Несвесен ум: Разлика помеѓу преработките

'''Несвесниот ум (или несвесното)''' се состои од процесите кои автоматски се одвиваат во умот и не се достапни за самоиспитување, вклучува и мисловни процеси, спомени, влијание и мотивација. Несвесното содржи мисли, спомени и желби кои се наоѓаат под површината на свесноста но сеуштесè уште имаат големо влијание врз однесувањето. Терминот бил создаден од германскиот филозоф од времето на романтизмот Фридрих Шелинг, а поетот и есеист Семјуел Тејлор Колериџ го внел во англискиот јазик. Австријскиот невролог Сигмунд Фројд го развил и популаризирал овој концепт. Емпириските докази предлагаат дека феноменот за несвесното вклучува поттиснати чувства, автоматски вештини, потсвесни перцепции, мисли, навики и автоматски реакции, а исто така можно е и да вклучува комплекси, скриени стравови и желби. Според психоаналитичката теорија, несвесните процеси се изразуваат во соништата во симболична форма, како и во лапсусите и шегите. Според ова, енсвесниот ум може да се гледа како: изворот на соништа и автоматски мисли (оние кои се појавуваат без видлива причина), складиштето на заборавените спомени (кои можеби се достапни за свесното во некој друг момент), и фокусот на имплицираното знаење ( нештата кои сме ги научиле толку добро што ги правиме без да размислуваме).

Парацелсус бил првиот кој го спомнал концептот за несвесното во своето дело “ За болестите ” , и неговата клиничка методологија денеска се смета за почетокот на модерната научна психологија. Вилијам Шекспир ја испитувал улогата на несвесното во голем број од своите претстави, не именувајќи го како таков концепт. И филозофите од Западот како Барух Спиноза, Готфрид Лајбниц, Артур Шопенхауер, Јохан Фишт, Хегел, Киркегард и Ниче, создале погледи на умот кои ги предвиделе теориите на Фројд. Психологот Жак Вон Рилаер посочил дека “ Фројд не го открил несвесното. ” Во 1890 година, кога психоанализата сеуштесè уште не била откриена, Влијам Џејмс во својата монументална расправа за психологија испитал како Шопенхауер, вон Хартман, Џенет Бинет и други психолози ги користеле термините “ несвесно ” и “ подсвесно ”. Историчарот на психологијата Марк Алтшул забележал дека, “ Тешко е, а можеби невозможно, да се пронајде психолог или психијатар од 19 век кој не го признавал несвесното како вистински концепт а и како концепт со најголемо значење. ”

Карл Густав Јунг кој бил швајцарски психијатар го развил овој концепт понатаму. Тој се согласил со Фројд дека несвесното го одредува карактерот, но предложил дека несвесното треба да биде поделено на две нивоа: лично несвесно и колективно несвесно. Личното несвесно е резервоар на материјал кој еднаш бил свесен но е заборавен или потиснат, многу слично на типичното мислење на Фројд. Од друга страна, колективното несвесно е најдлабокото ниво на психата, сочинето од насобраните наследени психички структури и архетипни искуства. Според ова колективното несвесно е наследено и содржи материјал од цели видови а не од поединец.

Според Фројд, во рамките на несвесното, целта на соништата е да гледаат во несвесните нагони и незадоволените потреби и потсвесно да бараат исполнување на истите. Луѓето настојуваат да ги исполнат овие нагони преку сонувањето бидејќи не можат да ги исполнат во реалниот живот.На пример, доколку некој сака да ограби продавница и се чувствува виновен поради тоа, тие можат да сонуваат такво сценарио во кое нивните акции се оправдани и така се ослободуваат од вината.

Голем број истражувања кои биле спроведени од страна на Хашер и Закс покажале дека поединците автоматски ги регистрираат информациите за честотата на настаните (надвор од свеста и без да вклучат свест во ресурсите за обработка на информации). Според тоа , примачите го прават ова несвесно, навистина “ автоматски ” и без оглед на наредбите кои ги примаат и целите кои сакаат да ги постигнат при обработката на информации. Интересно е тоа што способноста несвесно и релативно прецизно да се предвиде честотата на настаните има многу мала или нема никаква врска со возраста, образованието, интелигенцијата или карактерот на поединецот, според што таа во основа може да се смета за еден од темелите на човечката ориентација во животната средина и на евентуално стекнување на процедурални знаења или искуства.