Елешница (Петричко): Разлика помеѓу преработките
| [проверена преработка] | [проверена преработка] |
Избришана содржина Додадена содржина
Нема опис на уредувањето |
Нема опис на уредувањето |
||
Ред 63:
== Историja ==
До [[1960]] година, селото се викало Елесница, а денес официјалното име на селото е Беласица<ref>Мичев, Николай, Петър Коледаров. „Речник на селищата и селищните имена в България 1878-1987“, София, 1989.</ref>. Под ова име селото се споменува во отоманските регистри од 1570 и 1664-1665 година. Според првиот регистар, 70 христијански домаќинства живееле во селото<ref>Турски документи за историјата на македонскиот народ. Опширни пописни дефтери од XVI век за Кустендилскиот санųак, Т.V/3, Скопје, 1982, стр.574-575</ref>. Селото каде што се наоѓа денес, било населено во втората половина на [[18 век]].▼
Две историски верзии за појавата на селото се сочувани денес. Според првата верзија, жителите на поранешното село во областа Марковица (западно од Елешница) се преселиле по поплавата која го зафатила нивното село. Според другата верзија, жителите на исчезнатото село Лешница се преселиле поради епидемија која го зафатила нивното село.
===Отоманско царство===
▲До [[1960]] година, селото се викало Елесница, а денес официјалното име на селото е Беласица<ref>Мичев, Николай, Петър Коледаров. „Речник на селищата и селищните имена в България 1878-1987“, София, 1989.</ref>. Под ова име селото се споменува во отоманските регистри од 1570 и 1664-1665 година. Според првиот регистар, 70 христијански домаќинства живееле во селото<ref>Турски документи за историјата на македонскиот народ. Опширни пописни дефтери од XVI век за Кустендилскиот санųак, Т.V/3, Скопје, 1982, стр.574-575</ref>. Селото каде што се наоѓа денес, било населено во втората половина на [[18 век]].
Во [[19 век]], населението главно егзистирало и се занимавало со [[земјоделство]] (пченица, пченка, ориз, сусам, афион, памук, афион, лозови насади, лен, зеленчук) и [[сточарство]] (овци, кози, свињи) и се произведувло масло од сусам и вино. Економските односи се одржуваале со [[Горно Порој]] (денес во Република Грција), со пристигнување на изведувачи и трговци кои купувале дел од земјоделското производство и го снабдувале со некои индустриски производи (на пр. крпа), како и со градовите [[Петрич]], [[Дојран]] и [[Струмица]].
Во „[[Етнографија на вилаетите Адријанопол, Монастир и Салоника]]“ , издадена во [[Цариград]] во [[1878]] година и статистиката на машкото население од [[1873]], Долне Елешница (Dolné Elechnitza) се состоело од 150 куќи од кои 85 жители муслимани и 385 [[Македонци]]<ref name="БИМ">{{БИМ}}</ref><ref>Македония и Одринско. Статистика на населението от 1873 г., Македонски научен институт, София, 1995, стр. 150 – 151.</ref>Во [[1872]] година, [[Георги Урумов]] го отворил првото егзархиско училиште во регионот на [[Петрич]]. Во [[1885]] година била изградена училишна зграда со доброволно работење и донации. После [[Берлински договор|Берлинскиот договор]] од [[1878]] година, селото останало под отоманска власт, а делегација заминала за градот [[Кукуш]], која со помош на католичките мисионери ги принудиле на отоманските власти да ги запрат злоупотребите врз населението.
Во 1891 година, [[Георги Стрезов]] за селото напишал:
{{цитат|Елешница, 3 Н од Петрич; лежи во подножјето на Беласица; жителите минуваат покрај изобилството овошни дрвја, костени, круши, јаболка кои растат овде. Повеќето се ораници и лозари. Бугарска црква и училиште со 18 ученици. Куќи 140 во Долна Елешница и 40 во Горна Елешница.<ref>[https://www.strumski.com/books/Georgi_Strezov_za_Iztochna_Makedonia.pdf Стрезов, Георги. Два санджака от Източна Македония. Периодично списание на Българското книжовно дружество в Средец, кн. XXXVII и XXXVIII, 1891, стр. 30.]</ref>}}
Во [[1897]] година била изградена црквата „Св. Пророк Илија“, која денес е споменик на културата. Храмот е насликан во [[1910]] година од зографите [[Теофил Минов]] и [[Мина Марков]] од селото [[Кара Ќој]], [[Неврокоп (Егејска Македонија)|Неврокоп]]<ref>Димитров, Владимир. Храм "Св. Пророк Илия", с. Беласица (Елешница), Петричко. – Проблеми на изкуството, №4, 2016, 49-56.</ref>. Според статистиката на [[Васил К’нчов]] („[[Македонија. Етнографија и статистика]]“) во [[1900]] година селото имало 830 жители, од кои 230 [[Турци]] и 600 [[Македонци]]<ref name="БИМ">{{БИМ}}</ref><ref>[http://www.promacedonia.org/vk/vk_2_10.htm Кънчов, Васил. Македония. Етнография и статистика, София, 1900, стр. 186.]</ref>. Селото било под влијание на [[Бугарска егзархија|Бугарската егзархија]]. Според податоците на секретарот на егзархијата [[Димитар Мишев (публицист)| Димитар Мишев]] („[[La Macédoine et sa Population Chrétienne]]“) во [[1905]] година во селото живеале 880 македонски егзархисти. Во градот имало едно основно училиште со еден учител и 21 ученици<ref>Brancoff, D.M. „La Macédoine et sa Population Chrétienne“. Paris, 1905, рр. 98-99.</ref>.
По избувнувањето на [[Балкански војни|Балканските војни]] во [[1912]] година, осум лица од селото биле доброволци во [[Македонско-одрински доброволни чети|Македонско-одринските доброволни чети]]<ref>„Македоно-одринското опълчение 1912 – 1913 г. Личен състав“, Главно управление на архивите, 2006, стр. 186</ref>. Во текот и по крајот на војната, турското население било убиено или протерано, а турската џамија целосно изгорена.
===Бугарија===
По крајот на [[Балканските војни]], селото било вклучено во составот на [[Бугарија]].
== Економија ==
| |||