Каон: Разлика помеѓу преработките

Зрак од неутрални каони се распаѓа во лет, така што краткотрајниот {{SubatomicParticle|K-short}} исчезнува, оставајќи во зракот само чист долговечен {{SubatomicParticle|K-long}}. Ако овој зрак е истрелан во физичката супстанција, тогаш {{SubatomicParticle|Kaon0}} и неговата античестика {{SubatomicParticle|AntiKaon0}} различно дејствуваат со јадрата. {{SubatomicParticle|Kaon0}} е подложен на квази-[[еластично расејување]] со [[Нуклеон|нуклеони]], додека неговата античестичка може да создаде [[Хиперон|хиперони]]. Поради различните заемнодејства на двете компоненти, [[Кохерентност (физика)|квантната кохерентност]] меѓу двете честички е изгубена. Новиот зрак тогаш содржи различни линеарни суперпозиции на {{SubatomicParticle|Kaon0}} и {{SubatomicParticle|AntiKaon0}}. Таквата суперпозиција е мешавина од {{SubatomicParticle|K-long}} и {{SubatomicParticle|K-short}}; {{SubatomicParticle|K-short}} е регенериран со поминување на неутрален каонски зрак низ материјата. Регенерацијата била набљудувана од [[Оресте Пичони]] и неговите соработници во [[Лоренс Берклиева национална лабораторија|Лоренс Берклиевата национална лабораторија]]. Набргу потоа, Роберт Едеар и неговите соработници известиле за вишок на {{SubatomicParticle|K-short}} регенерација, отварајќи ново поглавје во историјата.

 

Додека се обидувале да ги верификуваат резултатите на Адеар, Ј. Кристенсон, [[Џејмс Кронин]], [[Вал Фич]] и [[Рене Тарлеј]] од [[Принстоншки универзитет|Принстоншкиот универзитет]] пронашле распаѓање на K_L на два пи ('''ЦП''' = +1) во експеримент изведен во 1964 година, во Алтернативниот градиент синхротрон во [[Лабораторија Брукхејвен|лабораторијата Брукхејвен]].<ref>{{cite journal|url=http://journals.aps.org/prl/pdf/10.1103/PhysRevLett.13.138|title=Evidence for the2πDecay of theK20Meson|first1=J. H.|last1=Christenson|first2=J. W.|last2=Cronin|first3=V. L.|last3=Fitch|first4=R.|last4=Turlay|date=27 July 1964|journal=Physical Review Letters|volume=13|issue=4|pages=138–140|doi=10.1103/physrevlett.13.138}}</ref> Како што беше објаснето [[Каон#Мешање|во претходниот дел]], ова барало да претпоставените појдовни и конечни состојби имаат различни вредности на '''ЦП''', и оттаму веднаш сугерираат нарушување на ЦП. Алтернативните објаснувања, како што се нелинеарната квантна механика и новата неоткриена честичка, наскоро биле отфрлени, оставајќи го ЦП-нарушувањето како единствена можност. Кронин и Фич добиле [[Нобелова награда за физика]] за ова откритие во 1980 година.