сојузнички напад, Русите го евакуирале градот.

Рускиот император Николај I сметал дека [[Австро-Унгарија]] ќе застане во негова корист или пак ќе остане неутрална. Кога во [[1854]] година Австро-Унгарија побарала [[Руска империја|Русија]] да ги повлече своите трупи од [[Дунав]], Русија ги повлекла истите. Но и покрај тоа, [[Велика Британија]] и [[Франција]] биле решени целосно да ја исцрпат Русија од влијателните сфери во [[Османлиска империја|ОсманлискатаОсманлиското империјаЦарство]]. Тие настојувале Русија да го повлече и своето влијание од Дунав, да се откаже од било какви барања внатре во ОсманлискатаОсманлиското империјаЦарство, да се изврши ревизија од конвенцијата од 1841 година. И бидејќи Николај I сите тие точки ги одбил, војната продолжила. Сојузничките војски вршат десант на полуостровот Крим и после едногодишна опсада го завземаат јужниот дел на градот [[Севастопол]] - главната база на руската црноморска флота. Други мировни договори биле иницирани од страна на новиот император на Русија, [[Александар II (Русија)|Александар II]]. Со парискиот договор, влијанието на [[Дунав]] било пренесено на сите големи сили како целина, било забрането влегување во [[Црно море]] на воени бродови. Исто така големите сили се обврзале дека ќе ја почитуваат независноста и територијалниот интегритет на ОсманлискатаОсманлиското империјаЦарство.