Податотечен систем: Разлика помеѓу преработките

Податотечниот систем наведува „договори“ за именување на податотеките. Овие „договори“ вклучуваат максимален број на знаци во името, кои може да се користат и во некои системи, колку долги можат да бидат суфиксите во името на податотеката. Податотечниот систем исто така вкучува и формат (тип) за утврдување на патеката на податотеката преку структурите на директориумот.

Веројатно најважното прашање во вметнувањето на податотека за чување е следењето на кој диск блок оди и со која податотека. Различни методи се користат во различни оперативни системи.

Наједноставната шема на распределба е да се зачува секоја податотека како соседен блок од податоци на диск. Така на диск со 1К блокови, на 50К податотека ќе бидат распределени 50 последователни блокови. Според (Стајлингс 2009) оваа шема има две значителни предности. Прво, тоа е едноставно да се имплементира затоа што следењето на податотечните блокови каде тие се сведуваат на еден број, диск адресата од првот блок. Второ, перформансите се одлично затоа што цела податотека може да се чита од диск со една операција. За жал, „соседната распределба“ исто така има две подеднакво значајни недостатоци. Прво, тоа не е можно додека максимумот на големина на податотеката е позната во тоа време се креира податотеката. Без оваа информација, оперативниот систем не знае колку слободно место да резервира на дискот. Во системи каде податотеките мора да се запишат со една операција, може да се користи како голема предност. Вториот недостаток е фрагментацијата на дискот како резултат од оваа „политика“ на распределба. Просторот се губи, кој инаку би можел да се искористи.

===Поврзана листасписок на распределба===

(Стајлингс 2009) Вториот метод за складирање на податотеки е да се задржи секоја како поврзана листасписок на диск блокови. Првиот збор од секој блок се користи како поинтер (покажувач) на следниот. Останатиот дел од блоковите за податоците. За разлика од соседната распределба, во оваа распределба, секој блок од дискот може да се користи како метод. Нема изгубено простор за диск фрагментацијата (Освен за внатрешната фрагментација во последниот блок). Исто така тоа е доволно за директориумот да влезе и само да ги чува диск адресите од првиот блок.

Од друга страна пак, иако читањето на податотеката секвенцијално е јасна, случајниот пристап е неверојатно спор. Исто така, количината за складирање на податоци во блокови не е повеќе моќна, бидејќи покажувачот зазема неколку бајти.

Според (Таненбаум и Вудхул 1999) термините „безбедност“ и „заштита“ често се користат наизменично. Сепак, тоа е често корисно за да се направи разлика помеѓу општите проблеми вклучени во тоа што си сигурен дека се „измислиците“ не се читаат или модифицираат од неовластени лица, кои вклучуваат технички, менаџерски и законски права на една страна, како и специфични механизми за оперативни системи кои се користат да се обезбеди сигурност од друга страна. За да избегне оваа забуна, ќе го користиме терминот „сигурност“ да се однесува за целиот проблем, и термиот „заштитен механизам“ да се однесува на одредени механизми на оперативни системи кои се користат за заштита на информациите во компјутерот.

* A. S. Tanenbaum (2001), Modern Operating systems 2nd edition, ISBN-13: 978-0130313584

* A. S. Tanenbaum, A. S. Woodhull (1999), Operating Systems - Design and Implementation, ISBN-13: 978-0136386773

* B. Fetaji, M. Fetaji (2011) Operating systems, Сouth East European University, ISBN: 978-608-4503-48-4 , Tetovo, Macedonia

* W.Stallings (2009) Operating Systems 6th edition, ISBN-13: 9780136006329