Во периодот по [[Прва балканска војна|Првата балканска војна]] и пред [[Втора балканска војна|Втората балканска војна]] во услови на меѓуетничка напнатост и националистички конфликти започнале репресии врз свештениците и учителите на Бугарската егзархиjа во териториите под контролотконтрола на [[Кралство Грција|Грција]] и [[Кралство Србија|Србија]]. До краjот на Втората балканска воjна сите бугарски егзархиски училишта во тие територии биле затворени, а наjголемиот броj од учителите биле протерани или сами избегале во Бугариjа. Исто така биле протерани и бугарските митрополити и немал дел од свештениците, а црквите преминале под грчка и србска јурисдикција. Само во Вардарска Македониjа биле закриени 641 училишта и одземени 761 цркви.<ref>Ivo Banac, "[http://www.promacedonia.org/en/ib/i_banac.html The Macedoine]", "The National Question in Yugoslavia. Origins, History, Politics", Cornell University Press, 1984, pp. 307-328. {{en}}</ref> Истата била судбината и на црквите и училиштата во Jужна [[Добруџа]], окупирана од Романија. Во [[Одринска Тракија]] отоманските власти и армиjа протерале не само сите учители и свештеници, но и целото бугарско население во текот на сеопфатно [[етничко чистење]].<ref>Љубомир Милетиќ, [http://www.promacedonia.org/bmark/lm_tr/index.html "Разорението на тракийските българи презъ 1913 година"], Българска академия на науките, София, Държавна печатница, 1918 г. {{bg}}</ref>
