Висарион Дебарски: Разлика помеѓу преработките

[непроверена преработка][проверена преработка]
Избришана содржина Додадена содржина
сНема опис на уредувањето
Ознаки: Нагледно уредување Мобилно уредување Мобилно семрежно уредување
Одбиени последните 3 промени (од Eugenie mk) и ја поврати преработката 3611512 на P.Nedelkovski
Ред 1:
{{Инфокутија за личност
|име=Висарион СлепченскиДебарски
|портрет=
|опис=македонски книжевник
|наставка=
|роден-дата=почетокотпочеокот на XVI век
|роден-место=[[Дебарско]]
|починал-дата=
|починал-место=[[Манастир свети Јован Претеча Слепче]]
}}
 
'''Висарион СлепченскиДебарски''' се вбројува во најплодните и најзначајните книжевници од Македонија во [[XVI век]] . За животниот пат на Висарион, од неговите скромни записи го откриваме неговото родно поднебје - [[Дебарско]]. Тој во текот на целиот свој живот е активен книжевник, но премногу скромен во изнесувањето на неговите биографски податоци. Неговата книжевна активност е тесно поврзана со манастирот Св Јован Претеча во [[Слепче]]. Тука Висарион развива 25-годишна книжевна активност.
 
Првото негово датирано книжевно дело е пишувано оолу 1540 год., а последното 1565 год. Тој е активен книжевник кој не се задоволува само со препишување на веќе постојните ракописни книги, туку самиот врши избор на текстови, создавајќи ракописни зборници во кои преовладуваат текстови од филозофско-богословска, догматска, граматичка и полемичка содржина. Во овој тип негови ракописи се: „Дионисиј Аеропагит“ (1542), „Посланието на [[Јован Дамаскин]] до Козма Мајумски“, „Богословски зборник“ (1540), „Поученија на [[Кирил Александриски]]“, „Златоуст“ (1548), „Четвороевангелие“([[1548]]), „Слепченски поменик“ (1548) и др. Во прологот за март-август 1554 год. е поместена најголемата збирка патерички раскази што досега е пронајдена од таков тип словенски ракописи. во ова значајно дело Висарион Слепченски ги вметнал расказите: „Отец Герасим и лавот“, „За картагенскиот војвода“, „Филозофот Евгариј и епископот Синесиј“, „За калуѓерот кој бил несправедливо обвинет за кражба“, „За жената која била убиена од својот свекор“, „Папа Григориј Римски“, „Павле Препростиот“... Висарион со овој свој пристап ја открива својата световна определба.
 
За реномето на овој книжевен деец зборува и соработката со охридскиот архиепископ [[Прохор (охридски архиепископ)|Прохор]], кој бил голем почитувач на словенските ракописи, а некои ракописи Висарион ги напишал по негова порачка.<ref>Слепченскиот книжевно-уметнички центар - Ванѓелко Лозаноски, Битола 1987</ref> Од големиот број ракописи на Висарион СлепченскиДебарски засега може да се зборува за триесетина ракописи, за кои со сигурност се знае дека се негови или за кои се претпоставува дека би можеле да бидат препишани од неговата рака.<ref>Библиотеките во црквите и манастирите во Преспанско-Пелагонискиот регион - Анета Стефановска, Науме Ѓоргиевски, Битола 2010</ref> Тие денес се наоѓаат во библиотеката при БАН во Софија, во Југословенската академија во Загреб, во [[НУБ „Св. Климент Охридски“]] во Скопје, во библиотеката на Академијата на науките во [[Санкт Петербург]], во Хлудовата збирка во [[Москва]], во Народната библиотека во Софија, во Софискиот црковен музеј и др..<ref>Слепченскиот книжевно-уметнички центар - Ванѓелко Лозаноски, Битола 1987</ref>
 
Првото негово датирано книжевно дело е пишувано оолу 1540 год., а последното 1565 год. Тој е активен книжевник кој не се задоволува само со препишување на веќе постојните ракописни книги, туку самиот врши избор на текстови, создавајќи ракописни зборници во кои преовладуваат текстови од филозофско-богословска, догматска, граматичка и полемичка содржина. Во овој тип негови ракописи се: „Дионисиј Аеропагит“ (1542), „Посланието на [[Јован Дамаскин]] до Козма Мајумски“, „Богословски зборник“ (1540), „Поученија на [[Кирил Александриски]]“, „Златоуст“ (1548), „Четвороевангелие“([[1548]]), „Слепченски поменик“ (1548) и др. Во прологот за март-август 1554 год. е поместена најголемата збирка патерички раскази што досега е пронајдена од таков тип словенски ракописи. во ова значајно дело Висарион Слепченски ги вметнал расказите: „Отец Герасим и лавот“, „За картагенскиот војвода“, „Филозофот Евгариј и епископот Синесиј“, „За калуѓерот кој бил несправедливо обвинет за кражба“, „За жената која била убиена од својот свекор“, „Папа Григориј Римски“, „Павле Препростиот“... Висарион со овој свој пристап ја открива својата световна определба.
 
За реномето на овој книжевен деец зборува и соработката со охридскиот архиепископ [[Прохор (охридски архиепископ)|Прохор]], кој бил голем почитувач на словенските ракописи, а некои ракописи Висарион ги напишал по негова порачка.<ref>Слепченскиот книжевно-уметнички центар - Ванѓелко Лозаноски, Битола 1987</ref> Од големиот број ракописи на Висарион Слепченски засега може да се зборува за триесетина ракописи, за кои со сигурност се знае дека се негови или за кои се претпоставува дека би можеле да бидат препишани од неговата рака.<ref>Библиотеките во црквите и манастирите во Преспанско-Пелагонискиот регион - Анета Стефановска, Науме Ѓоргиевски, Битола 2010</ref> Тие денес се наоѓаат во библиотеката при БАН во Софија, во Југословенската академија во Загреб, во [[НУБ „Св. Климент Охридски“]] во Скопје, во библиотеката на Академијата на науките во [[Санкт Петербург]], во Хлудовата збирка во [[Москва]], во Народната библиотека во Софија, во Софискиот црковен музеј и др..<ref>Слепченскиот книжевно-уметнички центар - Ванѓелко Лозаноски, Битола 1987</ref>
 
== Наводи ==