Граматички категории на именките во македонскиот јазик: Разлика помеѓу преработките

Вокативните форми се користат за непосредно обраќање кон некого или нешто, најчесто кон човечко суштество. Преку нив свој израз наоѓа обраќањето или категоријата апел. Таа се остварува со посебна интонација и со граматички наставки. Вокативната интонација е неопходна за оваа служба на именките, а наставките се застапени само кај дел од нив, пред сè кај оние што именуваат човечки суштества (пр. ''мајко, брате, сестро'' итн.) Вокативни форми можат да имаат и именките што означуваат нешто неживо, ако по пат на персонификација им се препишува својство на соговорник во општењето (пр. ''Вардаре, земјо, Македонија'', итн.) {{ref|Opsta}}

 

 

Именкие од женски род ги користат наставките ''-е'' и ''-о'' за вокатив. Првата наставка ја користат именки кои завршуваат на ''-ица'' и ''-ка'' (''Јованке, Милице''), додека втората ја користат именки кои завршуваат на ''-а'' (''Маријо, Симоно''). Именките од женски род што завршуваат на согласка немаат вокативна форма ('''љубов, радост'''). Именките од среден род немаат вокативни форми.{{ref|Opsta}}