Британска Империја: Разлика помеѓу преработките

По крајот на Втората Светска Војна, како дел од големо деколонизациско движење водено од страна на големите европски сили повеќето територии на Британската Империја добиле независност, што завршило со предавањето на [[Хонг КонгХонгконг]] на Народна Република Кина во 1997 година. Четиринаесет територии останале под Британска власт- Британските прекуморски територии. По независноста, многу поранешни британски територи се приклучиле кон Комонвелтот на нациите- слободно здружение на независни држави. 16 нации на Комонвелтот имале заеднички водач- Кралицата Елизабета II.

Британската Влада која била под притисок од страна на движењето за укнување на робството го донела актот за трговија со робови во 1807 година со што се укинала трговијата со робови во целата империја. [[Сиера Леоне]] била признаена за колонија на ослободени робови на 1 август 1834 година (со исклучок на Света Елена, Цејлон и териториите со кои раководела Источно-индискатаИсточноиндиската компанија, иако овие држави подоцна го прифатиле актот). Со овој акт, на робовите им била дадена целосна еманципација откако ќе поминеле од 4 до 6 години туторство.

==Источно- ИндискатаИсточноиндиската компанија во Азија==

Источно- ИндискатаИсточноиндиската компанија довела до проширување на Британската империја во Азија. Армијата на компанијата била здружена со кралската морнарица за време на Седумгодишната Војна и тие две продолжиле да соработуваат на бојните полиња надвор од Индија, во битка со Наполеон кај Египет, во освојувањето на Јава од Холандија (1811 година), освојувањето на Сингапур (1819 година) и Малака (1824 година) и во поразот на Бурма (1826 година).

Од својата база во [[Индија]], Компанијата исто така била вклучена во многу профитабилна трговија со извоз на опиум со Кина уште од 1730-тите години. Оваа трговија, која била незаконска бидејќи династијата Оинг ја прогласила за таква во 1729 година, помогнала да се отстрани трговската нерамнотежа која се создала како последица од увозот на чај во Британија кој предизвикал голем одлив на сребро од Британија во Кина. Во 1839 година, конфискацијата на 20 000 сандаци со опиум од страна на кинеските власти ка Кантон, ја предизвикала Британија да ја нападне Кина во Првата опиумска војна, и како поседица од тоа Хонг КонгХонгконг, кој во тоа време бил мала населба,бил под британска опсада .

Подоцна британската влада призела директна контрола врз Индија со што започнал периодот познат како Британскиот Раџ во кој со Индија управувал назначен гувернер- генерал, а кралицата Викторија била крунисаната императока на Индија. Источно- ИндискатаИсточноиндиската компанија се распаднала наредната година.

Индија претпела големи загуби на житарки во последните години од 19-тиот век, што предизвикало масовно ширење на глад од што починале над 15 милиони луѓе. Источно-ИндискатаИсточноиндиската компанија не успеала да спроведе координирана политика со цел да се справи со гладот за време на своето владеење. Ова се сменило за време на Раџот, кога се спроведувале истажувања за причините за гладот со цел да се спроведат нови политики чиј ефект се почувствувал дури во почетокот на 20-тиот век.

Холандската Источно- ИндискаИсточноиндиска компанија ја основала колонијата на 'Ртот на јужниот крај на Африка во 1652 година како пристаниште за нивните бродови кои патувале до и од нејзините колонии во Источна Индија. Британија во 1806 година, формално, ја освоила колонијата и нејзиното многубројно африканско население (Бури), а во 1795 година ја окупирала со цел да ја спречи Франција да ја освои, откако Франција ја окупирала Холандија. Британското имигрирање започнало по 1820 година и се насочило кон Боерите, кои го одбивале британското владеење, со цел имигрантите да основаат свои независни републики кои не траеле долго за време на Големото патување на крајот на 1830-тите години и првите години од 1840-тите години. Во тој процес наречен “Вутрекерс” (буквално пионери, оние кои први одат напред) постојано запаѓале во инциденти со британците кои имале за цел колонијална експанзија во Јужна Африка и колонизација на некои африкански староседелци вклучително и нациите Сото и Зулу. На крајот Бурите основале две републики кои траеле подолго време, Јужноафриканскта Република и Трансвалската Република (1852-1877година и 1881-1902 година) и Портокаловата Слободна ДржаваБури (1854-1902). Во 1902 година Битанија ги окупирала двете републики и склучила договор со двете боерски републики по Втората бурска војна (1899-1902 година).

Во декември во 1941 година, Јапонија спровела напади врз британската [[Малаја]], поморската база на Соединетите Држави, Перл Харбор и Хонг КонгХонгконг. Јапонија постепено прераснала во империска сила на Далечниот Исток откако ја поразила Кина во Првата Сино-јапонска војна во 1985 година, со што таа почналла да планира поголема свера на влијание во Источна Азија под нејзино влијание. Јапонските напади врз британските и американските територии на Пацификот оставиле долготрајни последици во Британската Империја. Мислењето на Черчил на влезот на Соединетите Држави во војната било дека сега Британија има сигурна победа и дека иднината на Империјата е безбедна, но начинот на кој британците набрзина се предале во некои од колониите го нарушиле британскиот престиж како империска сила. Најголемиот дел од штетата било предавањето на Сингапур, кој важел за несрушлива тврдина и бил источниот еквивалент на Гибралтар. Британија сфатила дека нема да може да ја брани целата империја и затоа ги подтурнала Австралија и Нов Зеланд, кои биле под закана од страна на јапонските сили, да воспостават поблиски врски со Соединетите Држави, што по војната се претворило во пактот АНЗУС во 1951 година кој бил помеѓу Австралија, Нов Зеланд и Соединетите Американски Држави.

Со текот на времето се покажало дека деновите на Британската Империја и се избројани и само што се стабилизирала, Британија започнала политика на мирно осамостојување на колониите, некомунистичките влади, пак, ја преземале моќта. Ова се косело со другите европски сили како Франција и Португалија, кои воделе скапи и неуспешни војни со цел да ги задржат своите империи. Пмеѓу 1945 година и 1965 година, бројот на луѓе кои биле под британска власт, надвор од Британија од 700 милиони опаднал на 5 милиони од кои три милиони се наоѓале во Хонг КонгХонгконг.

Во септември 1982 година премиерката [[Маргарет Тачер]] отпатувала во Пекинг да преговара со кинеската влада за иднината на британската најголема и најнаселена прекуморска територија, Хонг КонгХонгконг. Под условите наведени во Договорот од Нанкинг во 1842 година, самиот остров Хонг КонгХонгконг и припаѓал на Британија но најголемиот дел населението во колонијата им припаѓало на новите територии кои биле добиени на време од 99 години во 1898 година кое истекувало во 1997 година. Тачер ги забележала сличностите со Фолкландките Острови и прво сакала да го задржи Хонг КонгХонгконг и затоа предложила британска администрација со кинески суверенитет, но Кина ова го одбила. Се постигнал договор, во 1984, под условите наведени во Сино-британската здружена декларација, Хонг КонгХонгконг да стане посебен административен регион од Народна Република Кина, и како таков да постои најмалку 50 години. На церемонијата за предавање на Хонг КонгХонгконг во 1997 година учествувал и Чарлс, Принцот од [[Велс]]. Оваа церемонија за многумина го означила крајот на Империјата.