Математичка економија: Разлика помеѓу преработките
| [проверена преработка] | [проверена преработка] |
Избришана содржина Додадена содржина
Нема опис на уредувањето |
с clean up, removed: |ref=harv using AWB |
||
Ред 19:
* статични (или [[Економска рамнотежа|рамнотежни]]) анализи во кои економската единици (како на пример домаќинството) или економскиот систем (како на пример пазарот или економијата) се моделирани како непроменливи;
* [[компаративна статика]] како промена од една рамнотежна точка во друга предизвикана од промена на еден или повеќе фактори;
* [[Економска рамнотежа|динамички]] анализи кои ги следат промните во економскиот систем, како на пример економскиот раст.<ref name = "Chiang"/><ref>Чанг Алфа (1992). ''Елементи на динамичната оптимизација'', „Waveland“. [http://www.waveland.com/Titles/Chiang.htm TOC] & Amazon.com [http://www.amazon.com/Elements-Dynamic-Optimization-Alpha-Chiang/dp/157766096X врсо] до внатрешноста, прва страна.</ref><ref name="Samuelson">{{cite book|last=Семјуелсон|first=Пол| authorlink =Пол Семјуелсон|title=„Основи на економската анализа|publisher=„Harvard University Press“|date=(1947) [1983]|isbn=0-674-31301-1|url=}}</ref>
Формалното економско моделирање започнало во XIX век со употребата на [[Диференцијални пресметки|диференцијалните пресметки]] во претставувањето и објаснувањето на [[Економско однесување|економското однесување]], како на пример максимизација на корисноста — рана економска примена на [[Математичка оптимизација|математичката оптимизација]]. Економијата станала поматематичка дисциплина во првата половина од XX век, а претставувањето на новите и општи техники во периодот околу [[Втора светска војна|Втората светска војна]], како на пример во [[Теорија на игри|теоријата на игрите]], во голема мера ја прошириле употрбата на математички формули во економијата.<ref name="DebreuNeumann">• Жерард Дебро ([1987] 2008). „Математичка економија“, ''The New Palgrave Dictionary of Economics'', второ издание. [http://www.dictionaryofeconomics.com/article?id=pde2008_M000107&edition=current&q=Mathematical%20economics&topicid=&result_number=1 Апстракт.] (прво издадена со ревизија од 1986, „Теоретски модели: математичка форма и економска содржина“, ''Econometrica'', 54(6), стр. [http://www.jstor.org/pss/1914299 1259]-1270.)<br/> • Џон фон Њуман и Оскар Моргенстерн (1944). ''Теорија на игрите и економско поведение''. „Princeton University Press“.</ref><ref name="Samuelson"/>
Ред 60:
Валрасовиот закон бил претставен како теоретски одговор на проблемот во одредувањето на решението во општата рамнотежа. Неговата нотација е различна од модерната, но може да биде конструирана со употреба на повеќе модерни збирни нотации. Валрас претпоставувал дека при рамнотежа сите пари би биле потрошени на сите добра, односно секое добро би било продадено по пазарната цена на истото и секој потрошувач би ги потрошил неговите последни пари за кошница од производи. Започнувајќи од оваа претпоставка, Валрас можел да покаже дека доколко постојат ''n'' пазари и ''n''-1 исчистени пазари (достигната рамнотежна состојба) тогаш секој ''n''-ти пазар би бил, исто така, испразнет. Ова е најлесно да се визуелизира со два пазари (во повеќето текстови сметано како пазар на добра и пазар на хартии од вредност). Доколку еден од двата пазари достигне рамнотежна состојба, ниту едно додатно добро (или во друг случај хартии од вредност) не смее да влезе или излезе од вториот пазар, па како и првиот и тој мора да постигне рамнотежа. Валрас ги користел овие аргументи за да му се доближи на доказот за постоење на решение за општа рамнотежа, но оваа равенка денес најчесто се користи да би се илустрирало пазарно чистење во пазарите на хартии од вредност во текот на додипломските студии.<ref>Волтер Николсон, Кристофер Снајдер, стр. 350-353.</ref>
Аукцијата требало да послужи како практична изразитост на валрасовата општа рамнотежа. Валрас го замислил пазарот како аукција на добра каде аукционерите би можеле да довикуваат цени и учесниците во пазарот би чекале сè додека не би ги задоволиле личните ценовни резервации за побараната количина (овде е битно да се напомене дека ова е аукција на „сите“ добра, така што секој има одредено цена за неговата побарана кошничка од добра).<ref>{{цитирана веб страница|url=http://www.economics.unimelb.edu.au/rdixon/wlaw.html|title=Валрасовиот закон и макроекономијата|last=Дискон|first=Роберт|work=„Walras Law Guide“|publisher=„Department of Economics, University of Melbourne“|accessdate=28 септември, 2008 |archiveurl = http://web.archive.org/web/20080417102559/http://www.economics.unimelb.edu.au/rdixon/wlaw.html |archivedate = 17 април, 2008}}</ref>
Само кога сите купувачи ќе бидат задоволни со понудената пазарна цена ќе се спроведе трансакцијата. Пазарот ќе се „исчисти“ за таа цена, не би постоел ниту вишок ниту недостаток. Иако процесот изгледа динамичен, Валрас претставил само статичен модел, односно ниту една трансакција не би се извршила сè додека сите пазари не дојдат до рамнотежна состојба. Во практита, многу малку пазари работат на овој начин.<ref>{{цитирана веб страница|url=http://www.economics.unimelb.edu.au/rdixon/walproof.html|title=Формален доказ за валрасовиот закон|last=Диксон|first=Роберт|work=„Walras Law Guide“|publisher=„Department of Economics, University of Melbourne“|accessdate=28 септември, 2008 |archiveurl = http://web.archive.org/web/20080430033548/http://www.economics.unimelb.edu.au/rdixon/walproof.html |archivedate = 30 април, 2008}}</ref>
Ред 75:
=== Диференцијални пресметки ===
[[Вилфредо Парето]] ја анализирал [[микроекономија]]та третирајќи ги одлуките на актерите во економијата како обиди за распределба на добрата до останатите. Тогаш збирот на средства може да биде третиран како [[паретова ефикасност]] кога ниту една замена не би можела да се појави кај актерите која најмалку една индивидуа би направила подобро позиционирана без да направи друг поединец полошо позициониран.
Во расправата „[[Основи на економската анализа]]“ (1947), [[Пол Семјуелсон]] идентификувал честа парадигма и математичка структура низ повеќе полиња на истражуваниот предмет, засновајќи се на претходната работа на [[Алфред Маршал]]. „Основите“ превземаат математички концепти од физиката и ги приспособуваат на економските проблеми. Овој широк поглед (на пример, споредбата помеѓу шателиеровиот принцип и валрасовата аукција) ја поместува фундаметалната спогодба на математичката економија: систем од економски улоги кој може да биде моделиран и нивното однесување да биде опишано приближно исто како и во другите системи. Семјуелсон пристапил кон проблемите на примена на максимизацијата на индивидуалната корист со [[компаративна статика]], без да се насочува кон агрегирани групи, која споредува две различни [[Економска рамнотежа|рамнотежни]] состојби по егзогени промени во варијабилите. Овој и други методи од книгата ги означуваат основите на математичката економија во XX век.<ref name="Samuelson"/><ref>{{cite journal|last=Мецлер|first=Лојд |authorlink=Лојд Мецлер |year=1948|title=Преглед на ''Основи на економската анализа''|journal=„American Economic Review“|volume=38|issue=5|pages=905–910|issn=0002-8282|jstor=1811704|publisher=„The American Economic Review“, в. 38, бр. 5}}</ref>
Ред 160:
==== Функционална анализа ====
Во периодот кога се докажувало постоењето на оптималната рамнотежа, во неговиот модел за [[економски раст]] од 1937, [[Џон фон Нојман]] го претставил методот на [[функционална анализа]] во кој ја вклучил и [[топологија]]та на економската теорија, особено преку [[Броуверова теорија на неподвижна точка|броуверовата теорија за фиксна точка]].
• {{cite journal|last1=Ароу|first1=Кенет|authorlink1=Кенет Ароу|last2=Дебро|first2=Жерард|authorlink2=Жерард Дебро|year=1954|title=Постоењето на рамнотежа за конкурентна економија|journal=„Econometrica“|publisher=„The Econometric Society“|volume=22|pages=265–290|issn=0012-9682|doi=10.2307/1907353|jstor=1907353|issue=3}}</ref> Во нивните модели, (основниот) [[Двоен простор|векторскиот простор]] ја претставува ''количината'', додека „двојниот“ векторски простор ги претставува ''цените''.<ref name="LK08" >Леонид Канторович и Виктор Полтерович (2008). „Функционална анализа“, во второто издание на ''The New Palgrave Dictionary of Economics'' од С. Дурлоф и Л. Блум. [http://www.dictionaryofeconomics.com/article?id=pde2008_F000236 Апстракт.], „Palgrave Macmillan“.</ref>
Ред 179:
Џон фон Нојман, во соработка со [[Оскар Моргенстерн]], работејќи на теоријата на игри, отворил ново математичко поле за истражување во 1944, проширувајќи ги методите на функционална анализа поврзани со економската анализа на конвексниот збир и теоријата за тополошки фиксни точки.<ref name="DebreuNeumann"/><ref name="NeumannMorgenstern"/> Нивната работа, притоа, ги избегнала [[Диференцијална пресметка|диференцијалните пресметки]] за кои максималниот оператор не применува недиференцијални функции. Продолжувајќи ја работата на Нојман во [[Теорија на кооперативни игри|теоријата за кооперативни игри]], теоретичарите на игрите Лојд С. Шепли, [[Мартин Шјубик]], Херв Молин, Нимрод Мегидо и Безалел Пелег имале големо влијание врз економските истражувања во политиката и економијата. На пример, истражувањата на фер цените во кооперативните игри и [[Шеплиева вредност|фер вредностите]] за [[Гласачки систем|играта на гласање]] довеле до промена на правилата за гласање во легислативата и во пресметките за цената на јавните проекти. На пример, теоријата за кооперативни игри била употребена во дизајнирањето на дистрибутивниот систем за вода во јужна Шведска и за одредување на стапката за посветени телефонски линии во САД.
Раните [[Неокласична економија|неокласични]] теории го ограничиле само опсегот на исходот од ценовното договарање во посебни случаеви, на пример [[билатерален монопол]] или помеѓу [[Договорна крива|договорната крива]] на еџвортовиот дијаграм.<ref>Џон Криди (2008). „Френсис Исидро“ (1845–1926)", ''The New Palgrave Dictionary of Economics'', второ издание. [http://www.dictionaryofeconomics.com/article?id=pde2008_E000041&edition=current&q=edgeworth&topicid=&result_number=3 Апстракт].</ref> Резултатите на Нојман и Моргенстерн биле слаби. Следејќи ја програмата на Нојман, [[Џон Форбс Неш Џуниор|Џон Неш]] ја употребил теоријата на неподвижна точка за да ги докаже условите под кои проблемите во [[Ценовно договарање|договарањето]] на цените и [[Некооперативни игри|некооперативните игри]] можат да генерираат решение за единствена рамнотежа.<ref>• Џон Ф. Неш Џуниот. (1950). „Проблемот со договарањето“, ''Econometrica'', 18(2), стр. [http://www.stern.nyu.edu/networks/Nash_The_Bargaining_Problem.pdf 155-162].<br/> • Роберто Серано (2008). „Договарање“, ''The New Palgrave Dictionary of Economics'', второ издание. [http://www.dictionaryofeconomics.com/article?id=pde2008_B000073&edition=current&q=bargaining&topicid=&result_number=1 Апстракт].</ref> Теоријата за некооперативните игри била приспособена како фундаментален аспект на [[Експериментална економија|експерименталната економија]],<ref>• Вернон Смит (1992). „Теорија на игрите и опитна економија: Почетоци и рани влијанија“ во ''Низ историјата на теоријата на игри'' од Р. Вејнтрауб, стр. [http://books.google.com/books?hl=en&lr=&id=9CHY2Gozh1MC&oi=fnd&pg=PA241&ots=onepage&q&f=false#v=onepage&q&f=false* 241-] 282.<br/> • _____ (2001). „Експериментална економија“, ''International Encyclopedia of the Social & Behavioral Sciences'', стр. 5100-5108. [http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/B0080430767022324 Апстракт] за секција. 1.1 & 2.1.<br/> • Чарлс Р. Плот и Вернон Л. Смит. (2008). ''Прирачник од резултати на експерименталната економија'', в. 1, „Elsevier“, 4 дел, Игри, поглавје 45-66, преглед [http://www.sciencedirect.com/science?_ob=PublicationURL&_hubEid=1-s2.0-S1574072207X00015&_cid=277334&_pubType=HS&_auth=y&_acct=C000228598&_version=1&_urlVersion=0&_userid=10&md5=49f8b6d5e3024eac39ed5fad351fe568 врски].<br/> • Мартин Шјубик (2002). „Теорија на игрите и опитно играње“ во ''Прирачник за теоријата на игри со економски примени'' на Р. Омен и С. Харт, „Elsevier“, в. 3, стр. 2327-2351. [http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S1574000502030254 Апстракт].</ref> [[Економско однесување|економското однесување]],<ref>
в. 3, стр. [http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S1574000502030126 1851]-1895.</ref> и [[Политичка економија|политичката економија]].<ref>• Мартин Шјубик (1981). „Модели на теоријата на игри и методи во политичката економија“ во ''Прирачник за математичка економија'', в. 1, стр. [http://www.sciencedirect.com/science?_ob=ArticleURL&_udi=B7P5Y-4FDF0FN-C&_user=10&_coverDate=01/01/1981&_rdoc=11&_fmt=high&_orig=browse&_origin=browse&_zone=rslt_list_item&_srch=doc-info(%23toc%2324615%231981%23999989999%23565707%23FLP%23display%23Volume)&_cdi=24615&_sort=d&_docanchor=&_ct=14&_acct=C000050221&_version=1&_urlVersion=0&_userid=10&md5=cb34198ec88c9ab8fa59af6d5634e9cf&searchtype=a 285]-330.</ref> Исто така, довела до напредок во истражувањето на дизајнот на механизмот (понекогаш нарекуван обратна теорија на игрите) кој има лични и [[Јавна политика|јавни примени]] на начин на подобрување на [[Економска ефикасност|економската ефикасност]] преку стимулации за споделување на информации.<ref>• ''The New Palgrave Dictionary of Economics'' (2008), второ издание: <br/> Роџер Б. Маерсон „Дизајн на механизам“. [http://www.dictionaryofeconomics.com/article?id=pde2008_M000132&edition=current&q=mechanism%20design&topicid=&result_number=3 Апстракт.] <br/> _____. „Принцип на откривање“. [http://www.dictionaryofeconomics.com/article?id=pde2008_R000137&edition=current&q=moral&topicid=&result_number=1 Апстракт.]<br/> Томас Сендхолм. „Пресметки во дизајнот на механизмот“. [http://www.dictionaryofeconomics.com/article?id=pde2008_C000563&edition=&field=keyword&q=algorithmic%20mechanism%20design&topicid=&result_number=1 Апстракт.]<br/> • Нисан, Ноен и Амир Ронен (2001). „Алгоритамски механички дизајн“, ''Игри и економско однесување'', 35(1-2), стр. [http://www.cs.cmu.edu/~sandholm/cs15-892F09/Algorithmic%20mechanism%20design.pdf 166–196].<br/> • Ноем Нисан (2007). „Алгоритамска теорија на игрите“, „Cambridge University Press“. [http://www.cup.cam.ac.uk/asia/catalogue/catalogue.asp?isbn=9780521872829 Опис].</ref>
Во 1994, Неш, [[Џон Харсаниј]] и [[Рејнхард Селтер]] добиле [[нобелова награда за економија]] за нивната работа при некооперативните игри. Харсаниј и Селтер биле наградени за нивната работа во [[Повторена игра|повторените игри]]. Подоцнежната работа ги проширила нивните резултати во пресметковните методи на моделирањето.<ref name="COMP>">• Џозеф Халперн (2008). „Компјутерска наука и теорија на игрте“, ''The New Palgrave Dictionary of Economics'', второ издание. [http://www.dictionaryofeconomics.com/article?id=pde2008_C000566&edition=current&q=&topicid=&result_number=1 Апстракт].<br/> • Јоав Шохем (2008). „Компјутерска наука и теорија на игрите“, ''Communications of the ACM'', 51(8), стр.
Ред 187:
=== Пресметковна економија заснована на посредници ===
[[Пресметковна економија заснована на посредници|Пресметковната економија засновата на посредници]] (ПЕЗП) како поле на истражување е релативно ново, датирајќи од 1990-тите. Ги проучува [[Економија|економските]] процеси, вклучувајќи ги сите економии, како [[динамички систем]]и на интеракција помеѓу [[Посредник (економија)|посредници]]. Како таква, потпаѓа во [[парадигма]]та на [[Компелксен применет систем|комплексните применливи системи]].<ref>• Алан Кирмен (2008). „Економијата како комплексен систем“, ''The New Palgrave Dictionary of Economics '', второ издание. [http://www.dictionaryofeconomics.com/article?id=pde2008_E000246&edition=current&q=Computational%20economics&topicid=&result_number=20 Апстракт].<br/> • Лејг Тесфатсион (2003). „Пресметковна економија заснована на посредници: Моделирање на економијата како комплексен применлин систем“, ''Information Sciences'', 149(4), стр. [http://copper.math.buffalo.edu/urgewiki/uploads/Literature/Tesfatsion2002.pdf 262-268].</ref> Во соодветните модели засновани на посредници, посредниците не се вистински луѓе туку „компјутерски моделирани интерактивни предмети според правилата“... „чие микро-ниво на интеракција создава појавни модели“ во просторот и времето.<ref>Пејџ Скот (2008), „Модели засновани на посредници“, ''The New Palgrave Dictionary of Economics'', второ издание. [http://www.dictionaryofeconomics.com/article?id=pde2008_A000218&edition=current&q=agent-based%20computational%20modeling&topicid=&result_number=1 Апстракт].</ref> Правилата се формулирани да би го предвидувале однесувањето и социјалните интеракции засновани на информации и стимулации. Теоретската претпоставка за математичка ''оптимизација'' на посредничките пазари е заменета со помалку рестриктивен постулат на посредници со [[Ограничена рационалност|''ограничена'' рационалност]] во ''адаптацијата'' на пазарните сили.<ref>• Џон Х. Холанд и Џон Х. Милер (1991). „Вештачки адаптивни посредници во економската теорија“, ''American Economic Review'', 81(2), [стр. [http://www.santafe.edu/media/workingpapers/91-05-025.pdf 365-370] стр. 366.<br/> • В. Брајан Артур, 1994. „Индуктивно резонирање и ограничена рационалност“, ''American Economic Review'', 84(2), стр. [http://www-personal.umich.edu/~samoore/bit885f2011/arthur-inductive.pdf 406-411].<br/> • Томас Шелинг [2006]). ''Микромотиви и макрооднесување'', „Norton“. [http://books.wwnorton.com/books/978-0-393-32946-9/ Опис], [http://books.google.com/books?id=DenWKRgqzWMC&printsec=find&pg=PA1=#v=onepage&q&f=false преглед].
<br/> • Томас Сарџент (1994). ''Ограничена рационалност во макроекономијата'', Оксфорд. [http://www.oup.com/us/catalog/general/subject/Economics/MacroeconomicTheory/?view=usa&ci=9780198288695 Опис] и преглед на поглавје, прва страна - [http://www.questia.com/library/book/bounded-rationality-in-macroeconomics-thomas-j-sargent-by-thomas-j-sargent.jsp врска].</ref>
ПЕЗП моделите применуваат [[нумерички метод]]и на анализа во [[Компјутерска симулација|компјутерски заснованите симулации]] на комплексните динамички проблеми за кои поконвенционалните методи, како на пример формулацијата на теореми, може и да не пронајдат вистинска употреба.<ref>• Кенет Л. Џуд (2006). „Комјутерски интензивни анализи во економијата“, ''Прирачник за компјутерска економија'', в. 2, поглавје 17, Вовед, стр. 883. [стр. [http://books.google.com/books?hl=en&lr=&id=6ITfRkNmKQcC&oi=fnd&pg=PA881&ots=2j0cCBB5S6&sig=a1DlAKMWcxFQZwSkGVVp2zlHIb8#v=onepage&q&f=false 881-] 893. Пред издание [http://www2.econ.iastate.edu/tesfatsi/Judd.finalrev.pdf PDF].
Ред 211:
Поголемиот дел од класичната економија може да биде претставен со едноставни геометриски изрази или елементарни математички нотации. Математичката економија, сепак, конвенционално ги употребува [[калкулус]] и [[Матрица (математика)|матричната алгебра]] во економската анализа со цел да создаде силни тврдења кои би било тешко да се достигнат без помош од математичките алатки. Овие алатки се предуслов за формално изучување, не само на математичката економија, туку и за модерната економска теорија во целина. Економските проблеми често вклучуваат толку многу променливи што ја прави [[математика]]та единствен практичен начин за поставување и решавање на истите. [[Алфред Маршал]] тврдел дека секој економски проблем кој може да биде квантифициран, аналитички изразен и решен, треба да биде третиран со помош на математиката.<ref>{{cite journal|last=Бремс|first=Ханс|date=октомври, 1975|title=Маршал за математиката|journal=„Journal of Law and Economics“|publisher=„University of Chicago Press“|volume=18|issue=2|pages=583–585|issn=0022-2186|jstor=725308|doi=10.1086/466825}}</ref>
Економијата стана високо зависна од математичките методи, а математичките алатки стануваа сè пософистицирани. Како резултат на тоа, математиката стана значително поважна за професионалците во економијата и финансиите. Постдипломските студии во економијата и во финансиите бараат силна математичка додипломска подготовка и, поради тоа, привлекуваат голем број на [[математичар]]и. [[Применета математика|Применетата математика]] применува математички принципи во практичните проблеми, како на пример економските анализи и другите проблеми поврзани со економијата, а сè поголем број на економски проблеми се дефинирани како интегрирани проглеми во опфатноста на применетата математика.<ref name="Dow"/> Оваа интеграција е резултат на формулацијата на економските проблеми како стилизирани модели со чисти претпоставки и можни погрешни предвидувања.
Во основа, формалните економски модели можат да бидат класифицирани како стохастички или детерминистички и дискретни или континуирани. На практично ниво, квантитативното моделирање се применува во многу области на економијата и неколку методологии еволуирале, повеќе или помалку, во меѓусебно независни.<ref>{{cite book|last=Фриг|first=Р.|coauthors=С. Хартмен|title=Модели во науката|editor=Едвард Н. Залта |publisher=„The Metaphysics Research Lab“|location=Стенфорд, Калифорнија|date=27 февруари, 2006|issn=1095-5054|series=„Stanford Encyclopedia of Philosophy“|url=http://plato.stanford.edu/entries/models-science/#OntWhaMod|accessdate=16 август, 2008}}</ref>
* [[Стохастика|Стохастичките]] модели се формулирани со употреба на [[Стохастичен процес|стохастички процеси]]. Тие, со текот на времето, моделираат економски видливи вредности. Поголемиот дел од [[економетрија]]та се заснова на [[статистика]] за да би се формулирале и тестирале [[Хипотеза|хипотези]] за овие процеси или проценети параметри за истите. Помеѓу двете светски војни, [[Херман Волд]] развил светско распаѓање на стационарните стохастички процеси во услови на авторегресивни модели и детерминистички тренд. Волд и Жан Тинберген примениле временски сериски анализи во економските податоци. Современите истражувања на времнската сериска статистика вклучуваат додатни формулации на стационираните модели, како на пример моделот за просечно авторегресивно движење. Поопштите модели вклучуваат и модели на авторегресивна условна хетероскедастичност.
* [[Детерминистички систем (математика)|Нестохастичките]] (детерминистичките) математички модели можат да бидат чисто квалитативни (на пример: модели вклучени во некои аспекти на [[Теорија на општествен избор|теоријата за социјален избор]]) или квантитативни (вклучувајќи рационализација на финансиските променливи, на пример со хиперболските координати и/или специфични форми на функционалната врска помеѓу променливите). Во некои случаи, економските предвидувања на различните модели даваат насока на движењето на економските варијабили и со тоа функционалните врски се употребуваат само во квалитативна смисла, на пример: доколку цената на некое добро порасне, тогаш побарувачката за истото добро ќе се намали. За овие модели, економистите често употребуваат дводимензионални графи наместо функции.
* [[Квалитативна економија|Квалитативните]] модели се повремено употребувани. Пример може да биде квалитативното [[сценариско планирање]] во кое можните идни настани се одглумени. Друг пример може да биде анализата на ненумеричките одлуки. Квалитативните модели најчесто патат од недостаток на прецизност.
Ред 315 ⟶ 313:
[[Роберт Солоу|Роберт М. Солоу]] заклучил дека математичката економија е јадрото на „[[инфраструктура]]та“ на современата економија:
{{Цитатник|Економијата не е повеќе составен разговорен дел за дами и господа. Таа стана технички предмет. Како и секој друг технички предмет привлекува некои луѓе кои се позаинтересирани во техниката отколку во предметот. Тоа е многу лошо, но можеби неизбежно. Во секој случај, не се залажувајте себе си: техничкото јадро на економијата е неопходна инфраструктура за политичката економија. Тоа е поради тоа што, доколку се консултирате барајќи просветлување за денешниов свет, ќе бидете водени од техничката економија, историја или потполно ништо.<ref>{{Cite news|title=Широкиот, широк свет на богатство (''The New Palgrave: A Dictionary of Economics'''. Уреден од Џон Итвел, Мари Милгејт и Питер Њумен. Четири тоа. 4.103 стр. Њујорк: „Stockton Press“. $650)|last=Солоу|first=Роберт М.|authorlink=Роберт М. Солоу|date=20 март, 1988|journal=„New York Times“|url=http://www.nytimes.com/1988/03/20/books/the-wide-wide-world-of-wealth.html?scp=1
}}
Ред 405 ⟶ 403:
{{Нормативна контрола}}
[[Категорија:Математичка економија| ]]
[[Категорија:Економска методологија]]
| |||