Настава во чиј центар е ученикот: Разлика помеѓу преработките
[проверена преработка] | [проверена преработка] |
Избришана содржина Додадена содржина
Наводи |
сНема опис на уредувањето |
||
Ред 3:
|first1=Lynne E.|last1=Young|first2=Barbara L. |last2=Paterson |year=2007}}</ref> Теоријата и практиката на наставата во чиј центар е ученикот се основаат на [[Конструктивизам|конструктивистичката теорија на учење]] која ја нагласува клучната улога на ученикот во конструирањето на значење преку добивање на нови информации и користење на стекнатото искуство.
Наставата во чиј центар е ученикот ги става интересите на учениците на прво место, и го признава гласот на учениците како централен во процесот на учење. Во просторот наменет за изведување настава во чиј центар е ученикот, учениците избираат што ќе учат, како ќе го темпираат нивното учење<ref>{{Cite book|url=http://www.jstor.org/stable/10.2307/j.ctt9m0skc|title=Pedagogies for Student-Centered Learning: Online and On-Ground|last=Crumly|first=Cari|last2=Dietz|first2=Pamela|last3=d’Angelo|first3=Sarah|date=2014-11-01|publisher=Augsburg Fortress Publishers|isbn=978-1-4514-8953-8|doi=10.2307/j.ctt9m0skc.5}}</ref> и како ќе го
|url=https://books.google.com/books?isbn=1317919491|isbn=1317919491
|first=Eli|last=Johnson|year=2013}}</ref>
Ред 13:
Работата на теоретичарите како [[Џон Дјуи]], [[Жан Пијаже]] и [[Лев Виготски]], фокусирана на тоа како учат учениците, е основа за наставата во чиј центар е ученикот. Џон Дјуи бил застапник за [[Прогресивистичка настава|прогресивистичкото образование]] и верувал дека учењето е општествен и искуствен процес. Тој сметал дека училницата, во која учениците би можеле да учат да [[Критичко мислење|размислуваат критички]] и да решаваат проблеми од стварноста, е најдобар начин за подготовка на учениците за иднината.<ref>{{Cite book|url=http://www.jstor.org/stable/10.2307/j.ctt9m0skc|title=Pedagogies for Student-Centered Learning: Online and On-Ground|last=Crumly|first=Cari|last2=Dietz|first2=Pamela|last3=d’Angelo|first3=Sarah|date=2014-11-01|publisher=Augsburg Fortress Publishers|isbn=978-1-4514-8953-8|doi=10.2307/j.ctt9m0skc.5}}</ref> Идеите на [[Карл Роџерс]] за образување на индивидуата исто така придонеле за појава на наставата во чиј центар е ученикот. Роџерс напишал дека „единственото учење кои значително влијае на однесувањето (и образованието) е самостојното“.<ref name="Kraft, R. G. 1994 Pg. 41">Kraft, R. G. (1994). Bike riding and the art of learning. In L. B. Barnes, C. Roland Christensen, & A. J. Hansen (Eds.), Teaching and the case method. Boston: Harvard Business School Press, Pg. 41</ref> [[Марија Монтесори]] е исто така застапник на овој вид настава. Во нејзината теорија, претшколските деца учат преку независна самонасочена интеракција со претходно изложените активности.
[[Теорија на самоодредување|Теоријата на самоодредување]] се фокусира на степенот, до кој кога ќе се стигне, однесувањето на индивидуата
Наставата чиј центар е ученикот значи да се преобрати традиционалното сфаќање на учењето (со наставникот во центарот) и да се стават учениците во центарот на процесот на учење. Во наставата чиј центар е наставникот, наставниците се прв извор на знаење. Од друга страна, во наставата чиј центар е ученикот, силно се охрабрува [[Активна настава|активната настава]] (активното учење). Армстронг ([[2012]]) тврди дека „традиционалното образование ја игнорира или потиштува одговорноста на ученикот“.{{sfn|Armstrong|2012|p=2}}
|