Никола Вапцаров: Разлика помеѓу преработките

* Вториот циклус носи наслов „Песни за татковината“. ПрекуСо песните во овој циклус, Вапцаров се претставува како патриот - [[Македонец]], најмаркантнонајмногу прекусо песните „Земја“, „Татковина“, „Ајдутска“, „Илинденска“, „Крали Марко“, „Мајка“, „Песна“ и други.

* Третиот циклус во збирката, насловен „Песни за една земја“, се однесува на [[Шпанска граѓанска војна|Шпанската граѓанска војна]].

Една од најмаркантните песни на Вапцаров е песната „[[Земја (песна)|Земја]]“, покрај песната „Илинденска“. Оваа песна е дел од првиот циклус на патриотски - [[Македонија|македонски]] песни и во неа, според македонските научници, Вапцаров најотворено ја изразува својата национална припадност и својата татковина, Македонија. Во песната, даватојдава поетска слика за делови од својата татковина потенцирајќи ги [[Пиринска Македонија|Пирин]], [[Охрид]] и [[Егејска Македонија|Егеј]]. И покрај фактот што живееВапцаров живеел во [[Бугарија]], во песната го изразува чувството дека Бугарија не можел да ја чувствува за своја татковина.<ref>''Георги Сталев, ''Литература на македонскиот јазик'', Просветно Дело, Скопје, 1995, стр. 157.''</ref>. Според бугарските научници, во песнатаоваа песна, Вапцаров не искажувал политички или етнички ставови.<ref>''Цвета Трифонова, За урбанистичките фобии на Вапцаров''.</ref> <ref>[http://www.duma.bg/2006/1206/021206/kultura/cul-4.html Борис Данков, „Никола Вапцаров, народност - българин“]</ref> ВоМеѓутоа, писмово писмото до неговата мајка, Вапрацов јасно кажува јасно која е „неговата“ татковина и Пирин како дел од таа.<ref>Елена Вапцарова, „Спомени за моя син“, София, 1960, Издателство „Народна младеж“, стр. 121, 122 - ''„Никаде нема поубава од нашата Бугарија, мамо. А нашиот Пирин со ништо не може да се сравни“''</ref> <ref>Пенчо Дончев, „Преди и след разстрела“, София, 1979, Издателство „Български писател“, стр. 111.</ref>

Во песната „[[Илинденска (песна)|Илинденска]]“ Вапцаров се јавува како обвинувач против оние што предвреме го дигналекренале [[Илинденското востание предвреме]], иако биле свесни дека не е доволно организирано, нема да успее и дека потоа би имале „морално“ право да докажуваат дека без „братската“ помош, без воената интервенција од бугарска страна, македонскиот народ не би можел да се ослободи. Според Вапцаров, сторена е „сотонска вина“ кон тој народ, но историјата ќе го каже својот суд. И самиот [[Гоце Делчев]] бил против предвременото кревање на востанието. Но, него го ликвидирале со посредство на предавници и тука веќе ништо не можело да се стори. Гласачката машина на софискиот двор се наложила. Поентата на песната е јасна: дека Македонците ја сакаат слободата, издвојувана со сопствени сили, онака како што ја замислувал [[Гоце Делчев]]; сè за слободна [[Македонија]]<ref>''стр.Георги 158Сталев, ''Литература на македонскиот јазик, Георги Сталев'', Просветно Дело, Скопје, 1995, стр. 158.''</ref>.

Значајно место во неговата оставнина претставува и рефератот напишан за основачкото собрание на [[Македонски литературен кружок|Македонскиот литературен кружок]]. Оригинален и самокритички, тој има за цел да ги покаже вистинските патишта на постоењето и патот на писателот, на литературата која толку многу му е потребна на македонскиот народ. Постојано споменуван и уважуван како посебно значаен труд не само за Вапцаров, туку и за македонската литература воопшто, неговата целина останува долго време непозната. Прв пат мали делови и почетните реченици ги соопштува [[Блаже Ристовски]] во [[1963]] година, но поопширно во студија во следната [[1964]] година<ref>Блаже Ристовски, „Современост“, Скопје, 1964.</ref>, кој имал можност да потѕирне во тетрадка 33 во музејот „Никола Вапцаров“ во [[Софија]], заведен како „Доклад от Никола Вапцаров върху Македония и задълженията на писателите-Македонци към нея, които трябва да следват революционните идеи на Гоце Делчев и Даме Груев“. Прв пат интегрално е објавен во книгата на [[Михаил Сматракалев]] „Македонскиот литературен кружок“. По политички причини, наскоро по неговото прво делумно објавување, рефератот е повлечен од Архивата на Домот-музеј и ден денес е недостапен за истражувачите, со исклучок на тесен круг бугарски научници. Во Бугарија рефератот е објавен прв пат дури во [[1995]] година.<ref>Цвета Трифонова, Литературен форум, број 7 и 8, 1995 година</ref>. Тоа ќе даде повод Вапцаров да биде прогласен за негатор на бугарскиот јазик и проводник на македонизмот.<ref> Тодор Балкански, ''Никола Вапцаров, България и българите.Към проспографията на поета'', Велико Търново, 1996. „Вапцаров е еден од иницијаторите за исполнување на коминтерновската порачка наречена ’македонски'македонски јазик’јазик', со што стои на почетокот на најголемата кампања, реализирана воопшто некогаш против ''бугарскиот јазик''. Тој е меѓу најголемите негатори во историјата на бугарскиот македонизам во однос на ''бугарскиот јазик'' како присуштсвојствен на македонските Бугари.“</ref>