Руско-турска војна (1806-1812): Разлика помеѓу преработките

Првично, царот [[Александар I]] не сакал да се концентрира на војната против [[Отоманската империја]], а неговите односи со Наполеон сеуштесè уште биле неизвесни и главниот дел од неговата војска била окупирана со борба против Наполеон во [[Прусија]]. Големата османлиска офанзива довела до руска окупација на влашкиот град Букурешт по кое следувале порази на османлиските сили на 2 јуни 1807 година кај Обилештија и Ахурјан на 18 јуни. Во меѓувреме, руската царска морнарица ги блокирала Дарданелите и ги поразила Османлиите. По овој пораз Селим III бил симнат од власт. И покрај тоа османлиската флота доживеала уште еден пораз следниот месец во битката за Атос.

Војната била на самиот крај доколку не бил потпишан договорот во Тилсит под услови на Наполеон. Ова примирје го искористил рускиот цар [[Александар I (Русија)|Александар I]] каде поголемиот дел од своите воени сили ги префрлил од Прусија во Бесарабија. Така јужната руска армија броела околу 80.000 луѓе. Рускиот генерал Прозоровски направил мал напредок. Во август 1809 година руските сили успеале да го поминат Дунав и да ја заземаат Добруџа. По ова започнала опсадата на Силистра но кога пристигнала веста дека 50.000 турски војници доаѓаат кон градот, руските сили се повлекле во Бесарабија. Следната 1810 година следувале порази на Османлиите кај Силистра и Шумен.

По успехот на Русите дошло до битка во 1811 година кога кон Русе се упатиле 60.000 османлиски војници. По ова рускиот генерал Кутузов започнал повлекување на своите сили во денешна Романија минувајќи ја реката Дунав. Но по еден месец еден одред од руските сили се вратил преку реката Дунав и потполно ги изненадил силите на Ахмед Паша. На 2 октомври повеќе од 9.000 османлиски војници биле убиени.