Додека се обидувале да ги верификуваат резултатите на Адеар, Ј. Кристенсон, [[Џејмс Кронин]], [[Вал Фич]] и [[Рене Тарлеј]] од [[Принстоншки универзитет|Принстоншкиот универзитет]] пронашле распаѓање на {{SubatomicParticle|K<sub>L</sub>-long}} на два пипиони ('''ЦП''' = +1) во експеримент изведен во 1964 година, во Алтернативниот градиент синхротрон во [[Лабораторија Брукхејвен|лабораторијата Брукхејвен]].<ref>{{cite journal|url=http://journals.aps.org/prl/pdf/10.1103/PhysRevLett.13.138|title=Evidence for the2πDecay of theK20Meson|first1=J. H.|last1=Christenson|first2=J. W.|last2=Cronin|first3=V. L.|last3=Fitch|first4=R.|last4=Turlay|date=27 July 1964|journal=Physical Review Letters|volume=13|issue=4|pages=138–140|doi=10.1103/physrevlett.13.138}}</ref> Како што беше објаснето [[Каон#Мешање|во претходниот дел]], ова барало да претпоставените појдовни и конечни состојби имаат различни вредности на '''ЦП''', и оттаму веднаш сугерираат нарушување на ЦП. Алтернативните објаснувања, како што се нелинеарната квантна механика и новата неоткриена честичка, наскоро биле отфрлени, оставајќи го ЦП-нарушувањето како единствена можност. Кронин и Фич добиле [[Нобелова награда за физика]] за ова откритие во 1980 година.
Излегува дека иако {{SubatomicParticle|K<sub>L</sub>-long}} и {{SubatomicParticle|K<sub>S</sub>-short}} се [[Слаба интеракција|слаби]] состојби на квантизирани динамички системи (бидејќи имаат одреден [[животен век]] на распаѓање, по пат на слаба сила), тие не се сосема '''ЦП''' состојби на квантизирани динамички системи. Наместо тоа, за мали ε (се до нормализацијата),
и слично за {{SubatomicParticle|K<sub>S</sub>-short}}. Така повремено {{SubatomicParticle|K<sub>L</sub>-long}} се распаѓа како '''K<sub>1</sub>''' со '''ЦП''' = +1, а исто така '''{{SubatomicParticle|K<sub>S</sub>'''-short}} може да се распадне со '''ЦП'''=-1. Ова е познато како '''индиректно ЦП нарушување''', ЦП нарушување поради мешањето на '''K<sup>0</sup>'''{{SubatomicParticle|Kaon0}} и нејзината античестичка. Постои, исто така и ефект на '''директно ЦП нарушување''', во кој ЦП нарушувањето се случува за време на самото распаѓањето. И двата се присутни, бидејќи и мешањето и распаѓањето произлегуваат од истата интеракција со [[W и Z бозони|W бозонот]] и на тој начин имаат ЦП нарушување, предвидено од [[ЦКМ матрица|матрицата на ЦКМ]]. Директното ЦП нарушување било откриено во каонското распаѓање, во раните 2000-ти години од страна на НА48 и КТеВ експериментите во ЦЕРН и Фермилаб.
