Фридрих Вилхелм Јозеф фон Шелинг: Разлика помеѓу преработките

Делото на Шелинг го импресионирала англискиот романтичкиот поет и критичар Семјуел Тејлор Колриџ, кој ги претставил своите идеи во културата на англиското говорно подрачје, понекогаш, за жал, без целосно признание, како и во Biographia Literaria. Критичкото дело на Колриџ било многу влијателно, а со тоа тој го вметнал концептот на Шелинг на англиски за несвесното.

Сепак, до 1950 година, Шелинг бил речиси заборавен филозоф, дури и во сопствената држава, Германија. Во 1910 и 1920, филозофи на нео - кантианизмот и нео -хегелизмот, како Вилхелм Винделбанд или Ричард Кронер, настојуваа да го опишат Шелинг, поврзувајќи го со Фихте и Хегел. Во овој контекст Kуно Фишер ја карактеризирал раната филозофијата на Шелинг како "естетски идеализам", фокусирајќи се на аргументот при што тој ја рангирал уметноста како "единствен документ и вечен орган на филозофија " (das einzige wahre und ewige Organon zugleich und Dokument der Philosophie). Од социјалистичките филозофи како Џорџ Лукас, тој добил критика дека е анахроничен антагонист.

 

Единствениот исклучок бил Мартин Хајдегер, кој го применувал делото на Шелинг “За човековата слобода” во неговите предавања во 1936 година. Хајдегер ги пронајде централните теми на земјите од западната онтологија: проблемите на човечкото суштество, на постоење, и на слободата.

Во 1950 година, ситуацијата почна да се менува. Во 1954 година, на стогодишнината од неговата смрт, се одржа меѓународна конференција за Шелинг. Неколку забележителни германски филозофи, вклучувајќи ги и Карл Јасперс, зборуваа за единственоста и актуелноста на неговато учење, интересот на филозофите се пренасочија кон крајот на својот период, во кој Шелинг се фокусираше на битието и постоење, или поточно потеклото на постоење. Во 1954 Шелинг бил предмет на дисертација на еминентот на 20 век, германски филозоф Јирген Хабермас. Наредната година после оваа конференција, во 1955 година, Јасперс објавил книга под наслов “Шелинг”, претставувајќи го како претходник на егзистенцијалистите. Валтер Шулц, еден од организаторите на конференцијата во 1954 година, објавил книга, тврдејќи дека Шелинг го комплетирал германскиот идеализам во неговата подоцнежна филозофија, особено со неговите предавања во Берлин во 1840-тите. Шулц го претставил Шелинг како човек кој ги решил филозофските проблеми, што Хегел ги оставил нецелосни, за разлика од современата идејата дека Шелинг беше совладан од Хегел.

Во 1970-тите природата, повторно била интерес на филозофите во однос на прашањата за животната средина. Филозофијата на Шелинг за природата, особено неговата намера за создавање на програмата која ги опфаќа и карактер и интелектот во еден систем, како централна тема на филозофијата, се ревидирана во современиот контекст. Неговото влијание и однос со германската уметничка сцена, особено во романтичната литература и визуелната уметност, биле од научен интерес се до крајот на 1960 година, од Филип Ото Рунге на Герхард Рихтер и Џозеф Бојс.

 

==Цитати==

* {{SEP|schelling|Фридрих Вилхелм Јозеф фон Шелинг|Ендрју Боуви}}

 

 

{{Нормативна контрола}}