Повеќејазичност: Разлика помеѓу преработките

Врз основа на истражувањето на Ен Фатман (Ann Fathman) за односот помеѓу возраста и продуктивната способност за стекнување на втор јазик, врз основа на разликите во годините постои разлика при случајот на учење на англиската морфологија, синтакса и фонологија, но редоследот за учење на вториот јазик не се менува со возраста.

На часовите по втор јазик учениците често ќе се соочуваат со тешкотии при размислувањето на јазикот цел, бидејќи тие се под влијание на нивниот мајчин јазик и култура. Роберт Б. Каплан (Robert B. Kaplan) мисли дека трудот на странските ученици на часовите по втор јазик е надвор од фокусот, бидејќи странскиот ученик употребува реторика и низа мисли кои ги рушат очекувањата на читателот на мајчиниот јазик. Странските студенти кои веќе ги совладале синтаксичките структури, сеуштесè уште покажуваат неспособност да напишат соодветни теми, семинарски трудови, тези и дисертации. Роберт Б. Каплан опишува два клучни збора кои влијаат на луѓето кога тие учат втор јазик. Логика кај народот, наместо логичното чувство на зборот, кое во основа е реторичко и е унапредено надвор од културата; не е универзална. Потоа реторика која исто така не е универзална, но варира од култура до култура и дури од време на време во дадената култура. Наставниците по јазици знаат како да ги предвидат разликите помеѓу изговорот и констукцијата во различни јазици, но тие може да бидат помалку јасни кога станува збор за разликите помеѓу реториката, која е присутна во начинот на кој тие го употребуваат јазикот за да остварат разни намери особено при пишувањето.

Дополнително на тоа не постои јасна дефиниција за тоа што значи „еден јазик“. На пример, научниците често не се согласуваат со тоа дали шкотскиот јазик е посебен јазик или дијалект на англискиот.

Двојазичната интеракција може да одвива и без размена на говорниците. Во одредени области не е невообичаено за говорниците да користат различен јазик во рамките на истиот разговор. Овој феномен е пронајден и во други места во Скандинавија. Повеќето говорници на шведски и норвешки и на норвешки и дански меѓусебно може да општат без да ги зборуваат нивните јазици, додека неколку можат да ги зборуваат двата (луѓето кои се наоѓаат во ваквите ситуации често се прилагодуваат на нивниот јазик, избегнувајќи зборови што не се наоѓаат во другите јазици или зборови кои не би можеле да се разберат). Користењето на различни јазици обично се нарекува non-convergent discourse (двојазичен разговор), термин воведен од страна на холандскиот лингвист Рајце Јонкман (Reitze Jonkman). Исто така оваа појава е пронајдена во Аргентина, каде што пошироко се зборува шпански и италјански, што доведува до случаи каде детето со родител од Шпанија и родител од Италија расте потполно двојазично, со неговите родители зборувајќи само на нивниот јазик, но сепак и со познавање на другите јазици. Друг пример е поранешната држава Чехословачка, каде што двата јазика (чешки и словачки) беа во општа употреба. Повеќето Чеси и Словаци ги разбираат и двата јазика, иако тие би користеле само еден од нив (нивниот мајчин јазик) при зборување. На пример, во Чехословачка е вообичаено да се слушне како двајца кои зборуваат на телевизија, зборуваат на различен јазик без тешкотии при меѓусебното разбирање. Оваа двојазичност сеуштесè уште постои, иако почна да се влошува по поделбата на Чехословачка.

Уште еден нов развој кој има влијание врз лингвистичките аргументи за двојазична писменост е времето кое е потребно за да се стекне вториот јазик. Додека порано децата веруваа дека се способни да научат јазик во рок од една година, денес истражувачите веруваат дека во и низ академските рамки потребен е временски период од околу 5 години (Колие(Collier), 1992година; Рамирез(Ramirez), 1992 година).